Αποχρωματιζόμαστε για να χρωματίσουμε τις τόσο πλούσιες και πολύχρωμες φωτογραφίες.
Ξεθωριάζουμε, μετατρεπόμαστε σε ισχνές εικόνες, αποτυπώσεις μόνο, ενός εαυτού που πλέον ζει και τρέφεται από την αναπαραγωγή του σε selfies, από τα πόσα likes θα δώσουν πάλι το χαμόγελο στο γκρίζο πρόσωπο μας.
Κομμάτια του προσώπου μας φεύγουν και δεν γυρίζουν, μένουν για πάντα στους καταλόγους που καταφέραμε να μετατρέψουμε το κάθε social media, ως ένα ακόμα προϊόν προς τιμολόγηση και προώθηση.
Και αν δεν μας βαθμολογήσουν καλά, προσπαθούμε ακόμα περισσότερο, πολλαπλασιάζοντας την ποσότητα του προϊόντος, ντύνοντας το ακόμα πιο εντυπωσιακά, προωθώντας το ακόμα πιο επίμονα.
Και αν μπορούσε να μιλήσει, τι θα έλεγε;
Τι θα έλεγε αυτή η τόσο κουρασμένη εικόνα του εαυτού μας;
Θα χτυπούσε τα χέρια, θα έσπαζε το γυαλί, θα μας έριχνε ένα χαστούκι να ξυπνήσουμε;
Γιατί είναι δυστυχισμένη εκεί που είναι, γιατί περισσότερο ζει εκείνη παρά εμείς, γιατί τι σημασία έχει εν τέλει το πως δείχνουμε;
Γιατί το πιο όμορφο τοπίο έχασε το χρώμα του για να το δώσει σε εμάς.
Γιατί η πιο τρυφερή στιγμή έχασε την πολυτιμότητα της για να πουλήσει δημόσιο ρομαντισμό.
Γιατί κάθε τι άλλο που θα θαυμάζαμε μετατράπηκε σε απλά καλό background για το πρόσωπο- ή μάλλον προσωπείο;
Όχι, δεν θα ήταν καθόλου χαρούμενη. Ναι, σίγουρα θα ήθελε να αλλάξουμε.
Ας σταματήσουμε να δίνουμε πνοή σε κάτι που ρουφάει τη δική μας, σε κάτι που κανέναν δεν ενδιαφέρει. Σε κάτι που δεν είμαστε εμείς και δεν αφήνει να δούμε το ποιοι είμαστε.
Αν σας διέγραφα τα πάντα, κάθε λογαριασμό και φωτογραφία, κάθε follower και like, θα ξέρατε ποιοι είστε;
Αναρωτηθείτε έστω ποιό κομμάτι σας και σε ποιό βαθμό στηρίζει την ύπαρξη του στον παράλληλο αυτό κόσμο, ποιά η αλληλένδετη επιβίωση τους;
Θα νιώθατε ακόμα πλήρης, ολόκληρος, πολύχρωμος, πετυχημένος;
Να έχετε ό,τι θέλετε, αρκεί να είστε πλήρεις και χωρίς αυτό.
Δεν είναι ζωτικό όργανο, δεν το χρειάζεστε για να σας τροφοδοτεί.
Να είστε ολόκληροι χωρίς αυτό.
Ε.Χ.
σχόλια