Είναι αυτό μέσα στη νύχτα, σε μια όμορφη πόλη, στην Αθήνα για παράδειγμα, στο Μοναστηράκι, απλά περπατάς με την παρέα σου και ανταλλάζεις ματιές, και μόλις περάσεις δίπλα από το άτομο, το σκέφτεσαι και χαμογελάς.
Αυτό το ζεστό βλέμμα, οικείο και μετά το αποζητάς να το δεις ξανά. Γιατί να μην πεις ένα γεια; Ή μάλλον χαιρετάς με τα μάτια και μόνο;
Σήμερα μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο ωραίες αλλά και μελαγχολικές νύχτες εδώ στην πρωτεύουσα. Έχω έρθει από την Τρίτη βράδυ για κάποιες μέρες, για διακοπές ας πούμε. Σάββατο βράδυ λοιπόν, στο κέντρο ένα πράγμα θα παρατηρήσεις και μόνο, άνθρωποι άνθρωποι άνθρωποι. Άνθρωποι καλοντυμένοι που βγήκαν για να περάσουν ένα όμορφο βράδυ, άνθρωποι σε ζευγάρια που βγήκαν για να απολαύσουν τα φώτα της Αθήνας, άνθρωποι σε παρέες που βγήκαν για ένα ποτό και για κάποιο "καμάκι" και "άνθρωποι μονάχοι" που λέει η Μοσχολιού. Το πιο όμορφο αλλά και μελαγχολικό, όλοι άγνωστοι μεταξύ τους. Αυτό είναι το όμορφο με την Αθήνα, είμαι ένας άγνωστος στην πόλη των ονείρων μου, όμως κάποιες φορές και μελαγχολικό, διότι η μοναξιά δεν είναι πάντα η καλύτερη παρέα.
Για εμένα ευτυχώς σήμερα βράδυ είχα μια πολύ ευχάριστη παρέα έναν καλό φίλο που για ακόμη μια φορά με ξενάγησε στην πόλη. Ξεκινήσαμε από τον σταθμό του μετρό Συγγρού-Φιξ και με τα πόδια ανεβήκαμε στη γνήσια περιοχή Αναφιώτικα, ακριβώς κάτω από το βράχο της Ακρόπολης με θέα την υπόλοιπη Αθήνα. Μια γειτονιά όχι τόσο τουριστική για το αποψινό βράδυ, με χαμηλά σπίτια ασβεστωμένα και με στενάκια που μόνο άνθρωπος μπορεί να πάει. Κατεβήκαμε μετά πιο χαμηλά όπου γευματίσαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο με μαγειρευτά φαγητά στην οδό Αιόλου και συνεχίσαμε την βόλτα μας στις οδούς Πανεπιστημίου και Σταδίου όπου περάσαμε από την Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, ένα καταπληκτικό κτήριο. Τέλος, αυτό που έλειπε από αυτήν τη βραδιά ήταν ένα γλυκό, μια βάφλα συγκεκριμένα. Η ώρα πέρασε και ο τελευταίος συρμός ήταν στις 00:50, οπότε δε μας έμεινε άλλος χρόνος και έπρεπε να επιστρέψουμε.
Καλό ξημέρωμα.
σχόλια