Μια μέρα ένας ποιητής ονειρεύτηκε κι έγραψε για ένα κελαριστό ρυάκι.
Ένας πεζογράφος διάβασε το ποίημα, είδε την ωραία εικόνα κι έγραψε ένα μυθιστόρημα για μια πόλη όμορφη που λειτουργούσε 'ρολόι' κι έμοιαζε η ροή των πραγμάτων με γάργαρο ορεινό ποτάμι.
Ένας σκηνοθέτης και σεναριογράφος συγκινημένος από την αρμονία αποφάσισε να κάνει το βιβλίο ταινία.
Ύστερα ένας ηθοποιός ενσάρκωσε τον ρόλο κι έμοιαζε η κίνησή του στο σκηνικό σαν αυτή του τρεχούμενου νερού.
Κι ο σκηνοθέτης χαμογέλασε κι είπε:
Θα δείξω στους ανθρώπους τη μεγάλη ομορφιά και θα γλυκάνω την καρδιά τους για να μπορούν ν' αντέξουν σ' αυτόν τον άσχημο κόσμο.
Κι η ταινία παίχτηκε σε φεστιβάλ.
Στην καρέκλα των κριτών κάθισε ο Κώστας. Είδε την ταινία, κι αμέσως μετά είδε μια άλλη.
Ήταν αυτή η άλλη ταινία αποτέλεσμα ενός εφιάλτη κάποιου άλλου ποιητή που έγραψε για ένα μαύρο κοράκι. Και το βιβλίο κι η ταινία έδειξαν το πιο ζοφερό σκοτάδι που μπορεί να υπάρξει στην ψυχή ενός ανθρώπου.
Κι ο σκηνοθέτης δάκρυσε και είπε:
Θα δείξω στους ανθρώπους πόση ασχήμια θα μπορούσε να υπάρξει, κι η καρδιά τους θα λυτρωθεί και θα ανακουφιστούν που ο κόσμος τους δεν είναι και τόσο άσχημος.
Κι ο Κώστας παραιτήθηκε και είπε:
Δεν είναι αληθινά όλα αυτά. Η τέχνη είναι μια πλάνη. Ο πολιτισμός είναι μια πλάνη. Όλα βασίζονται στη γαμημένη ανάγκη του ανθρώπου - που διάβολε του δόθηκε ο 'λόγος' - να ερμηνεύσει τα ένστικτά του. Εγώ θέλω απλά να μην πεθάνω, να έχω να φάω και να ζευγαρώνω. Η φύση θα μου πει με ποια ή ποιες, καθορίζεται από τον γενετικό μας κώδικα. Αφήνομαι στη μηχανιστική της φύσης. Δεν διαλέγω ταινία, απλά ζω γιατί όπως είπε ο Πεσσόα, δεν υπάρχει μαγεία πίσω απ' το λουλούδι, εγώ βλέπω απλά ένα λουλούδι.
Οι δυο ηθοποιοί την επόμενη μέρα πήγαν να τον συναντήσουν.
Μη σταματάς τον πολιτισμό, του είπαν.
Ξυπνήστε, είπε αυτός.
Και κάθισαν οι τρεις τους να ορίσουν την ανάγκη και την ανοησία του πολιτισμού κι είπαν στο τέλος πως ανόητος αυτός που τον πιστεύει, μα όχι λιγότερο απ' όποιον τον απορρίπτει.
Και γέλασε η φύση με την καρδιά της στο άκουσμα του συμπεράσματος κι έβγαλε φωνή κι είπε κι αυτή:
Μα δεν καταλάβατε πως ο 'λόγος', και το ψεύτικο ρυάκι και η σκοτεινή εικόνα του κόρακα, κι όλα τα ποιήματα που έχουν γραφτεί όλα είναι εδώ, γραμμένα στο δικό μου βιβλίο, κομμάτι του δικού μου σεναρίου, κι όλοι εσείς μαριονέτες είστε στα χέρια μου; Κώστα κάνε fair play και γύρνα στον ρόλο σου! Απ' την αγάπη σου για τη Μαρία δεν θα ξεφύγεις έτσι εύκολα. Μη ψάχνεις σε μένα τις δικαιολογίες για τη δική σου αδυναμία να εξηγήσεις σε όλους πόσο την αγαπούσες και πόσο ήθελες κι αυτήν να κάνεις μαμά μα κιότεψες... Η αλήθεια μου είναι απλή.
Γαμηθείτε όλοι σας! Μα γαμηθείτε... Γαμηθείτε όπως σας το ορίζω εγώ.
Κι ο Κώστας ζήτησε συγνώμη από τους ποιητές, κι από τους πεζογράφους και τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς, κι αυτοί με τη σειρά τους υποκλίθηκαν μπροστά στην τόλμη και το θράσος του...
Κι ύστερα; Ύστερα γύρισαν στους ρόλους τους και γαμήθηκαν. Αφέθηκαν στο γαμήσι όπως ακριβώς όριζε η φύση και ο ρόλος τους. Αφέθηκαν στον έρωτα και στο πάθος και σ' αυτή τη γαμημένη μηχανιστική της φύσης που κάνει τους ανθρώπους να τρέμουν και να παραληρούν και να ξενυχτούν τα βράδια προκειμένου να ζευγαρώσουν μ' αυτούς που ταιριάζουν πιο πολύ.
σχόλια