Έρχονται κάποιες στιγμές φευγαλέες και κάποιες άλλες μόνιμα προσωρινές που σου τσακίζουν τη καθημερινότητα και δε σε αφήνουν να ζήσεις χωρίς το αποτύπωμα τους μέσα στη ψυχή και στο μυαλό σου. Και αυτές οι στιγμές είναι τόσο σημαντικές ή τόσο ασήμαντες για τον καθένα, όσο η αξία μιας υποκειμενικής γνώμης. Άλλοι τις ονομάζουν προβλήματα, άλλοι σκέψεις, άλλοι ψυχολογικά και άλλοι "θα μπορούσε να είναι χειρότερα". Δεν υπάρχει όργανο μέτρησης του κακού που σου προκαλούν αυτές οι στιγμές, γιατί απλά οι εσωτερικές πληγές δεν μετριούνται, μονάχα υπάρχουν αδρανώντας ή ενεργώντας εντός σου. Και δεν τις καθορίζεις, σε καθορίζουν. Και το πόσο θα χαραχτεί μια τέτοια στιγμή στο μυαλό και στην καρδιά σου, εξαρτάται απο το μέγεθος της μνήμης, της λήθης και την αντοχής σου.
Έπρεπε σε όλη μου τη ζωή να είμαι φύσει σιωπηλό όν. Να ακούω πολλά, να καταλαβαίνω περισσότερα και να μιλάω ελάχιστα. Η σιωπή είναι χρυσός και ο χρυσός είναι μέταλλο, ψυχρό. Ξέρω πως δεν ταιριάζει στους ανθρώπους τους κοινωνικούς η ψυχρότητα, μα ταιριάζει σε όλους τους άλλους. Και κάπου κάπου είναι απαραίτητα τα ψυχρά για να εξισορροπούν αυτούς ζουν σε άλλες θερμοκρασίες. Έπρεπε που λες να σιωπώ. Να μη μιλώ για μένα για αυτά που με αφορούν, να μη μιλώ για μένα γι αυτά που τους αφορούν, να μη μιλώ γι αυτούς που με ενδιαφέρουν ούτε για όλους που αυτούς που τους ενδιαφέρουν. Να τους ρωτώ μόνο γι αυτά που θέλουν να απαντήσουν. Να απαντώ μόνο σε ότι με ρωτάνε, έχοντας λέξεις στο στόμα και μόνο αυτές που θέλουν να ακούσουν. Γιατί η σιωπή είναι χρυσός και ο χρυσός είναι μέταλλο, ακριβό. Και αν έχεις αγοράζεις. Αλλιώς κοιτάς, σιωπάς και επιθυμείς.
Έπρεπε, είναι το ρήμα το σωστό, σε όλα τα παραπάνω, μα και τα παρακάτω της ζωής και δεν το μπόρεσα ποτέ μου. Ακόμα δεν το μπορώ αυτό το "πρέπει". Και ας σώζει ζωές, καταστρέφει τη δική μου. Γιατί εγώ μιλώ, μιλώ πολύ για να με καταλάβουν. Μιλώ πολύ για να εξηγήσω ακόμα και αυτά που δεν καταλαβαίνω εγώ η ίδια. Μιλώ να μου τα εξηγήσω. Μιλώ καλοπροαίρετα, μιλώ για αγάπη και δε μιλώ ψιθυριστά από πρόθεση. Γιατί η αγάπη κάνει κρότο. Δεν της ταιριάζει η σιωπή γιατί την πνίγει και την εξουθενώνει. Μιλώ, σου μιλώ και συχνά θέλω να σου μιλήσω. Το προσπαθώ. Κάνω έναν πρόλογο για να στο ανακοινώσω, να σε προετοιμάσω. Θέλω να σου μιλήσω και στο ζητώ. Όχι να μιλήσω γενικά και αφηρημένα, αλλά ειδικά και στοχευμένα. Πρώτα και κύρια σε σένα. Και είναι σημαντικό αυτό που θέλω να σου πω, γι αυτό και τόσος πρόλογος, τόση προεργασία. Είναι σημαντικό και επείγον γιατί δεν έχω χρόνο να σου βρω δέκα ωραίες λέξεις για να σου πω τι αισθάνομαι, τι νιώθω, πόσο φοβάμαι.
Ξέρω τα λόγια της καρδιάς πως δεν τ' αντέχεις. Και κάπου νιώθω πως σε φορτώνω εγωιστικά με τόσες χιλιάδες συναισθήματα που θες να αποφύγεις. Γιατί κάποιους πληγώνει το "πολύ" πριν καν το νιώσουν. Μόνο στη σκέψη της απόκτησης του, παραδίνονται εν ψυχρώ. Με μια σιωπή πιο κρύα και απο το μέταλλο.
Σε τέτοιες καταστάσεις πρωτόγνωρες, ξέρω, δεν είναι πρόσφορα τα λόγια για να περιγράψουν τα αισθήματα. Μα σκέψου πως γι αυτούς που μιλάνε επιλέγοντας πάντα να σκοτώνουν τις σιωπές, είναι πιο δύσκολο να χτυπάνε εξακολουθητικά σε τοίχους που δεν μπορούν να ρίξουν. Και είναι σπουδαία η επιμονή γιατί έχει το κίνητρο της νίκης, μα πιο σπουδαίοι ακόμα είναι οι βράχοι οι σταθεροί, οι αμίλητοι, οι ακούνητοι και οι (φαινομενικά) σκληροί. Γιατί αυτοί και μόνο αυτοί νικάνε.
Ηθελα να μιλήσω, μα πρώτη φορά θα σωπάσω. Γιατί αν σ' αγαπώ, δεν μπορώ να σε πληγώνω με το "πολύ" συναίσθημα μου για σένα. Δεν μπορώ να σε αφήσω να δεις πως ξοφλάω, γιατί πρώτη φορά θα κρυφτώ στη σιωπή. Δεν θα ομολογήσω φόβους, σκιές και επιθυμίες. Θα τους αφήσω να θεριεύουν εντός μου, μέχρι να τους καταπιεί μια βίαιη νύκτα κάποιο φιλικό μαξιλάρι με τη μορφή των δακρύων.
Δεν τα αντέχεις, το ξέρω. Θα θελα να μπορείς να τ' αντέξεις, γιατί τα λόγια αυτά στη ζωή έχουνε μοναδικούς παραλήπτες. Για μία και μόνο φορά. Και δεν θες να τα ακούς, γιατι τα τρέμεις. Γιατί πιστεύεις πως ίσως πρέπει να ανταποδώσεις, ίσως σου ζητηθούν και εξηγήσεις. Μα δε χρειάζεται. Γιατί γι όλους αυτούς που μιλούν, απαντάνε οι σιωπές.
Θα αντέξεις την απουσία μου, το ξέρω. Θα αντέξεις τελικά κάτι δικό μου. Είναι και η απουσία τελικά μια έμμεση σιωπή. Έμαθα αργά κάπως, πως το σκληρό μονάχα χαράσσεται και ποτέ δε χαράσσει. Γιατί παρατηρώ πως κάθε φορά μεγεθύνεται μέσα μου ο άνθρωπος αυτός, που δεν μπορεί να με συμπεριλάβει πουθενά. Και με απολαμβάνει πιο πολύ στην απουσία μου.
Μα εμένα μου είναι τόσο αφόρητα αισθητή η κάθε παρουσία στη ζωή μου, και αυτό το αίσθημα, το βλέμμα και το ψέμα που όσο και αν προσπαθώ δεν αξίζει η σιωπή που δεν τους δίνω. Γιατί όταν μιλάμε για αισθήματα καρδιάς, τα λόγια είναι βάλσαμο γι αυτόν που θα τα πει και φορτίο βαρύ γι αυτόν που θα τα ακούσει.
Βγάζω συχνά και λάθος συμπεράσματα μόνο και μόνο γιατί αυτοί οι δειλοί δεν μιλούν για αισθήματα ή δεν θέλουν να ακούσουν. Και πιο πολύ απο όλα, αυτό το φόβο τους για τα αισθήματα που κρύβουν, φοβάμαι πιο πολύ.
Φοβάμαι. Η αγάπη μου εμένα, ξέρεις, μου πολλαπλασιάζει τον κάθε φόβο. Και όλο αυτό δεν μπορείς να το αντέξεις ή να το καταλάβεις, αν δεν με αγαπάς το ίδιο ή λίγο περισσότερο άμα λάχει. Είπα θα μιλήσω και σώπασα μετά. Γιατί νιώθω πως δεν μ αγαπάς, δεν με χωράς και δε μπορείς να με συμπεριλάβεις. Γιατί δεν έχεις σπάσει τη σιωπή που την κρατάς για ένα "όλον" μαζικά, γι αυτό το ένα που μιλά και που θα χάσεις.
Ξέρω, πως η σιωπή είναι χρυσός για να ψυχραίνει, λίγο από διαμάντι για να χαράσσει και λίγο που έγινα και εγώ για να σου μοιάσω. Μοιάζει η αγάπη πιο ακριβή όταν γεννιέται και πεθαίνει στη σιωπή και στην αφάνεια.
Υ.Γ. ----Remember-----
σχόλια