Αυτό το καλοκαίρι δεν είχα πολλούς λόγους να είμαι χαρούμενος. Και θα είχα λιγότερους αν ο καλοκαιρινός ήλιος δεν είχε θεραπευτική επίδραση πάνω μου. Ήταν όμως Ιούλιος και η διάθεσή μου δεν ήταν σε απόλυτη αρμονία με τον ήλιο, οπότε κάτι έκανα λάθος. Όταν τα πράγματα δεν είναι καλά, μάλλον εμείς δεν τα σκεφτόμαστε σωστά.
Με αυτό το σκεπτικό έκανα τα πάντα για να μη ναυαγήσει ένα ταξίδι με δύο φίλες που είχε πέσει στο τραπέζι σαν ιδέα. Το μόνο πρόβλημα ήταν να προσαρμοστεί η μία τους στην ιδέα του camping, το οποίο ήταν ένα μικρό βέτο γι' αυτό το καλοκαίρι. Το ταξίδι είχε ιερό σκοπό: Ήμασταν τρεις νέοι (και μάλιστα δίδυμοι στο ζώδιο) και είχαμε αποφασίσει να κάνουμε το διάλειμμα που ο καθένας χρειαζόταν. Να διαλέξουμε ένα νησί, να πάμε και να το κάνουμε δικό μας. Η καλύτερη ευκαιρία δηλαδή για μένα να αποστασιοποιηθώ από όλα και να κάνω την καλοκαιρινή μου ανασυγκρότηση παίρνοντας τον αγαπημένο μου ρόλο: αυτόν ενός μικρού παιδιού που θέλει να παίξει και να ανακαλύψει τον κόσμο.
Και αυτό έκανα στη Σέριφο. Γιατί πήρα την απόφαση και το νησί μου έδωσε την αφορμή. Έβλεπα τον εαυτό μου να παίρνει ανάσες από τα πιο απλά πράγματα, όπως έκανα παιδί. Είχα μπει σε μία άλλη διάσταση όπου κάθε πρόβλημα φαινόταν τόσο απλό στη λύση του και τόσο ασήμαντο. Όχι γιατί έγινα αδιάφορος, αλλά γιατί ξαφνικά με κυρίευσε μια ανάγκη να βάλω εμένα σε προτεραιότητα και να αγαπήσω τον εαυτό μου με όλη μου τη δύναμη. Με την ίδια δύναμη που ο ήλιος, ήδη από την τρίτη μέρα, μου χάρισε αυτό το διακριτικό κόκκινο χρώμα που παίρνω κάθε χρόνο στις διακοπές για αναμνηστικό. Ένα μήνα μετά διάβασα ένα βιβλίο του Μίλτου Πασχαλίδη όπου ο ίδιος σε μια καλοκαιρινή του εξόρμηση βούτηξε ολόκληρος στο νερό και φώναξε στη θάλασσα «Καθάρισέ με!». Αυτό το καθάρισμα ήταν που είχα ζητήσει από αυτό το ταξίδι, και αυτό πήρα. Καθάρισμα όχι μνήμης. Καθάρισμα του θυμικού. Συναισθηματική και ηθική αποφόρτιση, σαν πρόλογο για το νέο χειμώνα.
Έπεσα σε μία φωτογραφία σήμερα και θυμήθηκα εκείνο το μεσημέρι στην παραλία που έγραψα στην άμμο μία φράση και την απαθανάτισα. Τρεις δίδυμοι στη Σέριφο. Μάλλον προσπαθούσα να βρω υποψήφιο τίτλο ημέρας, κάτι που συνηθίζω σαν παιχνίδι όταν περνάω όμορφα. Ακόμα κι αν μου μοιάζει με τίτλο ταβέρνας όμως, αυτή η λεζάντα δεν παύει να μου θυμίζει πόσα χρωστάω σε αυτό το ταξίδι. Στην ιδέα του ταξιδιού, σε όσα αστεία σκηνικά στήθηκαν σαν από μηχανής θεοί, σε όσους γνωρίσαμε εκεί. Και στα δύο αγαπημένα μου κορίτσια με τα οποία αποκτήσαμε στο νησί μία διαφορετική χημεία και χτίσαμε κάτι που είναι ακόμα εκεί και μας περιμένει να ξαναπάμε. Κάτι που για μένα είναι μία πηγή ενέργειας. Ένα σύνολο στιγμών από αυτές που όταν ζω κρατάω σαν ενθύμιο και εφόδιο. Εικόνες από αυτές που δε φωτογραφίζονται. Η παραλία του camping και όσα κάναμε εκεί, οι άπειρες μπύρες, το ξημέρωμα στο λιμάνι, τα ζεστά ρακόμελα στη Χώρα όταν τα μποφόρ μας τα χάλασαν, την αμμοθύελλα τη νύχτα έξω απ' τη σκηνή, τον υποθαλάσσιο γυμνισμό δίπλα στους συνταξιούχους, τα δικά μας μυστικά, μικρές παρεξηγήσεις και μεγάλες συζητήσεις. Εικόνες σαν καθρέφτες ενός καλοκαιριού που οι άνθρωποι ξεχνάμε να διαλέγουμε.
Σ' αυτή τη μυσταγωγία μιας εβδομάδας του Ιούλη χρωστάω πολλά και γι' αυτήν ένιωσα σήμερα μια νοσταλγία. Όπως την τελευταία μέρα στο νησί, λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και τρομοκρατηθώ πάλι από τα μποφόρ του Κάβο Ντόρο! Αυτές οι αναμνήσεις δε θα σβηστούν ποτέ και είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι. Όσο για μένα μάλλον είχα λόγους να είμαι χαρούμενος αυτό το καλοκαίρι και απλά δεν είχα κάνει τον κόπο να τους ανακαλύψω.
Στη μεγάλη Μανιάτη
και την Κοντέσα Οικονόμου που την χαίρεται η ξενιτιά,
Αγάπη κι ένα ευχαριστώ
Υ.Γ.: Αντωνίτσα, Σμαραγδία! Κοίτα με, κοίτα με!
σχόλια