Αφιερωμένο, στη μοναδική αγάπη της ζωής μου,
τη μέλλουσα κοπέλα μου,
το άλλο μου μισό και ευελπιστώ μελλοντικώς "γυναίκα μου",
Ολυμπία
Η Jasmile και ο Alladin, η Ariel και ο Eric, η Rapunzel και ο Flynn, η Belle και ο Beast, η Tiana και ο Naveen...
Κάθε πριγκίπισσα σε κάθε παραμύθι, έχει τον ήρωά της. Τον πρίγκιπα της, αυτόν που, θα "μείνει" στη ζωή της.
Όλα τα παραμύθια, μας έμαθαν από μικρούς, πως η αγάπη υπάρχει, και πως αυτή αν είσαι, "καλός" έρχεται στη ζωή σου, και είστε ύστερα αγαπημένοι και "κοντά" φυσικά μαζί...
Τι γίνεται όμως, όταν η αγάπη σου, βρίσκεται μίλια μακριά;
Ανακαλύπτουμε, τότε πως όλα αυτά όντως ήταν παραμύθια;
Πώς, ήταν ψέματα, και είναι πλέον... αδύνατα;
Μάλλον ναι, θα έλεγα την στιγμή που, για πολλούς από εμάς, το να είμαστε με αυτόν που "αγαπάμε", και να περνάμε, στιγμές μαζί του, στιγμές που γρήγορα ή αργά, θα σβήσουν, είναι κάτι το δεδομένο... Είσαστε μαζί, στον ίδιο χώρο, άλλωστε...
Επιτρέψτε μου όμως, να αλλάξω λίγο τα δεδομένα, λέγοντάς σας την δική μου ιστορία, αγάπης.
Ναι, μια από αυτές τις ιστορίες που θα δεις μόνο στις ταινίες, αυτές που θα χαρακτηρίσεις, μελό, ανέφικτη, ανυπόστατη, και που δε θα βιαστείς να κατηγορήσεις ως κάτι, το χαζό, ειδικά για τις μέρες μας, που όλα βαίνουν τόσο μα τόσο εμετικά γρήγορα, τόσο μα τόσο εύκολα και απρόσωπα...
Θα σας παρουσιάσω λοιπόν, μια ιστορία που δεν έχει "αγκαλίτσες", "φιλάκια", "γελάκια", "παιχνίδια", όπως όλοι φανταζόμαστε.
Θα σας περιγράψω πως έμαθα να ζω στο έπακρο, έναν έρωτα, που δεν συμβαδίζει με της "λογικής" τα δεδομένα, μαζί με τη γυναίκα της ζωής μου.
Πως γνωριστήκαμε, λοιπόν; Γνωριστήκαμε, όπως όλοι γνωρίζονται τις περισσότερες φορές. Σε μια κοινή παρέα.. Να πω, ότι με συμπάθησε με την πρώτη ματιά, ότι ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, ή ότι πίστευα ή πίστευε αυτά που θα επακολουθούσαν, θα πω ψέματα, μιας και, είπαμε ταινίες αλλά όχι και έτσι, δεν ήταν στο "σενάριο", κάτι τόσο προχώ...
Για την ακρίβεια αντίθετα, μπορώ να πω ότι αρχικά δε με είχε συμπαθήσει.
Ναι λοιπόν, γνωριστήκαμε, σε μια Παρασκευιάτικη, βραδινή έξοδο.
Και το πως ένιωσα όταν την πρωτοείδα; Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως, ακόμη θυμάμαι, το χρώμα των ματιών της, τον τόνο της φωνής της, και το χαμόγελό της.
Μαζί να είμαστε δεν θα έπρεπε... Και αυτό γιατί, δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι σε 4 μέρες από την μέρα που την γνώρισα θα έφευγε, αλλά και κάτι ακόμη, ότι είχε αγόρι, κάτι που, ομολογώ στην αρχή με θορύβησε τρομερά και με κράτησε, αρκετούς μήνες, πίσω, μέχρι να πάρω την απόφαση τελικά να της μιλήσω.
Έτσι, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας για να την κατακτήσω. Το πουρεκκούι μου, όπως την φωνάζω, είχε χτίσει, πάρα πάρα πολλά τείχη. Όχι επειδή ήταν με άλλον, αλλά επειδή, άξιζε πάρα πολλά. Εκείνη, τώρα που το διαβάζει θα γελάει, θα λέει σιγά, όμως εγώ, το ξέρω, και, γι' αυτό το λόγο, δεν άφησα, και δεν αφήνω κανένα τείχος χωρίς να προσπαθώ να το "γκρεμίσω".
Ναι, ξεκινήσαμε από τη φάση, που το μόνο που εμπιστευόταν ήταν το όνομα μου, την ηλικία μου, και ότι είχαμε βγει, μια φορά μαζί. Δεν την αδικώ, αλλά στο μυαλό της πιστεύω, ήταν πολλές φορές που και την ύπαρξη μου αμφισβητούσε.
Και για να πω την αλήθεια, προσπάθησα, να μπω στη ζωή της, όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Προσπάθησα, να πάω πολύ αργά, πολύ, σταδιακά, την προσέγγισή μου. Δεν λειτουργούσα βάση σχεδίου, αλλά βάση μιας έμφυτης τάσης, αυτής που σου λέει "αυτή τη γυναίκα πρέπει να την κάνεις δική σου..."
Και όντως, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό, το προσπαθούσα και το προσπαθώ. Της αξίζει το καλύτερο και προσπαθώ, για αυτό. Στην πορεία, όσο την γνώριζα, ως απλός φίλος, και ενώ ήταν πεπεισμένη, πως μόνο φιλικά μπορώ να τη βλέπω, προσπαθούσα, να μάθω περισσότερα για εκείνη, και για να είμαι ειλικρινής, με κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, μαγευόμουν. Ώσπου, ήρθε η μέρα, που της είπα πως νιώθω... Η αντίδρασή της, ήταν μάλλον, απότομη, μάλλον δύσπιστη, μάλλον, λογική. Ένας άγνωστος, που έχεις δει 4 φορές, να σου λέει πως είναι ερωτευμένος μαζί σου, τη στιγμή που, προσπαθούσες, εναγωνίως να ξεκόψεις από το "θλιβερό αδιέξοδο" που θα οδηγούσασταν αν έμενες μαζί του;
Και όμως, όλα, ένα ένα τα τείχη της, τα ρίξαμε μαζί. Φτάσαμε μάλιστα, σε ένα σημείο, να μπορώ να της λέω, και ορισμένες φορές, να το νιώθει, πως την αγαπάω αυτή τη γυναίκα, ακόμη και αν είναι μακριά
Ααα ξέχασα, το πιο βασικό. Ήταν η πιο σημαντική χρονιά της ζωής της, η χρονιά που αρχίσαμε να μιλάμε. Και όμως, αυτή ήταν εδώ.
Με χιόνια, με βροχές, με γκρίνιες, με νεύρα με τσακωμούς, με διάβασμα, με γιορτές, με παρελάσεις, με εκδηλώσεις, με clubs, με μπουζούκια, με τόοοοσα πολλά στο μυαλό της, παντός καιρού ήταν και είναι εδώ, μαζί μου. Μάλιστα το παράπονό της, ήταν ότι δε μπορούσε λόγο των υποχρεώσεών της αυτών, να είναι περισσότερο μαζί μου.
Και όμως ήταν, χωρίς να το ξέρει..
Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα.
Όλα έγιναν όπως τα περίμενα. Η κοπέλα μου, πέρασε, εκεί που ήθελε και εκπλήρωσε τους στόχους της. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή από τους στόχους που, μαζί έχουμε να καλύψουμε. Γιατί; Γιατί ήταν κάτι που της άξιζε για την προσπάθειά της, και που προσπάθησα, να υλοποιήσω..
Σήμερα, παρότι είμαστε μακριά και μόλις σε λίγες μέρες θα βρεθούμε, μου ανακοίνωσε ότι ήθελε να έρθει εδώ, όσο πιο σύντομα γινόταν.. Και εγώ, στην προσπάθειά μου, να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, όσο πιο μαλακός- όσο πιο ψυχρός, όχι μόνο δεν της είπα πόσο πολύ την θέλω, αλλά αντίθετα της είπα να το ψάξει πρώτα. Ναι, εσύ που το διαβάζεις, θα σκέφτεσαι "τι μαλάκας" όπως πήγα να πω και πριν.." Ή μας το παίζει τόσο αυτοθυσία, ή δεν την θέλει εκεί και δε νοιάζεται." Όμως, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.
Κάθε πρίγκιπας, θέλει την πριγκίπισσά του. Την θέλει, γιατί ότι έχει καταφέρει, ανήκει και σε εκείνη.
Την θέλει, γιατί τον συμπληρώνει, γιατί είναι το άλλο του μισό, και γιατί ξέρει, πως σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει, κάποιος άλλος άνθρωπος που θα τον θαυμάζει, θα τον φροντίζει, και θα τον δέχεται για αυτόν που είναι..
Ναι, δεν της το έχω πει ποτέ το γιατί αλλά όντως είναι η γυναίκα των ονείρων μου. Η γυναίκα, που θα ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί της, να κάνουμε τρέλες, βόλτες, τσακωμούς, οικογένεια..
Το γιατί είναι πολύ απλό. Δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος.
Μια γυναίκα,
που το σώμα της, όπως ακριβώς είναι, τόσο πανέμορφο, τόσο, όμορφο, σε ελκύει,
που το πρόσωπό της, τα ματάκια της, τα χειλάκια της, η μυτούλα της, τα αυτάκια της, τα μαγουλάκια της, σε κάνουν να τρελαίνεσαι,
που το χαμόγελό της, ναι, αυτό το πλατύ, χαμόγελο που συνοδεύεται με αλλαγή όλης της έκφρασής του προσώπου της, σου ανεβάζει τη διάθεση,
που ο χαρακτήρας της, με τις ατέλειες και τις τελειότητες του, σε κάνει να τον θες δίπλα σου,
που σε φροντίζει σε κάθε ευκαιρία,
που δε σταματά να σου θυμίζει πως είσαι δικός της ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνει,
που θα μπορούσε να έχει τον καθένα, και όμως είναι μαζί σου,
που ντύνεται πανέμορφα, που χτενίζεται τέλεια, που,
που είναι γεμάτη με τόσα ταλέντα που αγνοεί,
που σε κάνει να νιώθεις πως την προστατεύεις, πως είναι δική σου,
ναι, μια τέτοια γυναίκα θέλω δίπλα μου.
Μια γυναίκα, που θα είναι κοντά μου επίσης, ακόμη και αν μας χωρίζει μια Μεσόγειος.
Που, θα ψάχνει αφορμές να κάνουμε πράγματα μαζί, που θα θυμώνει, θαααα μουτρώνει, και θα ξέρει να συγχωρεί. Ένα αγγελάκι, να με προσέχει και να με φροντίζει, με γλυκό προσωπάκι, και ένα σωρό χαρίσματα..
Με μια λέξη μια, την Ολυμπία.
Δεν είναι τυχαίο, ούτε το όνομα της...
Έχει τη δυνατότητα, να σε κάνει να νιώθεις θεός δίπλα της, σαν να είσαι στην κορυφή του κόσμου, αλλά και ανθρωπάκι-μηδέν αν το θελήσει...
Και για όποιον ενδιαφέρεται, είμαστε και θα είμαστε, μαζί...
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πόσα μπορώ να της προσφέρω, πόσα θα καταφέρω, και αν θα φανώ αντάξιος των ονείρων της για τον άνθρωπο που θέλει δίπλα της. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι, θα βάλω τα δυνατά μου, ακόμη και αν κάποιες φορές την απογοητεύω και την πληγώνω χωρίς να θέλω...
Μια συμβουλή λοιπόν από μένα προς όλους σας.
Μάθετε περισσότερο να αγαπάτε, μάθετε, να επικοινωνείτε με πάθος και αφοσίωση, και, να μην πληγώνετε τους συντρόφους σας προσπαθώντας να είστε υπέρ του δέοντος αντικειμενικοί διότι, το έχουν ήδη σκεφτεί, πριν πουν κάτι...
Και, αγαπήστε πιο δυνατά, αγαπήστε χωρίς να σκέφτεστε τι δίνετε και τι παίρνετε.
"Παίρνετε πάντα περισσότερα από όσα νομίζετε, και δίνετε πάντα, λιγότερα από όσα επίσης νομίζετε..."
Και απευθυνόμενος, καθαρά πλέον σε σένα αστεράκι μου, που ίσως τώρα να το διαβάζεις, αφού για ακόμη μια φορά σου ζητήσω συγγνώμη, για τη μαλακία που πέταξα, θα σου πω την γνώμη μου, για το πως φθείρονται οι σχέσεις. Θα σου πω, ότι φθείρονται, όταν πάψεις να προσπαθείς.
Και θα πάψεις να προσπαθείς, όταν χαθεί αυτή η μαγεία. Και πότε χάνετε; Όταν κάποιος έχει μάθει, να τα βρίσκει όλα έτοιμα.
Όταν θα θες κάποιον, σαν τρελός να τον δεις, όταν θα θες να κάνεις κακό στον εαυτό σου, μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχεις άλλο και θα σκέφτεσαι ότι είναι εδώ... Θα είσαι σε θέση, να εκτιμήσεις και τα δευτερόλεπτα μαζί του.
Και, παιδιά, κοιμηθείτε μαζί με αυτόν/ήν που αγαπάτε... Με skype, με ooVoo, με τηλέφωνο, με ότι μπορείτε... Βοηθάει απίστευτα πολύ, στις σχέσεις από απόσταση. Μπορείς, να μάθεις πολύ περισσότερα για τον σύντροφό σου, κοιτάζοντας τον ακόμη και όταν κοιμάται, και μετριάζεται αισθητά το κενό της απουσίας του... Είναι η στιγμή που, κάθε αντίστασή του, κάμπτεται, και έχεις μπροστά σου, την γυμνή αλήθεια, αυτόν, που, αν όλα γίνουν όπως πρέπει και αν ακόμη και από απόσταση, είστε μαζί, είναι "ο πρώτος και μοναδικός, αληθινός σου έρωτας, και η αγάπη της ζωής σου."
σχόλια