Όπως εσείς, έτσι και εγώ έχω διαβάσει πολλά άρθρα για τις σχέσεις εξ αποστάσεως. Οι απόψεις πάντα διχάζονται. Κάποια άρθρα αναφέρουν ότι αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται. Άλλα άρθρα αναφέρουν ότι η απόσταση αργά η γρήγορα σκοτώνει την σχέση. Το θέμα δεν είναι η κυρίως η απόσταση. Το πρόβλημα είναι κατά πόσο είμαστε εμείς δυνατοί να κρατήσουμε αυτή την σχέση ζωντανή.
Είμαστε αρκετά δυνατοί από τους γύρω πειρασμούς; Έχουμε την δύναμη να σπάσουμε την καθημερινότητα μας, και να τρέξουμε στην άλλη άκρη της Ελλάδος να δούμε τον σύντροφο μας για μία ώρα; Ή στην τελική, είμαστε τόσο θαρραλέοι ώστε να αφήσουμε τα πάντα πίσω μας και να κάνουμε μια νέα αρχή με τον σύντροφο μας;
Δεν είμαι ο ειδικός να κάνω άλλη μια τέτοια ανάλυση. Υπάρχουν άνθρωποι σπουδαγμένοι για αυτό. Όμως μια παρόμοια κατάσταση έχω βιώσει και εγώ. Ίσως την βιώνω ακόμα. Πριν λίγες μέρες πάλι έφυγε. Και αυτή την φορά έφυγε με δάκρυα. Δεν ήταν δάκρυα συγκίνησης. Ήταν δάκρυα θυμού και απογοήτευσης.
Tελικά η απόσταση δεν σκοτώνει μια σχέση. Αυτό που την σκοτώνει είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με την συμπεριφορά μας. Πόσο είμαστε διαθέσιμοι να κρατήσουμε αυτή την σχέση ζωντανή. Και πόσο είμαστε δυνατοί, να τα κάνουμε όλα στην άκρη για να τρέξουμε σε αυτό που αγαπάμε.
Έχει μια 6ετία και παραπάνω που παιδευόμαστε με τον Αναστάσιο. Πιο μικρός εγώ, άβγαλτος εντελώς τότε αυτός. Βρεθήκαμε από τα τότε chat room. Πριν καλά καλά γνωριστούμε, έπρεπε να φύγει για σπουδές. Βρισκόμασταν στις διακοπές των Χριστουγέννων, το Πάσχα και δυο βδομάδες το καλοκαίρι. Και όμως. Αυτές οι φορές ήταν αρκετές να δημιουργηθεί μια τεράστια αγάπη πολύ γρήγορα. Μια σχέση που τα συναισθήματα δεν τα ξέφτισαν τα χρόνια. Μια αγάπη, που πολλές φορές άγγιξε την υπερβολή. Στα πάντα. Στο πάθος, στον έρωτα, στους καυγάδες, στις ζήλειες, στις υστερίες.
Στα τόσα χρόνια εγώ έκανα μία και μοναδική προσπάθεια. Και αυτό ήταν να κάνω μια παύση από την δουλειά μου. Από την καθημερινότητα μου και από την ρουτίνα μου. Ανέβηκα στο πρώτο αεροπλάνο και να πήγα να τον βρω. Ήμασταν μαζί μια βδομάδα. Ήταν η καλύτερη εβδομάδα της ζωής μου. Δεν χρειάζονταν να βρισκόμαστε κρυφά το βράδυ. Δεν ήταν ανάγκη να ξυπνάμε το ξημέρωμα για να πάμε σπίτια μας. Ήμασταν οι δυο μας. Εγώ και αυτός.
Ποτέ άλλοτε δεν βρήκα το κότσια να πάω στην άλλη άκρη, έστω για μια μέρα. Και αν με ρωτήσετε γιατί, πραγματικά δεν έχω την απάντηση. Ξέρω όλο αυτό έρχεται σε αντίφαση με το πώς περιέγραψα πιο πριν την σχέση μας. Ίσως το είχα δεδομένο ότι σε κάθε επόμενες γιορτές θα έρθει εδώ. Από τέρμα νότια, στο τέρμα Βόρεια για να με δει. Και η μόνη μου θυσία θα είναι μερικά ξενύχτια για να βρισκόμαστε κρυφά. Τίποτα παραπάνω.
Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τελικά η απόσταση δεν σκοτώνει μια σχέση. Αυτό που την σκοτώνει είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με την συμπεριφορά μας. Πόσο είμαστε διαθέσιμοι να κρατήσουμε αυτή την σχέση ζωντανή. Και πόσο είμαστε δυνατοί, να τα κάνουμε όλα στην άκρη για να τρέξουμε σε αυτό που αγαπάμε. Χωρίς φόβο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς εγωισμούς . Όχι τόσο για τον σύντροφο μας. Αλλά για μας. Είμαστε 100% άνθρωποι και μια από τις βασικές μας ανάγκες είναι η συντροφικότητα. Να νιώσουμε την υπέρτατη απόλαυση της ύπαρξης μας. Τον έρωτα και την αγάπη. Γιατί τότε πραγματικά αξίζει. Αλλά ότι αξίζει, πονάει. Και είναι δύσκολο...
σχόλια