Συζητώντας ένα όμορφο βραδάκι με την παρέα, αραχτοί σε μία γκαρσονιέρα, κάποιες σκέψεις γεννιούνται στο μυαλό μου και σκέφτομαι να τις μοιραστώ...
Η τάξη πραγμάτων, ο κόσμος μας, το σύστημα. Όλα είναι προγραμματισμένα σαν έναν καλό υπολογιστή, σαν ένα ρολόι ακριβείας. Ίσως και η ιστορία του κόσμου να είναι εκ των προτέρων γραμμένη. Ίσως όλα τα λόγια και οι προσπάθειες μας να είναι μάταιες. Ίσως και η πίστη σε αυτήν την ματαιότητα να αποτελεί απλά μία δικαιολογία για την αδράνεια μας.
Το ερώτημα είναι το εξής: παραδέχεσαι το λάθος σου, παράλληλα με την παραδοχή αυτής της ματαιότητας, γεγονός που σε λυτρώνει από τις τύψεις της αδράνειας και σε κρατάει καθαρό απέναντι στους άλλους, μιας και δεν λες μεγάλα λόγια, καταλήγοντας όμως κιόλας να γίνεσαι ένα με αυτήν την αισχρή νοοτροπία του συστήματος, η οποία σε τρώει όπως το σαράκι τρώει το ξύλο της ντουλάπας σου ή σκέφτεσαι συνεχώς το καλό και το κακό και το συζητάς με τους ανθρώπους γύρω σου μήπως καταφέρεις να αλλάξεις κάποιες καθιερωμένες αντιλήψεις και να φτιάξεις κάποιες συνειδήσεις -μαζί και τη δική σου- , να εξελίξεις τα ιδανικά σου και τις απόψεις σου, να εξυψώσεις το ήθος σου και τουλάχιστον μέσα σου να ανακαλύψεις σιγά σιγά την αλήθεια που κρύβει μέσα του αυτός ο κόσμος και οι άνθρωποι και να διαχωρίσεις τη θέση και -όσο είναι εφικτό και λογικό- και τις πράξεις σου, από αυτά που σου προκαλούν αποστροφή; Τι είναι ηθικότερο;
Να είναι οι σκέψεις σου τόσο κυνικές όσο οι πράξεις σου, ώστε να πετυχαίνουν την απόλυτη σύγκλιση ή μήπως μπορεί να δοθεί άφεση στην ανεξήγητη και πιθανά ασυμβίβαστη με την πράξη, θεωρία και σκέψη, η οποία πάντα υποκρύπτει μέσα της το στοιχείο της ονειροπόλησης και της ουτοπίας; Όλο αυτό έχει να κάνει με το εάν είναι κάποιος ονειροπόλος ή ρεαλιστής ή με τον εάν είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του κυρίως και έπειτα στους γύρω του, έχοντας το κουράγιο και τη δύναμη να παραδεχτεί την ανηθικότητά του, κάτι που ίσως τελικά να τον κάνει λιγότερο ανήθικο από κάποιον άλλο;
Ή μήπως τελικά το ανήθικο και το εύκολο είναι να παύεις να ονειροπολείς και να δημιουργείς ουτοπίες, συμβιβάζοντας ακόμη και τη σκέψη σου με τη ματαιότητα του σήμερα και παγιδεύοντας για πάντα το μόνο σου όπλο κόντρα στον κόσμο, το μυαλό σου, σε μία άσχημη και επονείδιστη κατάσταση, θεωρώντας την ήδη τελειωμένη; Γιατί τελικά, όλες οι μεγάλες επαναστάσεις ξεκίνησαν από κάποιες μεγάλες και, δε θα διστάσω να πω, ουτοπικές ιδέες, οι οποίες φυσικά κατά την υλοποίηση τους χάνουν κάτι από την ουτοπία τους, ώστε να γίνουν βιώσιμες, διατηρώντας όμως το όραμά τους.
Γιατί κάποιος κάποτε μου είπε ότι βάζοντας υψηλούς στόχους, που να μην μπορείς ίσως να επιτύχεις, αυξάνεις το κίνητρο που θα σε οδηγήσει σε ένα σκαλί υψηλότερο από το σκαλί ενός στόχου μέτριου και συμβιβαστικού, έστω και χαμηλότερο βέβαια από τον αρχικό υψηλό στόχο.
