Άγνωστος σε μία πόλη που γνωρίζει, συμβιβάζεσαι με τα ασυμβίβαστα.
Ξυπνητήρι χτύπα ατέρμονα.
Μάτια ανοιγοκλείνουν.
Κάπου χάνεσαι αλλά επιστρέφεις ξαπλωμένος.
Σηκώνεσαι, λίγο ζαλίζεσαι, βάζεις καφέ, λεωφορείο στην ουρά, η σχολή σου υπενθυμίζει τα όνειρα σου τα απατηλά και ξεκινάς στα τυφλά.
Ο αέρας διαχέεται μέσα σου, αισθάνεσαι διαφορετικά, μα όλα πια είναι δανεικά.
Βροχή, πολύ βροχή, υγραίνει τις κρυφές πληγές, αλλά που και που λησμονείς, χύνεσαι στο παρόν και το ζεις.
Συναντήσεις αθροιστικές σε σπίτια φίλων, γέλια, μαγειρέματα, χάλια πάλι, ποιος καθαρίζει μετά, μη μασάς όλα είναι περιττά.
Χαμένα βράδια και...
εσύ τυχαία περνάς, γελώ, χαιρετάς. Κρασί, παρέα, μαστούρα, νύχτα, ποτά, καπνός..
Σκοτεινές μορφές παντού κατακλύζουν τα στενά σοκάκια.
Ιστορίες ονειροπαρμένες και τα πράγματα γίνονται υπερβολικά ξανά.
-Πρόσεχε θα μεθύσεις.
-Ποιος προσέχει τώρα, εδώ είναι καλά..ξεχνάς.
Γυρίζεις σπίτι νυσταγμένος και πιωμένος και πέφτεις μονομιάς..
Τελευταία σκέψη πριν αποκοιμηθείς.. "τελικά είναι ωραία εδώ".
Υ.Γ.
Κάθε σύγκριση με πρόσωπα ή καταστάσεις μάλλον είναι τυχαία. (ή όχι;)
