Στην Αναμονή
Σα να κρέμεσαι από ένα γκρεμό, και τα δάχτυλά σου ίσα που να φαίνονται..
Στη γη της σωτηρίας.. Έχουν γούστο... είναι περίεργα...
Και μόλις κάποιος τα δει και θελήσει να τα επεξεργαστεί... τα αγγίξει και σου μιλήσει..
εκεί που είσαι κρεμασμένος , νομίζεις αυτόματα πως θα σε τραβήξει να σε σώσει ..
Και θα σταματήσεις να αιωρείσαι ..να κοιτάς με αγωνιά..
ποιος περνά ..
μήπως σε δει ..
να καρδιοχτυπάς μόλις κάποιος περάσει και σου πει ένα ''γεια''..
Ήταν απλά όμως ένα ''γεια'' .. δε θα σε τραβούσε ποτέ από 'κει κάτω ..
δεν είχε τέτοιο σκοπό..
Εσύ μονάχα φαντασιωνόσουν πως ανασύρει το κορμί σου σιγά σιγά..
τον μετουσίωνες σε σωτήρα..
Σε αυτόν που επιτέλους θα σε έβλεπε ολόκληρο ..θα σε αποκάλυπτε..
πίσω από τα βράχια αυτά που ήσουν κρεμασμένος..
Όμως πάλι ..εξάντλησες τα καλύτερά σου χαμόγελα..
έβαλες όλη σου την ενέργεια να ανασηκωθείς λίγο..
Να τον πείσεις να σε τραβήξει ..
να μη σε προσπεράσει ..
Και αυτός σου πήρε την ενέργεια και έφυγε ..
Σε άφησε να κρέμεσαι με περισσότερο βάρος ..με λιγότερη ενέργεια ..με λιγότερες ελπίδες..
Κανείς δε θα μπορέσει να σε τραβήξει αν εσύ δε βάλεις όλη σου τη δύναμη να σηκωθείς..
να μπορείς να γυρνάς και πλάτη καμιά φορά ..σε καθέναν από αυτούς που θα περνάν από 'κει κοντά ..
Αν δεν πατάς τα πόδια σου, δε θα σε δει ποτέ κανείς ολόκληρο ..γι' αυτό που είσαι ..παρά μόνο μέσα από την ανάγκη να σε ανασύρει ..
Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις έναν περαστικό στη γωνιά που είσαι κρεμασμένος..
Στη γωνιά σου ..
Ακόμα και αν στην αρχή προσποιείσαι πως γκρεμός δεν υπάρχει ...
πως στέκεσαι αγέρωχος ...και όχι ξεροσταλιάζοντας για ένα χέρι βοηθείας..
Το χειρότερο είναι πως δε μπορούμε να απεξαρτηθούμε από τέτοιες συνθήκες ταλαιπωρίας..
Κάπου κάπου το κάνουμε γούστο μάλλον..
