Υπέρβαση. Το να νικάς τον εαυτό σου. Το να γίνεσαι κάποιος άλλος που κοιτά τον εαυτό του και τον οικτήρει. Γίνε αυτός ο άλλος. Αυτός που ατενίζει τα λάθη του με αισιοδοξία, ζει για το τώρα και επαναλαμβάνει την αυγή. Η δύση έφυγε και δε θα ξαναγυρίσει. Η πόλη όμως πεθαίνει και γεννιέται την ίδια στιγμή. Το βλέπεις και το βλέπω αλλά ο καθένας μας κοιτά μια αλλιώτικη αλήθεια. Εσύ βλέπεις μετανάστες, εγώ το ακορντεόν που γαληνεύει την ψυχή μου. Εσύ πουστρομάγαζα, εγώ τον έρωτα.
Πόσο σκληροί γίναμε. Η συγκίνηση, μια μορφή αδυναμίας πια, έχει δώσει τη θέση της στην αδιαφορία. Αδιάφοροι για τον άνθρωπο, αδιάφοροι για τα παιδιά μας και ντροπιασμένοι για το Όνομά μας. Θέλω να πάρω μία ντουντούκα και να μ’ακούσουν όλοι: «Ποιος έκλεψε το νόημα; Θέλω τη ζωή μου πίσω». Ζω μονάχα για αυτά τα λευκά πραγματάκια που αιωρούνται στον
ουρανό την άνοιξη. Μ’αρέσουν, αλλά μόλις χτες έμαθα πως είναι αρρώστια των δέντρων. Έτσι και όλοι χαίρονται με την ασθένεια που είναι παντού και πάντα. Θέλω να πατήσω μία αόρατη σκάλα προς τον ουρανό και να ανεβώ γρήγορα όπως τα παιδιά που τρέχουν με λαχτάρα. Να φύγω από δω να πάω αλλού!
Μα κάτσε ένα λεπτό η υπέρβαση δε γίνεται έτσι. Όχι με την άρνηση αλλά με την κατάφαση. Ναι στη ζωή, ναι σε όλα. Πως; Έχοντας στο χέρι μου τις αλήθειες των σοφών πίστεψα πως θα μπορέσω να μαζέψω όλη την τροφή που χρειάζομαι για να μην τα παρατήσω. Σκόρπιες σκέψεις από δω κι από κει, τόσα χρόνια και αιώνες πέρασαν και η κατάληξη είναι η ο απόλυτος
μηδενισμός ή το απόλυτο παραμύθι. Συγγνώμη αλλά η υπέρβαση δε γίνεται αν δεν αρνηθώ και κάτι. Δε μπορώ να μην αρνηθώ το σκληρό βλέμμα, την ύπουλη ταπεινότητα και την αιμοβόρα πάλη.
Η ανάγκη του ανθρώπου να εξελίσσεται και να μη μένει στα πράγματα που ακούει ήταν πάντα η σωστική λέμβος του. Δεν αντέχω πια το ψέμα, τόσο ψέμα, τόση κοροϊδία. Ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες ειδήσεις, κώλοι, βία, κώλοι, βία, παράνοια, μαζοχισμός και πάλι κώλοι. Θα τα ξεπεράσω. Το σκοτεινό είναι αυτό που μας φωτίζει άκουσα. Γι’ αυτό και το φεγγάρι είναι
τόσο όμορφο τη νύχτα. Χωρίς πολλά πολλά το νόημα της ρομαντικής μου ύπαρξης.
Αφού η σύχρονη εποχή μας έφερε να παίζουμε σε έναν άνισο αγώνα, η απλή μας επιβίωση είναι ένας κύκλος καθορισμένος, χωρίς να αναρωτιέστε για τίποτα. Για παράδειγμα ποιος είναι ο ρόλος των πολεμικών συρράξεων που έχουν γίνει τηλεοπτικό προϊόν; «Για να προαχθεί η ειρήνη και να καταδικαστούν τα δεινά του πολέμου!», θα έλεγε ένας ανυποψίαστος. Τέλος
πάντων τα μπρούτζινα πιόνια έχουν μπει εδώ και πολύ καιρό στο μαρμάρινο σκάκι της διαπλοκής. Και είναι στημένα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο πύργος μας να απειλεί τον στρατιώτη και το άλογο τους τη βασίλισσα...
«Η γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τις αποτρόπαιες
πράξεις κάποιων μοχθηρών ανθρώπων, όσο για την εκκωφαντική σιωπή των
υπολοίπων». Martin Luther King
σχόλια