«Να έχεις ό,τι αγαπάς και να αγαπάς αυτό που έχεις...» « Να ζεις την κάθε μέρα και να ευχαριστείς το Θεό που έχεις την υγεία σου...» « Να είσαι ευτυχισμένος με τα απλά, καθημερινά πράγματα γιατί αυτά είναι που αξίζουν...» ή καλύτερα: «τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα...» Αυτά και άλλα πολλά μας σερβίρουν κάθε μέρα τα κανάλια, ο Κοέλιο, οι γκουρού, τα tweets, οι διάσημοι, οι φίλοι στο facebook, όλοι γύρω μας.
«Και μη χειρότερα!» Ψιθυρίζουμε όλοι μεταξύ μας, με βλέμμα τρομοκρατημένο όταν μας ανακοινώνουν τα νέα μέτρα, που φυσικά μας λένε πως είναι και τα τελευταία, μέχρι τα επόμενα. Κι εμείς σκύβουμε, δεχόμαστε, πληρώνουμε, χώνουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στη μαύρη τρύπα που μας επιβάλλουν οι λίγοι, γιατί αυτή η κρίση είναι φτιαγμένη στα μέτρα της ολιγαρχίας που μας κυβερνά.
Αν ερχόταν ένας ληστής στο σπίτι μου και μου τα σάρωνε όλα, θα έλεγα: δεν πειράζει φίλε μου, πρέπει να μάθω να ζω με τα απλά πράγματα και με τα λίγα που μου άφησες! Παπαριές. Μήπως να ευχαριστήσουμε και τα καθίκια που μας την έχουν επιβάλει;
«Η κρίση βγάζει στη φόρα τα λαμόγια, στην κρίση γίνεται ξεκαθάρισμα, η κρίση είναι μια ευκαιρία να δούμε τα πράγματα αλλιώς!» Παπάρια. Σόρι, guys, αλλά εγώ δεν χρώσταγα ποτέ σε κανέναν, έκανα τη δουλίτσα μου, πλήρωνα τους φόρους μου και ζούσα μια ζωή όπως μου άρεσε. Με τα ρούχα μου, τα ταξίδια μου, τις διακοπές μου, τα ωραία μου εστιατόρια. Δεν έφαγα από των άλλων ούτε έκλεψα ποτέ. Γιατί να δω την κρίση σαν ευκαιρία λοιπόν και όχι απλά σαν κοροϊδία που παίζεται μπροστά στα μούτρα μου και θα παίζεται για πόσο άραγε ακόμη; Γιατί να κάνω πίσω και να δέχομαι όλες αυτές τις αδικίες που μου επιβάλλουν και να χρυσώνω το χάπι προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου πως οκ, θα περάσει κι αυτό, καλά να είμαστε. Να 'χουμε την υγειά μας και έχει ο Θεός. Όχι, αυτό δεν είναι εκτίμηση για τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Είναι παθητικότητα, χλιαρότητα και παραίτηση. Δεν τους τα χρωστάγαμε για να μας τα παίρνουν με το έτσι θέλω. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ΚΑΙ τα πράγματα, κύριε Κυριακού θα το ξέρετε κι εσείς παρόλο που το κανάλι σας διατυμπανίζει το αντίθετο.
Δεν θέλω να ακούω άλλο για τις παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Ούτε για την προσφορά ενός ποτηριού γάλακτος στα παιδάκια που λιποθυμάνε κάθε μέρα στα σχολεία. Ούτε για τους αρτοποιούς που δίνουν ψωμί στους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε! Άκουσον, άκουσον, εν έτει 2013 ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΦΑΝΕ ΨΩΜΙ! Ωραία αυτή η αλληλεγγύη, αλλά δεν μου φτάνει. Αυτή απλά γιατρεύει το σύμπτωμα της αρρώστιας που ζούμε.
Εγώ θέλω να έχουμε όλοι μια ζωή που μας αξίζει. Τα παιδάκια να έχουν το γάλα τους, το φαγητό τους, τα σχολεία τους, τα όνειρά τους. Τους άστεγους να έχουν το σπίτι που τόσο αναπάντεχα και άδικα έχασαν. Τους γέρους να ζουν με ασφάλεια και να μην ψάχνουν στους κάδους για να φάνε. Τους νέους να μένουν εδώ, να αυξάνονται και να πληθύνονται και να ανθίζουν στον τόπο τους.
Θέλω να γίνει κάτι, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό το κάτι, που θα αλλάξει αυτό που ζούμε. Εμείς δίνουμε δύναμη στους λίγους, όσο καθόμαστε και τα τρώμε. Ο φόβος μας τους τρέφει. Κι αυτό το μίζερο: «Εντάξει, δόξα τω Θεώ να λέμε που μπορούμε και τα πληρώνουμε...»
Άλλο η προσαρμοστικότητα, άλλο η χλιαρότητα. Και η χλιαρότητα των πολλών, όπως έλεγε ένας Ισπανός συγγραφέας πρόσφατα, είναι το πιο επικίνδυνο σημάδι των ημερών μας...
