(Απάντηση στην φίλη μου Σ.Λ.)
Διαβάζοντας το μπλογκ μιας φίλης αναρωτήθηκα και εγώ με τη σειρά μου, πόσο άραγε να διαρκεί αυτό το άτιμο "για πάντα".
Έτσι γύρισα τη χρονομηχανή μου ενάμισι χρόνο πίσω, σε μια φάση που είχα σταματήσει να ελπίζω για τον έρωτα. Και εκεί βυθίστηκα σε σκέψεις. Χιλιάδες στιγμές περνούσαν από το άμυαλο μου αλλά όλες υποτάσσονταν σε εκείνο το πρώτο φιλί. Όχι το πρώτο πρώτο αλλά εκείνο που εσύ για τους λόγους σου θεωρείς "πρώτο", το μοναδικό. Και ακόμα ανατριχιάζω στη σκέψη του, η χαζή. Ίσως γιατί αυτό σηματοδότησε την έναρξη μιας καινούργιας ζωής.
Και τότε καταλαβαίνεις τι είναι αυτό το "κάτι" που έρχεται στη ζωή σου και σου αλλάζει όλη την κοσμοθεωρία. Η μάλλον δεν σου την αλλάζει ακριβώς αλλά σου επαναφέρει αυτό το θεοποιημένο άγνωστο συναίσθημα του απείρου έρωτα που είχες αρχίσει να ξεχνάς, όταν είχες σταματήσει να ελπίζεις και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτός ο χωρίς τέλος και αρχή έρωτας. Το πρόβλημα είναι ότι για να τον βρεις πρέπει να σταματήσεις να ψάχνεις. Θα έρθει μόνος του να σε βρει. Αυτή είναι η δουλειά του και θυμώνει όταν του παίρνεις τον ρόλο.
Έτσι λοιπόν τον βίωσα και εγώ τόσο ξαφνικά τόσο ανέλπιστα. Και ήταν σαν αυτούς εκεί στα παραμύθια, που λες ότι δεν μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα. Όχι σαν αυτούς που όλα είναι μέλι-γάλα (αυτοί δεν είναι αληθινοί έρωτες αλλά μια φούσκα που δεν αργεί να σκάσει και να τα τινάξει όλα στον αέρα) αλλά σαν αυτούς που οι πιο μεγάλοι καβγάδες καταλήγουν σε ξεσπάσματα άπλετου γέλιου. Τότε είναι που τον αγαπώ ακόμα περισσότερο. Όταν, εκεί που εξοργίζομαι με τα ελαττώματα και τις παραξενιές του, γελάω γιατί ξέρω ότι αυτά είναι που αγαπάω ακόμα περισσότερο. Μ' αυτό που αγαπάω ακόμα περισσότερο είναι, όταν σκέφτομαι την τέλεια αυτή έκφραση που παίρνει το πρόσωπο του όταν με βλέπει να γελάω. Και μέσα μου ξέρω ότι από ένα γέλιο άρχισαν όλα...
Παρ' όλα αυτά ξέρω ότι "αυτό το άτιμο για πάντα" δεν αρκεί... Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αποφεύγω να το λέω. Μήπως και διαψευστώ. Ωστόσο, ξέρω ότι αντί για αυτό το αβέβαιο "για πάντα" υπάρχει ένα πιο σίγουρο "τώρα" που περιμένει να το ζήσεις και που ποτέ δεν σε διαψεύδει. Όταν το τώρα όμως, γίνει "αύριο" πάλι φοβάμαι... Φοβάμαι μην ξυπνήσει ένα πρωί και δεν νιώθει, όπως παλιά. Γίνεται και αυτό καμιά φορά. Όχι να σταματήσει η αγάπη, αλλά να βρει κάτι άλλο. Μετά όμως κάθομαι και σκέφτομαι πως ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Αρκεί να μην το σκαλίζουμε και προκαλούμε την τύχη μας (αν πρόκειται για τύχη). Το κάνουμε που και που αυτό εμείς οι τέρμα ερωτευμένοι, όχι με κακό σκοπό αλλά από φόβο για το αβέβαιο αύριο που θα ξημερώσει.
Και τώρα που είμαι εδώ μακριά, σκέφτομαι ότι πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη και καλή διάθεση. Όταν μελαγχολώ, προσπαθώ να σκέφτομαι όλες τις καλές μας στιγμές και να θυμάμαι ποιος μου έδωσε κάποτε φτερά και ποιος μου έμαθε να πετάω. Και τότε σκέφτομαι ότι ακόμα και αν αυτό το αβέβαιο και άσχημο "αύριο" να έρθει, έζησα ένα υπέροχο και ξένοιαστο"χθες"...
