Για τη δύναμη στη διεκδίκηση, για τη κατανόηση της πραγματικότητας, ο θύτης που έγινε φταίχτης για τον εαυτό του και ο φταίχτης που έγινε φταίχτης για τον εαυτό του και ο φταίχτης που έγινε θύμα από τον εαυτό του, με αυτό που θα βιώσει.
Ο μαθητής που θα γίνει πολίτης, γονιός, δάσκαλος, καθηγητής. Σχολεία; Αγωγή; Εκπαίδευση; Αλλά εκπαίδευση σε τι;
Στεγνή ιστορία, στεγνά μαθηματικά, στεγνή γλώσσα και φεύγεις κακοποιημένος και κακοποιός ή αδιάφορος και τα κουτάβια μας ψάχνουν να ικανοποιήσουν την ανία τους.
Ο άνθρωπος ως έλλογο ον, συγγενεύει με τα άλογα ζώα, αλλά και με τους θεούς και πέραν του ενστίκτου διαθέτει και ηθική αίσθηση.
Το σχολείο, οι καθηγητές, όπως και οι γονείς, είναι αυτοί που θα δώσουν το προσανατολισμό. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, το σχολείο φέρει μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί στο σχολείο βρίσκεται, το εξειδικευμένο προσωπικό, που είναι οι παιδαγωγοί και μετά εκπαιδευτές της γνώσης, για τη χρήση του λόγου, για την επαγρύπνηση της σκέψης.
Το σχολείο, οι καθηγητές, όπως και οι γονείς, είναι αυτοί που θα δώσουν το προσανατολισμό. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, το σχολείο φέρει μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί στο σχολείο βρίσκεται, το εξειδικευμένο προσωπικό, που είναι οι παιδαγωγοί και μετά εκπαιδευτές της γνώσης, για τη χρήση του λόγου, για την επαγρύπνηση της σκέψης.
Σαν κοινωνία, δημιουργήσαμε λογικές των άκρων και ψυχωτικές συμπεριφορές, που η ρίζα τους είναι η δυαδικότητα των προτάσεων, προτύπων που μας προβάλλονται καθημερινά. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι βρισκόμαστε σε μία λογική άσπρου ή μαύρου.
Η καταδίκη της βίας, όπως και η καταδίκη διαφόρων εννοιών έχουν τσουβαλιάσει διάφορες συμπεριφορές. Σαφώς και πρέπει να καταδικάζεται η βία και να προάγεται ο διάλογος, τα ειρηνικά όπλα που έχουμε στη διάθεσή μας οι άνθρωποι στην εύρεση λύσης.
Αλλά ναι, το παιδί μας από τη στιγμή που θα του πούμε ότι πρέπει να σέβεται και να εκτιμά τη ζωή του κάθε ανθρώπου, το παιδί τότε ναι, μπορεί να αντιδράσει, μπορεί να μαλώσει, μπορεί να χτυπήσει, μπορεί να χτυπηθεί, είναι κομμάτι της κοινωνικοποίησης του και αυτό. Είναι εντάξει να συμβούν αυτά σε ένα παιδί, όπως και είναι εντάξει να μην του συμβούν, το ζήτημα είναι οι απαγορεύσεις και πως τις έχουμε εκφράσει αυτές. Πρέπει να μάθει το παιδί ότι είναι καλό να μην χτυπήσει από σεβασμό, όχι λόγω της τιμωρίας.
Πριν από αυτή την οποιαδήποτε τελική συμπεριφορά, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, πόσες φορές έχουν κάνει μία συζήτηση με το μαθητή τους, που να δείχνει το πραγματικό ενδιαφέρον για το μαθητή, άνθρωπο, αλλά και οι γονείς πόσες φορές άκουσαν το παιδί τους, χωρίς μετά να του επιβληθούν, βάση του συμπεράσματος τους, σε σχέση με το παιδί.
Πρέπει να θέλουμε να ακούμε τα παιδιά μας, τους συνανθρώπους μας, πρέπει να θέλουμε να νοιαζόμαστε, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε απαραίτητα κάτι, μια αγκαλιά και μια στήριξη με το ότι απλά είμαστε εκεί για τον άλλο, είναι αρκετό.
Ας φύγουμε από λογικές άσπρου ή μαύρου, 0 ή 1. Ας γίνουν οι εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί, ας θυμούνται ότι πρώτα το επάγγελμα που κάνουν, είναι λειτούργημα, μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο.
Και οι γονείς, ας μάθουν ότι απλά μπορούν να ακούν, κανείς δεν γεννήθηκε με το να ξέρει να είναι γονιός.
σχόλια