βράδυ Τετάρτης /στο σπίτι/ Θεσσαλονίκη.
Οι σχέσεις μας δεν είναι τέλειες και εμείς δεν είμαστε τέλειοι επίσης. Κάνουμε λάθη, πληγωνόμαστε και πληγώνουμε. Απαιτούμε πολλά, προσφέρουμε επίσης πολλά ή λιγότερα. Κρατάμε τον εγωισμό μας ή αποφασίζουμε πως δεν ωφελεί κι έτσι κρατάμε το χέρι του Άλλου. Κλαίμε. Κλαίμε πολύ. Γελάμε. Γελάμε πιο πολύ. Ρωτάμε και απαντάμε. Σε ό,τι μας βολεύει. Αλλά και σε ό,τι μας ξεβολεύει. Κυρίως σε αυτό. Ζητάμε συγγνώμη. Άλλες φορές δε ζητάμε, καθώς θεωρούμε πως δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης. Συγχωρούμε. Αυτό το κάνουμε εύκολα ή δύσκολα, ανάλογα από το πόσο εύκολα ή δύσκολα συγχώρεσαν και εμάς στο παρελθόν.
Φοβόμαστε. Φοβόμαστε και το δείχνουμε στον Άλλο. Μας το δείχνει κι αυτός και κάπως έτσι παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον Άλλο, για να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε. Ζηλεύουμε. Με ή χωρίς αφορμή. Η ζήλεια δε χρειάζεται αιτία για να εμφανιστεί. Διαφωνούμε με πείσμα. Μετά μας περνάει. Κάνουμε παραχωρήσεις.
Αγαπάμε. Αληθινά, πρωτόγνωρα, αιφνιδιαστικά. Αφοπλιστικά. Μας αγαπάνε. Συγκινητικά, υπομονετικά, δυνατά. Διαπεραστικά. Κάνουμε σχέδια. Μετά τρομάζουμε, μετά ξανακάνουμε. Αγκαλιαζόμαστε. Για να σιγουρευτούμε, για να πάρουμε θάρρος. Αγκαλιάζουμε. Για να σιγουρέψουμε, για να δώσουμε θάρρος. Τα καταφέρνουμε καλά ή λιγότερο καλά. Οι σχέσεις μας δεν είναι τέλειες και εμείς δεν είμαστε τέλειοι επίσης. Αλλά το προσπαθούμε.
σχόλια