Αυτή η άποψη πως ευαισθησία είναι να πάλλεσαι με το καθετί. Πόσο λάθος είναι.
Ευαισθησία δεν είναι αυτό. Το να σε αγγίζουν όλα τα πράγματα γύρω σου, ή τέλος πάντων τα περισσότερα. Ευαισθησία είναι να σε αγγίζουν λίγα πράγματα και πολύ.
Να σε αγγίζουν με μια άλλη ένταση από τη συνηθισμένη. Όλα να παίρνουν φωτιά γύρω σου, να νιώθεις τον κόσμο να εκρήγνυται, να σκάνε πολύχρωμα πυροτεχνήματα παντού. Τότε θα ξέρεις πως κάτι σε έχει αγγίξει πραγματικά. Όταν αυτό το "κάτι" δε θα θες να το αποχωριστείς, και θα κάνεις τα πάντα για να το κρατήσεις κοντά σου.
Και στην τελική, τι έχει αξία; Να σε αγγίζουν πολλά πράγματα, πολλοί άνθρωποι, πολλές καταστάσεις και λίγο; Ή λίγα πράγματα, λίγοι άνθρωποι και λίγες καταστάσεις αλλά πολύ;
Όπως και να το κάνεις, όταν σε αγγίζουν πολλά πράγματα, μοιράζεσαι σε πολλά πράγματα, και αυτό ποτέ δεν θα σου είναι αρκετό. Πάντα θα ψάχνεις το κάτι διαφορετικό, το κάτι που θα σε κάνει να δεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Αυτό που θα σε κάνει να πεις πως θέλεις να δώσεις όλο σου το "είναι" εκεί, αυτό που θα σε κρατάει ξάγρυπνο το βράδυ. Όταν η πραγματικότητα θα είναι καλύτερη από τα όνειρά σου, που δε θα θες να πας για ύπνο.
Σχέσεις περνάνε και φεύγουν από τη ζωή μας αλλά τι μένει στο τέλος; Αν δίνεις κομμάτια του εαυτού σου παντού, τι μένει στο τέλος για τον έναν; Για αυτόν που θα θελήσεις να του δώσεις όλο το παζλ της ύπαρξης σου; Τι θα κάνεις όταν θα λείπουν τα κομμάτια; Σίγουρα δε θα μπορέσεις να τα μαζέψεις από δω κι από κει για να τα δώσεις εκεί που πρέπει. Θα έχουν χαλάσει, μερικά μπορεί να έχουν χαθεί, και μερικά μπορεί να έχουν πεταχτεί από ασυνείδητους που δεν ήξεραν να τα εκτιμήσουν όπως τους άξιζε.
Αυτό που ουσιαστικά λέω είναι πως ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι ψυχρός και αδιάφορος μέχρι που αυτό το "κάτι" θα τον αγγίξει. Τότε θα αφεθεί ολοκληρωτικά στο παιχνίδι του έρωτα, και τότε θα ανοιχτεί εξ' ολοκλήρου σε έναν άνθρωπο. Θα βρεθεί "γυμνός" από τα προσωπεία που φοράμε όλοι μας μπροστά στον άνθρωπο που θα έχει απέναντι του και θα είναι χαρούμενος για αυτό. Γιατί θα ξέρει ότι το έχει κάνει σε κάποιον που αξίζει να δει τι κρύβει κάτω από την καλοφορεμένη καθημερινή μάσκα που χρησιμοποιεί για τον έξω κόσμο. Κάτω από το χαμογελαστό ή το τεθλιμμένο προσωπείο που φοράει κάθε πρωί για να βγει και να αντιμετωπίσει τον κόσμο.
Μόνο εκείνος θα γνωρίζει πλήρως αυτόν που έχει απέναντί του, και μόνο με εκείνον θα νιώθει απολύτως άνετα. Θα νιώθει απολύτως άνετα να του ανοιχτεί, να αποκαλύψει κάθε πτυχή του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του, τα καλά και τα κακά του, γιατί θα ξέρει πως τότε έχει βρει έναν άνθρωπο που παρόλο που θα τον κρίνει -διότι όλοι οι άνθρωποι κρίνουμε ουσιαστικά ακόμη και άθελά μας αυτόν που έχουμε απέναντι μας- θα τον δεχτεί για αυτό που πραγματικά είναι. Για όλο του το πακέτο. Για όλα τα κομμάτια του παζλ του. Ακόμη και για εκείνα τα ξεχασμένα, στραπατσαρισμένα στις γωνίες, που έκρυβε καλά για να μη φανούν.
Γι' αυτό λοιπόν κρατήστε τα κομμάτια του δικού σας παζλ για κάποιον που πραγματικά θα το αξίζει. Μην δίνετε από δω κι από κει από ένα κομματάκι λέγοντας "σιγά, ένα κομμάτι είναι, δεν έδωσα δα και ολόκληρο το παζλ μου" γιατί μια μέρα θα βρεθείτε χωρίς τίποτα και θα καταλάβετε πως όταν θα θέλετε να δώσετε τα πάντα σε κάποιον, ουσιαστικά δε θα έχει απομείνει τίποτα. Όλα σας τα κομμάτια θα έχει προφτάσει να τα διαλύσει κάποιος προηγούμενος που απλά δεν τον ενδιέφερε να σας αφήσει με ένα στραπατσαρισμένο κομμάτι, ή δύο, ή δέκα. Δεν λέω φυσικά να μην αφήσετε κανέναν να μπει στη ζωή σας, απλά να είστε πιο προσεκτικοί που δίνετε τον εαυτό σας, που ανοίγεστε και ποιον αφήνετε να μπει μέσα στην ψυχή σας για να μην καταλήξετε ένα χαλασμένο παζλ σε ένα ψηλό ράφι της ντουλάπας που κανένας δεν θέλει να ανέβει να το πιάσει και πόσο μάλλον να δοκιμάσει να το φτιάξει.
