Σάββατο βράδυ και είμαι σπίτι σκεπτόμενος διαφόρων ειδών θέματα. Πολλά από αυτά αφορούσαν την πολιτική άλλα την τέχνη και άλλα ήταν άκρως κοινωνικά. Όταν λέω κοινωνικά δεν εννοώ τη δομή της κοινωνίας αλλά πιο πολύ το "πάθος" με το οποίο τα μέλη της αρνούνται να αντιμετωπίσουν το κάθε τι ποιοτικό, να ζήσουν την κάθε στιγμή σαν να είναι ξεχωριστή δηλαδή να βιώσουν ακριβώς το ίδιο το πάθος που δημιουργεί η κάθε μικρή στιγμή, σχήμα οξύμωρο.
Το συγκεκριμένο κείμενο γράφεται με αφορμή την αδυναμία που διακρίνω σε μένα αλλά και σε άλλα μέλη αυτής της κοινωνίας να φλερτάρουμε, λες και είναι κάτι κακό, κάτι μη φυσιολογικό. Οι πρώτες μου σκέψεις κατέληγαν πάντα σε ένα συγκεκριμένο κύκλο μια λούπα που λέμε. Κατέληγα στο ότι φταίνε οι άντρες που δεν είναι πια κυνηγοί τύπου Ryan Gosling ή οι γυναίκες που καταλήγουν να "γειώνουν" τους περισσότερους άντρες κυνηγούς (εφόσον υπάρχουν), όμως γιατί πρέπει να φταίει σόνυ και ντέ ένα από τα δυο φύλα; Γιατί να μην φταίνε τα ίδια τα κοινωνικά στερεότυπα που καταλήγουν πάντα να βγάζουν το ένα φύλο λίγο πιο αδύναμο σε σχέση με το άλλο;
Ρίχνουμε τόσο συχνά ευθύνες το ένα φύλο στο άλλο που εν τέλει δημιουργούμε στερεότυπα από κει που δεν υπήρχαν βάζοντας φραγμούς σε πράγματα και καταστάσεις που το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να μας ευχαριστήσουν.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους και εμείς αποφασίζουμε να τους κάνουμε δυσκολότερους. Σκεφτείτε πόσοι από τους φίλους σας γκρινιάζουν για την ποιότητα της σχέσης τους ή για το ότι δεν έχουν καν σχέση. Στους δικούς μου πάντα απαντάω πως φίλε μου δεν φταίει η κοπέλα σου ή το αγόρι σου αλλά ο τρόπος που το ίδιο το φλερτ γίνεται, η ποιότητα του. Το φλερτ πρόσωπο με πρόσωπο έχει πλέον χαθεί και αντικατασταθεί από το απρόσωπο μέσω των social media ή κρύβεται πίσω από τα status quo που απαιτούν οι εκάστοτε καιροί.
Αυτό φαίνεται λάθος μόνο σε μένα ; Τέλος πάντων. Προσπαθώντας να δικαιολογήσω το τίτλο του συγκεκριμένου κείμενου θα πω ότι αυτό που έχει εκλείψει στις μέρες μας ίσως δεν είναι οι "σωστοί" άντρες ή οι "σωστές" γυναίκες , με ότι και αν αυτό σημαίνει, ίσως είναι το θάρρος και ακόμα χειρότερα το ποιοτικό θράσος. Πλέον όλοι (αν όχι όλοι, οι περισσότεροι) διαλέγουμε να μας εκπροσωπήσει ένα άσπρο φόντο με μπλε κυκλάκια που απλά γράφουν αυτά που τους λέμε. Δεν κατηγορώ τα social media για όλο αυτό και εγώ τα χρησιμοποιώ, αλλά ρε παιδιά οι λέξεις δεν αποτελούν ούτε το 10% της επικοινωνίας χρειάζεσαι και την αφή και την όραση για να επικοινωνίσεις. Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε τον τρόπο που φλερτάρουμε και να αποκτήσουμε λίγο τσαγανό ;
σχόλια