Ανάμεσα στα άλλα θετικά που έχει η παιδική μας ηλικία έχει το γεγονός πως δεν μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι κάνει ο διπλανός σου, όπως γίνεται στην ενήλικη ζωή. Πείτε την αλήθεια ειδικά με τα social media έχουμε γίνει όλοι σε ένα βαθμό κριτές της πραγματικότητας ακόμα και ανθρώπων που δεν έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας.
Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό γιατί αυτή η λέξη έχει χάσει την σημασία που είχε όταν είμαστε παιδιά. Απλά θεωρώ πως είμαστε σε ένα διαρκή ανταγωνισμό με το φαίνεσθαι όχι μόνο το δικό μας αλλά και των γύρω μας. Το θέμα είναι να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και όχι το διπλανό μας.
Και θα σας πω το εξής, ακόμα και όταν βλέπεις κάποιον πετυχημένο στη ζωή του μην αισθανθείς κακία, γιατί δεν ξέρεις τι έχει περάσει για να φτάσει εκεί. Φυσικά αυτό δεν έχει σχέση μόνο με τα social αλλά με το γεγονός πως στη μετανεωτερική εποχή που ζούμε όλοι είμαστε έτοιμοι να καταδικάσουμε όποιον έχει πετύχει πράγματα.
Εάν έχεις καλή δουλειά σίγουρα είχες βίσμα και δεν αξίζεις, εάν έχεις σχέση σίγουρα θα χωρίσεις ενώ όποιος είναι μόνος του είναι δυστυχισμένος. Και αν μένεις μόνος σου γιατί έχεις καλή δουλειά τότε είσαι βολεμένος. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ γιατί πρέπει ο καθένας μας είτε διαδικτυακά είτε στο real life να νιώθει πως αναγκάζεται να απολογηθεί για τις επιτυχίες του.
Μην ξεχνάμε, πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και για μένα ο κάθε άνθρωπος έχει ευκαιρίες στη ζωή του να πετύχει πράγματα. Σημασία έχει πως επιλέγεις να δεις την κάθε κατάσταση. Κάθε επιλογή έχει θυσίες, και κάθε δρόμος έχει τα καλά και τα κακά του.
Σίγουρο όμως είναι πως ότι και να θέλεις να πετύχεις, κοιτώντας το διπλανό σου δεν θα το καταφέρεις. Βάζουμε μικρούς στόχους τη φορά σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα. Σημασία έχει να είμαστε ευχαριστημένοι με τις δικές μας επιλογές και αποφάσεις. Γιατί καλώς ή κακώς όσο και να σε ζηλέψουν όταν σου συμβεί κάτι καλό, κανένας δεν θα μάθει τι πέρασες για να το πετύχεις. Γιατί όλοι κοιτάνε τον προορισμό και όχι το ταξίδι.
σχόλια