Ανέβηκα στην ΕΡΤ από νωρίς, το αρχικό σοκ με τις "ιερές αγελάδες" του Κεδίκογλου, το είχε υποκαταστήσει μια πικρή αγωνία. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί, πολλές οικογένειες πίσω απ' τους αριθμούς, μέσα τους και πρώην συνάδελφοι σε μαγαζιά του ιδιωτικού τομέα, όλοι τους λίγο πάνω απ΄τα σαράντα, με δύο και τρία παιδιά οι περισσότεροι.
Κάτσε ρε φίλε, δεν κλείνει έτσι ένα μαγαζί, θέλει μια διαδικασία, ο Στουρνάρας την διάλυσε ήδη την ΕΡΤ Α.Ε, άκουγα προσπερνώντας τον κόσμο στο προαύλιο. Οι κομματικές σημαίες με ανακάτεψαν, ανέβηκα πάνω γρήγορα. Άρχισα να βολτάρω, πέρασα απ'το κοντρόλ δεν βρήκα κανέναν εκεί, έριξα το πρώτο τηλέφωνο. Τελικά, έναν-έναν τους βρήκα όλους εκεί, η χαρά του να βλέπεις κάποιον μετά από καιρό όμως δεν υπήρχε, απέναντί μου υγρά, βουρκωμένα μάτια, άδειο βλέμμα από τη φόρτιση και τα συναισθήματα. Τι κι αν μπήκαν με ΑΣΕΠ στην ΕΡΤ; Τι κι αν δούλεψαν σαν σκυλιά και στην ΕΡΤ, όπως δούλευαν και όταν είμασταν συνάδελφοι; Τι κι αν δεν ήταν κομματόσκυλα με γνωριμίες αλλά παιδιά -ήταν όταν τουλάχιστον γνωριστήκαμε- με σπουδές και χρόνια πείρα στα στούντιο και στα κανάλια;
Τώρα κάηκαν κι αυτοί μαζί με τα "ξερά''. Πολλά βουρκωμένα μάτια δεν άντεξα, πήγα κι έκατσα, να μη με βλέπουν κι εμένα, στο γρασίδι για τσιγάρο. Ο κόμπος στο στομάχι δεν λέει να φύγει.
Καλή τυχη στους απολυμένους πιά, φίλους μου ΚΜ, ΒΚ, ΜΚ, ΜΣ.
