Τι θα σκεφτείς;

Πήγε μια βόλτα στο Θησείο να σκεφτεί...
Μέσα στη νύχτα μονάχα το τσιγάρο, η μπύρα και η μοναξιά μπορούν να σου κρατήσουν παρέα κάνοντάς σε να αντιληφθείς αντικειμενικά τη κατάστση. Καμιά φιλική κουβέντα, καμιά παρε'ί'στικη συμπόνια δε μπορούν να σου δώσουν λύση. Μονάχα το είναι σου θα σε οδηγήσει στη μιζέρια που είναι απαραίτητο συναίσθημα να νιώσεις για να καταλάβεις τι σου γίνεται, ο εαυτός σου είναι αυτός που θα σου δώσει απάντηση.

Ρούφηξε ανελέητα απ'το τσιγάρο, κατέβασε μια μεγάλη γουλιά απ'τη μπύρα και συνέχισε να παρατηρεί το κόσμο να περνάει. Άλλοι μιλούσαν, άλλοι κάναν ποδήλατο, γέλια δυνατά, κάτι στιχάκια από χαζοτράγουδα ηχούσαν μες τη νύχτα. Αναρωτήθηκε αν ήταν το μόνο άτομο που ένιωθε όπως ένιωθε, που δε χαιρόταν, που το έπνιγε η οργή κι ένα μεγάλο: γιατί ρε γαμώτο;

Ήταν απ'τις φορές που δεν ένιωσε κανενός το βλέμμα να πέφτει πάνω της. Σα να συμμερίζονταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι το πόσο αποστασιοποιημένη και μόνη της ήθελε να μείνει. Απλός, σκιερός παρατηρητής, να μην αφήσει στάλα απ'τη στεναχώρια που την έπνιγε, να μην την αποσπάσει τίποτα απ'αυτή τη κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Κάποια φώτα από ένα αμάξι πλημμύρησαν τα μάτια της, τα μεγάλα, δακρυσμένα μάτια της.

Σα να περίμενε κάτι... Κατέβασε άλλη μια γουλιά, άναψε κι άλλο τσιγάρο. Ποτέ ξανά δεν είχε πιεί τόσο πικρή μπύρα και δεν είχε ρουφήξει τόσο πικρό καπνό. Φτάνει η στιγμή κάποτε που ο καθένας πρέπει να γευτεί το πόνο του και να βγεί πιο δυνατός απ'αυτόν. Αλλά πρέπει  να τον γευτεί σα να τον θέλει και να τον ζητά.

Κοίταξε γύρω της, ούτε καν μπορούσε να διακρίνει τα πρόσωπα των ανθρώπων που περνούσαν, μονάχα κάτι κινούμενες φιγούρες, Μονάχα σκοτάδι. Μονάχα λύπη. Ένας παππούς περνώντας από μπροστά της γύρισε στο φίλο του και τον ρώτησε: τώρα αν δείς μια γυναίκα μόνη της τη νύχτα σ'ένα παγκάκι να πίνει μπύρα, τι θα σκεφτείς; Εσύ..; Τι θα σκεφτείς;