Έφευγες πάντα με την ιδέα πως η φυγή σου είναι ένα κόμμα στις σχέσεις που έχτιζες, μια ανάσα για να μπορείς να συνεχίσεις, μια παύση να σκεφτείς και να επαναπροσδιορίσεις και άλλοτε μια ευκαιρία για να επιχειρηματολογήσεις ή να δικαιολογήσεις και γιατί όχι να αλλάξεις ολόκληρο το ύφος της πρότασης, εάν το επιθυμούσες. Ίσως και να έφερνες κάτι καινούργιο στην επιστροφή σου, μια νέα ιδέα ή έναν διαφορετικό ορισμό.
Γιατί θα επέστρεφες -πάντα επέστρεφες- ακόμα κι αν μερικές φορές από μακριά αγνοφαινόσουνα σαν τελεία-ήσουν κόμμα-θα γυρνούσες πίσω. Ακόμα κι αν στο τόπο του εγκλήματος όπως λένε δεν είχες το ρόλο ούτε του δολοφόνου, ούτε του τυχαίου παρατηρητή αλλά εκείνο του θύματος.
Θα μπορούσες να είσαι κάποιο άλλο σημείο στίξης. Ένα έκπληκτο θαυμαστικό ή ένα απορημένο ερωτηματικό. Αλλά διάλεξες να είσαι το κόμμα. Διακριτικό, σεμνό και συχνό. Συχνό. Ναι αυτός ήταν ο λόγος! Έτσι δεν ξεχνούσες και κυρίως δεν σε ξεχνούσαν.
Πολλές οι τάσεις φυγής σου όμως- πολλά και τα κόμματα πριν καν ολοκληρωθεί η πρόταση , ώσπου κάποιος έβαλε από μόνος του, χωρίς να το περιμένεις, μια απότομη και αδιαπραγμάτευτη τελεία. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, τα πολλά κόμματα κουράζουν και από τα πολλά κόμματα μπορεί κανείς να χάσει το νόημα της πρότασης, κι ύστερα της παραγράφου και πάει στράφι όλο το κείμενο μετά.
Όσον αφορά την δική σου περίπτωση; Όχι μόνο κούρασες, όχι μόνο χάσαμε το νόημα της πρότασης και του κειμένου ως επακόλουθο αλλά βάλε ένα μεγάλο Χ σε ολόκληρο το κεφάλαιο.
σχόλια