"Θα έρθεις να χορέψουμε τανγκό με τις πυτζάμες;"
Αυτό το σύνθημα, που είδα γραμμένο σε έναν τοίχο κάπου κοντά στα Εξάρχεια, με έκανε να χαμογελάσω στιγμιαία. Ήταν ένα σύνθημα διαφορετικό σε σχέση με τα περισσότερα συνθήματα των τοίχων, που διακατέχονται από έναν επαναστατικό χαρακτήρα. Ένα σύνθημα αισιόδοξο, απλό, με μια άλλη, διαφορετική επαναστατικότητα και ένα αυθεντικό νόημα. Συνέχισα περπατώντας προς το Σύνταγμα και κάνοντας εικόνα στο μυαλό μου το εν λόγω σύνθημα: δύο παιδιά γύρω στα 25, σε ένα σπίτι να χορεύουν με πάθος την tangoversion του Roxanne, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τα ίδια βήματα και φορώντας τις πυτζάμες τους. Να χορεύουν, δηλαδή, με την ψυχή τους έναν χορό που δεν γνωρίζουν και που δεν μπήκαν στην διαδικασία να τον «στολίσουν» με τα κατάλληλα ρούχα. Μια αυθεντική στιγμή μεταξύ τους.
Και τότε ήταν που άρχισα να σκέφτομαι πόσες αυθεντικές, μικρές στιγμές παραμερίζουμε κάθε μέρα, ξεχνώντας πόσο μπορούν να μας ομορφύνουν την διάθεση. Πόση από την ενέργειά μας ξοδεύουμε στα προβλήματα της καθημερινότητας, προβλήματα κυρίως οικονομικής ή εργασιακής φύσεως, προβληματισμοί που αφορούν το μέλλον μας ή το μέλλον της νέας γενιάς ή της χώρας μας. Προβλήματα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τα χαρακτηρίσει αμελητέα. Όμως, ας προσπαθήσουμε όλοι να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στις στιγμές που είναι τονωτικές ενέσεις μέσα στην μιζέρια της εποχής μας και που απαιτούν λίγο από τον χρόνο μας και, από καθόλου έως ελάχιστα, χρήματα.
Ένα καλό βιβλίο, ο πρωινός καφές στην αγαπημένη μας καφετέρια, μια κουβέντα με τα αδέρφια μας, μια μάζωξη για επιτραπέζιο με την παρέα μας, ο ρυθμός από ένα τραγούδι που απολαμβάνουμε, μια παραθαλάσσια βόλτα κάτω από τον πιο φωτεινό ήλιο όλου του κόσμου. Στιγμές αυθεντικές και γυμνές από κάθε είδους περιτυλίγματα. Στιγμές έντασης, που δεν έχουν ανάγκη από εντυπωσιακά ρούχα και πλούσιες τραπεζικές καταθέσεις για να αποκτήσουν αξία. Που το μόνο που τις αναδεικνύει και τις χαρακτηρίζει μοναδικές είναι η πληθωρική μας προσωπικότητα, η διάθεσή μας και η προθυμία μας να εντάξουμε μέσα σε αυτές και κάποιους άλλους. Στιγμές που δεν είναι μέρος κανενός μνημονίου και που δεν μπορεί κανένας να μας τις περικόψει, μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός. Στιγμές, των οποίων την αξία υποβαθμίσαμε, τις χάσαμε για εφήμερα πράγματα, που τα βαφτίσαμε ανάγκες, και χάσαμε και τους εαυτούς μας. Τώρα, καλούμαστε να χορέψουμε το τανγκό της ζωής μας με τις πυτζάμες και όχι με κάποιο φαντασμαγορικό κοστούμι, έτσι που την παράσταση να κλέβουν οι καθαρές κινήσεις του σώματος και όχι οι κυματισμοί της περιβολής.
Έστριψα σε ένα στενό, κάθετο στην Σταδίου, και μπήκα σε μια καφετέρια να απολαύσω τον αγαπημένο μου καφέ. Ήταν πολύ όμορφη μέρα για να γυρίσω σπίτι.
σχόλια