Είναι ξημερώματα Δευτέρας. Σκέφτομαι πόσο διαφορετικές είναι οι σχέσεις που αναπτύσσουμε καθημερινά και πόσο έχουμε αλλάξει όλοι τα τελευταία χρόνια. Δε χωράει στο μυαλό μου το πόσο μπορεί να αλλάξουν οι άνθρωποι. Ο έρωτας έρχεται και φεύγει σε δευτερόλεπτα... Σχέσεις φιλικές, που έχεις για χρόνια, ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Όλα αυτά με κάνουν και αναρωτιέμαι...στο ότι διαλύονται οι σχέσεις μας τόσο εύκολα φταίει το αν είναι "αληθινή" μια σχέση, ή φταίει το σήμερα που ζούμε, που αλλοιώνει τους χαρακτήρες μας τόσο πολύ και παρασύρει μαζί του ό,τι έχει παραμείνει πραγματικό;
Facebook, Twitter, Instagram, Foursquare, και πάει λέγοντας... Check-ins, άψογο photoshop για ακόμη και την παραμικρή φωτογραφία που θα βγάλεις, να περάσεις το τραγούδι που είναι "in" για να μαζέψεις τα like που χρειάζεσαι, έτσι ώστε το προφίλ σου να είναι "γεμάτο". Εσύ, όμως; Νιώθεις γεμάτος;
Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι και από αληθινοί γίνονται επιφανειακοί; Γίνονται όντως από τη μια μέρα στην άλλη επιφανειακοί, ή τελικά οι περισσότεροι είναι κιόλας; Είναι αλήθεια όλα αυτά που λένε για τη σημερινή νεολαία, ότι αναλώνεται τόσο πολύ, που, στην τελική ενδιαφέρεται μόνο για μπουζούκια/clubs, facebook και γρήγορο σεξ;
Πείτε με ρομαντική(με την κακή έννοια), αλλά ακόμη πιστεύω στις κανονικές, αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Κάθε είδους. Θα μου πεις, ίσως επειδή έχεις μια απ' αυτές, καλά βολεύεσαι και μιλάς εκ του ασφαλούς. Αλλά εδώ θα σου απαντήσω. Όχι, δε βολεύομαι καθόλου. Το να έχεις μια πραγματική σχέση με έναν άνθρωπο, αποτελεί τρομερά δύσκολο εγχείρημα και θέλει καθημερινή προσπάθεια. Όμως, η ανταμοιβή του να ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, που να μπορεί να σε καταλάβει και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, είναι τεράστια. Δε θα ντραπώ να σας πω ότι μέσα από αυτόν τον άνθρωπο βρήκα τον εαυτό μου. Την καλή μου πλευρά. Τη λίγο λιγότερο ανασφαλή. Την κατανοητική, την ανθρώπινη, την αληθινή, που δε χρειάζεται να φοράει μακιγιάζ (μέσα κι έξω) κάθε στιγμή.
Με στεναχωρεί το γεγονός, ότι βρίσκοντας τον εαυτό μου μέσα από δύσκολες καταστάσεις, συνειδητοποίησα ότι έχανα φίλους. Ότι, ασυναίσθητα, ίσως ως τότε να είχα μπει κι εγώ στο τριπάκι που μπαίνουν οι περισσότεροι, του να είσαι μέσα στα πράγματα και να ακολουθείς την εποχή. Το καλό είναι ότι πρόλαβα να "ξυπνήσω". Το κακό, αν μπορείς να το πεις κακό, είναι ότι κατάλαβα ότι δίπλα μου είχα άτομα που δεν ξυπνούσαν τόσο εύκολα όσο εγώ. Ή, που δεν ήθελαν να ξυπνήσουν. Τι κάνεις σ΄αυτήν την περίπτωση; Αποστασιοποιείσαι από φιλίες που έχεις για πάνω από μια δεκαετία, προσπαθείς να συμβιβαστείς κάπου στη μέση, ή προσπαθείς να τους "ξυπνήσεις";
Κάπου εδώ να σου πω ότι είμαι πολύ ανασφαλές άτομο. Το ξέρω και μου το αναγνωρίζω ως τεράστιο ελάττωμα. Ποιος δεν είναι, θα μου πεις. Φοβάμαι πολύ. Ενώ έχω κάνει κάποιους καινούριους φίλους, φοβάμαι πολύ να αποχωριστώ τους παλιούς, ακόμη κι αν πρέπει. Τι θα πει πρέπει; Πρέπει να στενοχωριέμαι που χάνω φίλους, ή να χαίρομαι που μέσα από δύσκολα πράγματα που πέρασα, κατάλαβα αν ήταν αληθινοί ή όχι; Πότε τραβάς τη διαχωριστική γραμμή στις σχέσεις σου;
Μεγάλο πράγμα η απώλεια.
Φεύγουν ποτέ οι ανασφάλειες;
Ο βασικός λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο, είναι γιατί ήθελα να πω δυνατά τι νιώθω και να βρω την απάντηση στα ερωτήματά μου, γράφοντας. Όσο έγραφα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι όσο και να προσπαθείς να σώσεις αυτόν που πνίγεται, μόνο αν θέλει εκείνος θα πιάσει το χέρι σου.
Ίσως, ο μόνος τρόπος να είσαι αληθινός, είναι να παίρνεις ρίσκα. Να μη φοβάσαι να δεθείς ολοκληρωτικά, ούτε να πληγωθείς. Ούτε να είσαι μόνος σου.
Να μη φοβάσαι.
Γενικώς.
