ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΖΑΙΟΥ
Το εσωτερικό τηλέφωνο χτυπά και ο προϊστάμενος με καλεί στο γραφείο του. Δεν με καλεί συνήθως στο γραφείο. Τι να θέλει; Το χέρι μου πηγαίνει αυτόματα μέσα στην τσάντα, μέσα στο εσωτερικό τσεπάκι, μέσα σε μια θήκη όπου έχω κρυμμένο ένα φυλαχτό από γατότριχες και νύχια από τον αρχικό μου γάτο, τον Νάρκισσο. Μακάρι να τον είχα εδώ μαζί μου ή έστω και καμιά απ’ τις αδέσποτες. Κάνω μια νοερή περίληψη όσων έχω ακούσει στα σεμινάρια της εταιρείας για το τι ακριβώς πουλάμε στον κόσμο.
«ΠΟΥΛΑΜΕ ΕΛΠΙΔΑ. Είμαστε ένας οργανισμός που κατασκευάζει ελπίδα για τους συνανθρώπους μας. Πώς το κάνουμε αυτό; Κυρίως με τα προωθημένα βίντεο. Ενθαρρυντικά, υποστηρικτικά, συναισθηματικά βίντεο. Οι άνθρωποι θέλουν να ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, να κάτσουν στην οθόνη τους και να παρακολουθήσουν παρηγορητικά βίντεο πίνοντας τον καφέ τους ή κλείνοντας τη μέρα τους με μια ηλεκτρονική καληνύχτα μέσα σε ήχους βιολιού και σοφών ρητών. Θέλουν να τα προωθούν στους φίλους τους και να τους δείχνουν το νοιάξιμό τους με λόγια που βρίσκονται στην καρδιά, αλλά δεν έρχονται εύκολα στο στόμα.
Πού βρίσκουμε το υλικό μας; Από τα ήδη υπάρχοντα βίντεο αλτρουισμού, θάρρους και αγάπης. Δουλεύουμε με κλισέ. Είναι κατανοητό αυτό;» (Το «ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σου;» αναβόσβησε στο μυαλό μου εκτός τόπου και χρόνου). «Γιατί το κάνουμε αυτό;» είχε συνεχίσει ο διευθυντής κι αναρωτήθηκα κι εγώ μαζί του. «Συνεννοούμαστε με κλισέ για να μη χάνουμε χρόνο, κυρίες και κύριοι. Για να γινόμαστε κατανοητοί, each other. Διαφορετικά, θα έπρεπε να εξηγούμε τα πάντα για τον εαυτό μας ο ένας στον άλλο». Μας είχε κοιτάξει όλους, σαν να ήμασταν τα καθυστερημένα παιδιά του.
Τζάμπα ανησυχούσε, αφού είναι γνωστό ότι μόνο δύο τα εκατό ευκαιρίες έχουμε για πρωτότυπη σκέψη. Όλα τα υπόλοιπα 98 είναι επανάληψη και τυφλοσούρτες. Λίγη εκλαϊκευμένη κβαντοφυσική που είχα διαβάσει, με είχε ηρεμήσει ότι μπορούσα να τα καταφέρω και να μην υποπίπτω στο σφάλμα της πρωτοτυπίας.
«Βέβαια, τα βίντεο – κι εδώ είναι η πρόκληση – καλούμαστε να τα φέρουμε πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα χρησιμοποιώντας ένα υπόβαθρο πρωτοτυπίας. Ή οι λέξεις ή το περιεχόμενο ας έχουν ένα ψήγμα πρωτοτυπίας. Ποτέ και τα δύο μαζί. ΠΟΤΕ. Καταλάβατε; Αν δεν είστε σίγουροι, αντιγράψτε διακριτικά, διασκευάστε με φρόνηση, μεταφράστε ελεύθερα. Η εικόνα και η μουσική που θα ντύσουν το βίντεό σας, θα το μεταμορφώσουν σε παρηγοριά, σε πραγματικό φάρμακο».
Ακόμα πιο μπερδεμένο. Οι μισοί από μας δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ο προϊστάμενός μου ανήκει στους άλλους μισούς. Περνώντας την πόρτα του γραφείου του, ένιωθα απόλυτος κάτοχος της θεωρίας τουλάχιστον. Καθόταν πίσω από τον υπολογιστή και έπαιζε τα δάχτυλά του στο τραπέζι. Ίσως και να μην το έκανε, αλλά προσπαθούσα να είμαι πάντα συντονισμένη στη στρατόσφαιρα του κλισέ και το έβλεπα κι εκεί που δεν υπήρχε. Σήκωσε το κεφάλι του και έστριψε την οθόνη προς το μέρος μου, λες και θα μπορούσα να διαβάσω από τόσο μακριά.
«Τι έχεις να πεις, κυρία Θάρρου, για την τελευταία σου προσπάθεια;» Η αλήθεια είναι ότι ήμουν ευχαριστημένη, αλλά θεώρησα φρόνιμο να μην το πω. «Αυτό που έγραψες είναι ανεκδιήγητο και απορώ πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί χρήσιμο με οποιονδήποτε τρόπο. Και έχει λάθη. Σου έχω πει να τσεκάρεις πάντα. ΤΣΕΚΑΡΕ. Δεν ανήκουμε σε πόλεις-κράτη εδώ και… εδώ και πάρα πολλούς αιώνες».
Η πληροφορία δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά με ανησύχησε το πρόσωπό του, που βρισκόταν στα πρόθυρα συμφόρησης. Οι νέοι τώρα, τα παθαίνουν όλα πιο νωρίς απ’ ό,τι εμείς. Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι η δουλεία είχε επανέλθει ή κι ότι δεν είχε λήξει ποτέ. Παρόλα τα κλεμμένα μνημεία, εξακολουθούμε να έχουμε πολλά. Τις προάλλες είδα τον Πιτυρίδα πέρα στο χορταριασμένο οικόπεδο, να κλωτσάει έναν αμφορέα που έμοιαζε αυθεντικός. Δεν το έχω αναφέρει ακόμα στην αρχαιολογική υπηρεσία, το έχω βάλει υπενθύμιση όμως. Τον Παρθενώνα επίσης, τον έβλεπα σχετικά ανακαινισμένο, πρόπερσι που κατέβαινα για κεμπάπ στο Θανάση. Σε τι θα μας χρησιμοποιούσαν αυτή τη φορά, εμάς τους δούλους, αν όχι για να στήνουμε και να ταξινομούμε μνημεία; Η μοναδική φορά που πέρασα την ιστορία με βάση, ήταν οι αρχαίοι χρόνοι. Η νεότερη ιστορία μου προκαλούσε σύγχυση και είχα εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να καταλάβω.
Πλησίασα και κοίταξα την οθόνη. «Ήθελα να κάνω λογοπαίγνιο με τη λέξη γάτα, βλέπετε; Τρεις στίχοι με τη γάτα και στον τέταρτο καταλήγουμε στον ποντικό. Μάλλον δεν το προσέξατε, Νίκο. Γι’ αυτό και το άφησα στα γκρίκλις». Ξαναδιαβάζει, έχοντας αυτή την καινούρια πληροφορία, αλλά το χρώμα του σκουραίνει κι άλλο και δεν ξέρω αν πρέπει να καλέσω σε βοήθεια κάποιον.
«Δεν το έχω τελειώσει ακόμα και δεν δείχνει. Θα δείξει μόλις βάλουμε μουσική. Με μουσική κάλυψη βιόλας ή και ακορντεόν που λυγίζει τις αντιστάσεις, ενώ θα σκάνε αλλεπάλληλα ηλιοβασιλέματα με γάτες. Όχι με γάτες; Τις αγαπάει ο κόσμος. Λίλιουμ τότε; Τι λέτε για λίλιουμ, Νίκο; Είναι τόσο πολυχρησιμοποιημένα που δεν θα ταράξουν κανένα».
……………
«Ελάτε, πάρτε βαθιά ανάσα, όλα θα πάνε καλά. Φοράτε κι αυτά τα στενά ρούχα». Νομίζω πρέπει να καλέσω σε βοήθεια, να του φέρω λίγο νερό. Ή να του τραγουδούσα κανένα νανούρισμα; Αυτό είναι! «Μπορούμε να βάλουμε νανουρίσματα, τι λέτε, Νίκο; Είναι καταπραϋντικά».
Η πίεση στο αίμα του υποχωρεί, το χρώμα του κάπως στρώνει. «Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά δεν θα κάνει πολλά πράγματα», ψελλίζει. «Έλεγα κάτι ηπειρώτικο. Α, όχι τόσο παραδοσιακό; Επειδή είπαμε να μιλάμε στην ελληνική ψυχή. Τότε τι; Το Goodnight Irene ίσως; Παλιό κι αυτό; Το νανούρισμα από τα Στρουμφάκια; Έτσι θα πιάσουμε και τις δύο γενιές».
Τόση εναλλαγή χρώματος σε πρόσωπο δεν προλαβαίνω να την αφομοιώσω και να την αποκωδικοποιήσω. Πατάει delete στο στιχάκι μου χωρίς περιττά λόγια και με στέλνει να βοηθήσω την Όλγα, να μαθητεύσω λίγο ακόμα κοντά της. Αυτό σημαίνει ότι παραμένω σε ζωή με θέρμανση «γλαστράκι με ρεσό».* Σημαίνει μπιφτέκια από φακές και πατάτες, που θα παρασκευάζω μόνη μου και ποτέ λιχουδιές από το αγαπημένο μου Bamboo Vegan. Ίσως να έφτιαχνα μικρά μπαλάκια για τις γάτες και να τα περνούσα σε λιναρόσπορο για να τους εξασφαλίσω και τα ωμέγα τρία τους. Ο λιναρόσπορος είναι φτηνός. Και μόνο που σκέφτομαι τα μικροσκοπικά μπαλάκια μου φτιάχνει το κέφι (τηρουμένων των αναλογιών πάντα). Σιγοτραγουδώ το στιχάκι μου, του προβάρω διάφορες μουσικές. Ξέχασα να του πω, ότι ο πρώτος και τέταρτος στίχος είχε επίτηδες μια βλαχιά, με την καλή έννοια, για να μη νιώθει και η επαρχία μας ξεκομμένη. Είχα ακολουθήσει όλες τις οδηγίες. Τι είχε πάει στραβά;
Min se pairnei apo cat’
Xorepse m’ ena placat
Me aisiodoxa procat
Vges apo tis poleis- (k)rat’
σχόλια