Αναρωτιέμαι χωρίς να ξέρω το λόγο γιατί κάθε φορά που κάποιος χάνεται, κάποιος φεύγει και σκοτώνεται, ξαφνικά όλοι μας αναρωτιόμαστε πόσο σημαντική είναι η ζωή. Τότε αρχίζουν οι "αμπελοφιλοσοφίες" περί ζωής, αγάπης και η γραφικότητα πάει σύννεφο.
Αναρωτιέμαι και δεν μπορώ να εξηγήσω ειλικρινά γιατί όταν κάποιος είναι ζωντανός, υγιής και δυνατός δεν "ποστάρει" κείμενα για να προτρέψει εμένα και εσένα να αγαπώ τη μία και μοναδική ζωή μου. Γιατί δεν "ποστάρει" κείμενα να σε προτρέψει να φορέσεις ζώνη, να μην πίνεις όταν οδηγείς, να κάνεις προληπτικές εξετάσεις; Γιατί κάθε φορά πρέπει να γράφονται μαύρες σελίδες για να καταλάβεις εσύ και εγώ ότι είναι σπουδαία αυτή η ζωή!
Τι "κόλλημα" στον πόνο έχουν οι άνθρωποι, γιατί στην αδυναμία όλοι πιστεύουν, προσεύχονται και γίνονται ρομαντικοί...
Αναρωτιέμαι... Γιατί είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν μάθει να εκτιμούν τη στιγμή και αυτό που έχουν; Γιατί πρέπει να μάθεις για ένα ατύχημα για να συλλογιστείς; Γιατί πρέπει εσύ ο ίδιος να χάσεις κάποιον για να σκεφτείς ότι η ζωή είναι θείο δώρο;
Αναρωτιέμαι αν γνωρίζω κάποιον που κάθε νύχτα ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του μονολογεί ευχαριστίες. Το ξέρεις, δε το ξέρεις, έχει και άλλη μέρα αύριο για σένα και γι' αυτούς που αγαπάς. Και ναι, ξέρω θα μου πεις...Η κοινωνία είναι προβληματική, "ξεφτίλα" τα λεφτά, ευτελίζονται οι ηθικές αξίες, τα έξοδα τρέχουν και η κάθε μέρα γίνεται ανεξάντλητος αγώνας επιβίωσης... όμως μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και αυτό που άκουσες, ανατρίχιασες, τρόμαξες αλλά δεν έχεις. Ούτε το ήθελες, ούτε το έχεις και δεν είναι μόνο ένα...
Μέσα στην βρωμιά και τη λυσσωδία, μέσα στα προβλήματα και τις δυσκολίες ας θυμηθούμε να ευχαριστούμε τη ζωή γιατί τριγύρω μας υπάρχουν συμφορές που αντί τότε να μας θυμίζουν πόσο σημαντική, ανάθεμα είναι η ζωή μας, ας μας κάνει να σκεφτούμε πως μικρά πολύ μικρά είναι αυτά που μας χρειάζονται για να είμαστε ευτυχισμένοι. Και γι' αυτά τα μικρά είναι όμορφο να λέμε "ευχαριστώ" σήμερα πριν να απαριθμούμαι απώλειες αύριο, πριν θυμηθούμε πόσο όμορφη ήταν η ζωή μας χτες...
Ας μάθουμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε τη ζωή σήμερα . Μη περιμένεις δράματα για να καταλάβεις.
Θυμάμαι κάποτε διάβασα:" Να παίρνεις τη ζωή στα σοβαρά και όχι τον εαυτό σου".
Ναι, θα συμφωνήσω απόλυτα.