Πόσο ανασφαλής πρέπει να είσαι για να εκλιπαρείς να σε κατατάσσουν στους VIP; Όσο εγώ ή λίγο παραπάνω; Το κάνεις για να μπεις στο μάτι της γειτονιάς που ποτέ δεν σε πίστεψε, έτσι δεν είναι;
Υπάρχουν αγαθά, λέσχες, events, που απευθύνονται κατά προτεραιότητα ή κατ' αποκλειστικότητα σε VIP; Και δεν τους πετάμε λουκανοπιτάκια;
Όταν για παράδειγμα, στο κάθε ανερχόμενο hot spot της κάθε μητρόπολης του τίποτα, συνωστίζονται σε ειδικά διαμορφωμένους γύφτο-glam χώρους, άπαντα τα τσόκαρα της ευρύτερης περιφέρειας, θεωρώντας ότι έτσι αποκτούν το status, της πιο celebrity νύφης, του πιο επιτυχημένου λογιστή, gay, παπά, δικηγόρου, νεκροθάφτη η κοινωνία πάει κατά διαόλου.
Το κάνουν άραγε για να διαχωρίσουν τη θέση τους από εμάς ή από αυτό που μέχρι εχθές οι ίδιοι ήταν;
Τι άλλο κάνει, άλλωστε, η χρήση ενός προϊόντος για λόγους κοινωνική καταξίωσης από το να μετατρέπει το «είμαι» σε «έχω» ή μάλλον σε «δεν θέλω να είμαι άλλο αυτό που ήμουν»;
Όχι δηλαδή, πως αν συναθροίζονταν, τίποτα νομπελίστες, «ευεργέτες» ή ολυμπιονίκες θα διαφοροποιούταν κάτι!
Niet!
Όταν θαρρείς πως χρίζεις special treatment, σημαίνει πως μάλλον προσέφερες σπουδαίες υπηρεσίες, στο κοινωνικό σύνολο, για τις οποίες περιμένεις ανταπόδοση, σωστά;
Αν όμως, εσύ που είσαι επιτυχημένος τζιτζιφιόγκος, προσμένεις αναγνώριση και ανταπόδοση, τι να πουν τα «κουρέλια» της ζωής, που στις χαρές, τις παροχές και τις επιβραβεύσεις, δεν είχαν το παραμικρό μερίδιο και όχι πάντοτε με δική τους ευθύνη.
Όλο και κάποιον, από δαύτους, θα απέλυσες για να πάρεις προαγωγή, όπως επίσης δεν θα μου έκανε εντύπωση αν υποχρέωσες σε απλήρωτες υπερωρίες, τη μάνα της γκόμενας που σε κοιτά από απέναντι και λιώνει από προσδοκία να την κεράσεις Johnnie Blue και βόλτα με το κότερο.
Είμαι ο Φρίξος Χατζησαλάτας αλλά αυτό δεν μου αρκεί περιέργως. Επιθυμώ να μου συμπεριφέρεστε ωσάν να ήμουν ο Ροδόλφο Παμπλουτίδης. Εύρηκα! Θα κάνω ότι κάνει και αυτός: θα οδηγώ Jeep, θα αγοράσω εξοχικό στο Τσαμάλι Βοιωτίας, θα φορώ διαμαντένια μανικετόκουμπα.
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι το δευτερόλεπτο που κλείνει το καπάκι του φέρετρου και οι πρώτες φτυαριές από χώμα, σκεπάζουν τη νεκρική κάψουλα κάνοντας το γνωστό εκκωφαντικό θόρυβο, που είμαι τόσο σίγουρος πως μπορείς να ανακαλέσεις, όσο σίγουρος είσαι εσύ πως δεν μπορώ να αναπαράγω λεκτικά.
Μάλλον τελικά, ο θάνατος είναι πολύ διδακτική εμπειρία, για αυτό θα έπρεπε να μεταφερθεί νωρίτερα;
Θαρρώ πως, πολλά θα άλλαζαν, αν με λαμπάδες, αφιερώματα και φακελάκια κάναμε επικλήσεις προς τον Μεγαλοδύναμο (τον μόνο πραγματικό VIP), και του ζητούσαμε να μεταθέσει τον θάνατο λίγο μετά την εφηβεία, με την προϋπόθεση πως μετά από κανά χρόνο, θα επανα-συντιθέμεθα, πριν μας βρει το αναπόφευκτο για δεύτερη και οριστική φορά.
Λέτε κάποιοι να μην έβαζαν μυαλό ούτε και τότε και να διάλεγαν φέρετρο με καλωδιακή τηλεόραση ή να επέλεγαν να φυτευτούν στα VIP, δίπλα στους δημάρχους, τους δεσποτάδες και τις χήρες αυτών;
Γίνε επιτέλους κάτι, χωρίς να ακολουθείς τις ταμπέλες, τα εμπορικά σήματα και τα πολλά μηδενικά. Όταν ο Ιησούς ή ο Βαν Γκογκ μεγαλούργησαν χωρίς τέτοια βίτσια, για ποιο λόγο τα θεωρείς απαραίτητα για την αφεντομουτσουνάρα σου;
Σκέψου, τον Βίνσεντ, για παράδειγμα, να πίνει το κοκτέιλ του, στην μπάρα και να βλέπει εμάς και τη συνοδεία μας, εντός της περιοχής που οριοθετεί τους VIP!
Tragic!
Αν δεν είναι αυτό πέναλτι, τότε τι είναι;
Τέλος, σκέψου το βλέμμα του παππού σου, που πέθανε στα χωράφια, όταν θα σε «βλέπει» να περνιέσαι για σπουδαίος τρικλίζοντας ανάμεσα σε V I Pouthenades!
σχόλια