Και κάπως έτσι κούρνιασε αυτό μέσα μου. Παραμονές Χριστουγέννων (κι ας μόλις μπήκε ο Δεκέμβρης).
Στιγμές που απεγνωσμένα ζητάς να πιαστείς από κάπου. Οταν νιώθεις πως όλος ο κόσμος σε προσπερνά κι εσύ μένεις κολλημένη εκεί. Κι όλο αναρωτιέσαι πως προχωράς. Κι όλο αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες.
Εκεί, στο πίσω κάθισμα ενός ταξί προς Πειραιά. Κι όμως ξεχώρισε μες στη σιωπή του ηλικιωμένου, πνιγμένου στο καπνό του τσιγάρου ταξιτζή. Και ασυναίσθητα το χέρι του ανέβασε την ένταση του ραδιοφώνου.
Πως είναι μερικές φορές που ακούς ένα τραγούδι πρώτη φορά και νιώθεις ανίκανη να ξεφύγεις απ'τα έντονα συναισθήματα που σου προκαλεί πνίγοντας το δάκρυ σου.
Ποτέ δεν μου άρεσε να με βλέπουν να κλαίω. Δεν επρόκειτο να το έκανα τότε.
«Αν μια στιγμή μπορεί να τα αλλάξει όλα μ'ένα βλέμμα..». Και κάθισε μέσα μου. Και μου σκίρτησε την καρδιά όπως τότε εκείνο το βλέμμα σου. Κι όσο έπαιζε το τραγούδι τόσο το μυαλό μου να κάνει συνειρμούς. Κι όσο το μυαλό έβρισκε τις στιγμές τόσο στην καρδιά μου κλείδωνε.
«Πως μου'λειψες τόσο..»
«Μείνει να νιώσω..»
«Σ'αγαπούσα πριν μας δω μαζί..»
Σ'αγαπούσα χωρίς να το ξέρεις, σ'αγάπησα χωρίς να με ξέρεις.
σχόλια