Τι είναι αυτό που μένει τελικά; Μετά από μια αγάπη, από έναν έρωτα μεγάλο: Μετά από ένα ψέμα ή ακόμα καλύτερα μετά από την συνειδητοποίηση της βασισμένης σε ένα ψέμα ζωής σου; Τι μένει; Και ποιος είναι εκεί μαζί σου, δίπλα σου να σε βοηθήσει; Να σε ακούσει, να σε συμβουλεύσει; Κανείς.... Και αυτό πονάει...Μπορεί περισσότερο από την 'ραγισμένη καρδία' που σου έμεινε...Τουλάχιστον αυτήν την έχεις ακόμα, είναι δική σου...
Οι φίλοι όμως; Που είναι οι φίλοι; Που τους άφησες τελευταία φορά, πως ήταν, που είχατε συναντηθεί, τι είχατε πει; Δεν θυμάσαι! Τίποτα δεν θυμάσαι πια...Μα τι έπαθες; «Ερωτεύτηκα...!» Ε και; «Πληγώθηκα...» Και αυτό σου δίνει το δικαίωμα να πληγώνεις και τους γύρω σου; Τους ανθρώπους που ήταν εκεί στα καλά και τα ωραία αλλά που εσύ η ίδια διάλεξες να μην είναι εκεί όταν πραγματικά τους χρειαστείς. Όχι, όταν είμαστε ευτυχισμένοι δεν μας πολύ απασχολεί ποιος είναι γύρω μας, είμαστε καλά...Αλλά μετά; Όταν η ευτυχία πετάξει και μείνουν τα προβλήματα;
Μήπως προτιμάμε να είμαστε μόνοι μας; Εμείς και οι πόνοι μας...Γιατί ως δια μαγείας, όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα μαζί του μπορεί να φέρει ακόμα και καλά κρυμμένα παιδικά τραύματα, που δεν υπάρχει η παραμικρή ανάγκη να εμφανιστούν. Το ένα πρόβλημα γεννά άλλα δέκα και όλα μαζί μια νέα προσωπικότητα ̇τη δική σου! Τη γεμάτη προβλήματα, κλάματα, δράματα και φυσικά, το απαραίτητο συστατικό για μια ημιδομημένη και σωστά προβληματικά διαγνωσμένη ύπαρξη, τον πόνο! Αυτό το κατακάθι στον καθημερινό σου καφέ που τόσο σε ενοχλεί, αλλά εξακολουθείς να γεύεσαι 'άθελα' σου.
-Μα που πάω και πέφτω;
-Εκεί που διαλέγεις.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες, και εσύ διαλέγεις σε ποια θα σκοντάψεις και θα χτυπήσεις. Άλλες φορές πολύ και άλλες λιγότερο.
-Τι σκατά, @@@μαγνήτη έχω;
-Όχι, τα προβλήματα σου είναι βαθύτερα και αντικατοπτρίζονται στις λάθος επιλογές σου. Βοήθα τον εαυτό σου και θα σε βοηθήσει και αυτός.
-Δεν έχεις ερωτευτεί εσύ, δεν ξέρεις!
-Κανείς λάθος. Ο καθένας ερωτεύεται και αγαπά με τον τρόπο του. Ο δικός μου απλά δεν εμπεριέχει δράμα και κλάμα. Όχι τουλάχιστον μπροστά σου, δεν χρειάζεται να με βλέπεις έτσι. Και τους καθρέφτες μου σκεπάζω όταν νιώθω τη βόμβα μέσα μου να σκάει. Ούτε εγώ δεν θέλω να με βλέπω έτσι. Κάποιες φορές όμως το μυαλό έχει ορέξεις, που δεν λύνονται με συζήτηση. Αλλά και πάλι ξέρω πως υπάρχουν κάποιοι εκεί αν χρειαστεί.
-Και τι μπορώ να κάνω για ν' αλλάξω;
-Ν' αλλάξεις...
-Πώς;
-Αυτό εσύ το ξέρεις...
-Δεν μπορείς να με βοηθήσεις;
-Μπορώ να σε ακούσω.
Και όλα αλλάξαν. Βγήκαν, χυθήκαν μπροστά μου και τότε δεν ήξερα εγώ. Να κλάψω γιατί κλαις; Μήπως να γελάσω; Μπα, απλά θα σωπάσω. Αυτό ήταν. Και συνέχισες. Και να μιλάς και να κλαις και να ζεις. Και εγώ ήμουν εκεί για να σε δω, να σ' ακούσω, να χαρώ. Και μετά σιωπή. Που είσαι; Που πήγες; Γιατί μ' άφησες; Πάλι 'ερωτεύτηκες'; Όχι... Έφυγες... Εγώ όμως ήμουν εκεί! Φτάνει αυτό; Για σένα έφτανε...Και για μένα λοιπόν! Θα μου λείψεις... Να τα τα παιχνίδια του μυαλού πάλι... Παίξε μόνο σου, εγώ κουράστηκα... Λέω να ξαπλώσω... Μπα, δεν μπορώ. Λέω να βγω...
-Πάμε καμία βόλτα;
-Πάει ένας χρόνος.....
Καληνύχτα! Σε ακούω, να το θυμάσαι....
σχόλια