Εξασφάλισε κι εσύ το εισιτήριό σου, όσο προλαβαίνεις, για το πιο δημοφιλές γεγονός - όχι μην ανησυχείς δεν τελειώνουν. Υπάρχουν πάντα διαθέσιμες θέσεις και η ουρά όλο και μεγαλώνει. Ακόμη, είναι δωρεάν και πρόκειται για ένα event που παγκοσμιοποιείται. Όπου κι αν είσαι μπορείς να συμμετέχεις – αρκεί απλά να είσαι κάτοχος ενός κινητού τηλεφώνου. Αυτό είναι το εισιτήριό σου. Και κάπως έτσι ξεκινάει η «περιπέτεια», η είσοδος και η περιπλάνηση στην «κοινωνία των κινητών». Και ποιοι οι χώροι διεξαγωγής του event; Παντού. Στο λεωφορείο, στο μετρό, σε μια καφετέρια, στο σπίτι... Τριγύρω μου, όπου κι αν βρίσκομαι, μιλιούνια άνθρωποι με ένα κινητό στο χέρι. Άλλος στέλνει μήνυμα, άλλος μπαίνει facebook, άλλος σερφάρει, κάποιοι βλέπουν ταινίες, ακούνε μουσική ή μιλάνε μέσω skype. Τα σημερινά κινητά, επονομαζόμενα και «smart phones», τα κάνουν όλα. Και πίστεψέ με θες να είσαι μέτοχος ενός τέτοιου τεκταινόμενου.
Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκες για καφέ χωρίς να κρατάς ένα κινητό στο χέρι; Γιατί εγώ δε θυμάμαι. Αυτό που σίγουρα ανασκοπώ όμως, είναι όλες εκείνες οι φορές που βγαίνω έξω παρέα με το μικρό μου φίλο, που όπως είπαμε τα κάνει όλα. Τον κρατάω συνεχώς, δεν τον αφήνω στιγμή από το χέρι. Δε θέλω άλλωστε να χαθεί, είναι η μόνιμη συντροφιά μου. Η πρώτη μου μέριμνα αφού βρεθώ με τους υπόλοιπους φίλους μου, είναι να τον εντάξω και αυτόν μέσα στην παρέα, είτε δείχνοντας κάτι στο facebook, είτε κάνοντας ένα check-in, είτε βγάζοντας μια selfie.
Τελικά, έχω εισβάλλει κι εγώ για τα καλά στην κοινωνία των κινητών. Αλλά δε φταίω, ούτε είμαι και η μόνη. Αυτή η δικαιολογία με παρηγορεί και έτσι δεν αποχωρίζομαι σχεδόν ποτέ την «παρέα» μου.
Δε μ' αρέσει ο φίλος μου να αισθάνεται απομονωμένος. Τελικά, έχω εισβάλλει κι εγώ για τα καλά στην κοινωνία των κινητών. Αλλά δε φταίω, ούτε είμαι και η μόνη. Αυτή η δικαιολογία με παρηγορεί και έτσι δεν αποχωρίζομαι σχεδόν ποτέ την «παρέα» μου. Βλέπω εξάλλου πως και οι περισσότεροι γύρω μου έχουν παρόμοια συμπεριφορά. Όλοι λοιπόν, σκέφτομαι, πρέπει να βασίζονται σε αυτή την αντίληψη. Είναι όλοι απόλυτα προσηλωμένοι στους μικρούς τους φίλους. Μία, δύο, τρεις ώρες, όσο χρόνο διαρκέσει αυτή η συνάντηση όλων εμάς στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο μέρος. Κι ύστερα ο καθένας φεύγει μαζί με το φιλαράκι του, ενδεχομένως κάποιες φορές δίχως να έχουμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα μεταξύ μας. Όλοι όμως δείχνουν πραγματικά ικανοποιημένοι με την έκβαση της εξόδου μας και τη δική τους ξεχωριστή παρέα, σαν να μην τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Και σειρά έχει η επόμενη μάζωξη που θα συμβεί το ίδιο, ακολουθεί άλλη και επαναλαμβάνεται διαρκώς αυτός ο κύκλος των ανούσιων – για μένα – συναντήσεων.
Κι όσο εγώ προσπαθώ να περιορίσω την επιρροή που μου ασκεί ο μικρός μου φίλος, για να μπορέσω να προσαρμοστώ στην πραγματική παρέα μου, άλλο τόσο διακρίνω την αμβλυνόμενη επιρρέπεια των άλλων σε αυτόν. Είναι πασιφανές πλέον, λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Έξοδος, χωρίς μια φωτογραφία να ανέβει στο facebook, χωρίς ένα check-in, δίχως ένα λογότυπο που θα διαβάσω στη μικρή οθόνη και θα θελήσω να μοιραστώ, δεν είναι καλή έξοδος. Για την ακρίβεια δε χαρακτηρίζεται καν έξοδος. Μη γελιέσαι, πάνε εκείνες οι εποχές που οι διαπροσωπικές σχέσεις έμεναν ανέπαφες και ουσιαστικές. Σήμερα κυριαρχούν οι ηλεκτρονικές σχέσεις και, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι face to face με κάποιον, ηλεκτρονικά μιλάς. Κι αν δε μπορείς να συμβαδίσεις, καλύτερα να μη συμμετέχεις καν. Δε δύναται να κυκλοφορείς χωρίς το μικρό σου φίλο, πουθενά δε θα βρεις την κατανόηση που περιμένεις αν τον παραμελήσεις. Οι υπόλοιποι δεν τον ξεχνούν, ούτε κι εσύ λοιπόν πρέπει να τον λησμονείς. Δεν αντιλέγω, είναι εύχρηστος σε αρκετά πράγματα, αλλά δεν κρίνεται το ίδιο εύχρηστος και απαραίτητος κάθε στιγμή.
Αν λοιπόν μια μέρα ξεχάσεις το φιλαράκι σου τι γίνεται; Αν τον παραμελήσεις ηθελημένα, ας πούμε; Αν επίσης δεν είσαι ο μόνος που θα το κάνει αλλά τον παραμελήσουν και οι υπόλοιποι ή τουλάχιστον τον αφήσουν για λίγο στην άκρη, εκείνη την ώρα που είστε μαζί, μήπως η μεταξύ σας επικοινωνία βελτιωθεί και γίνει όπως παλιά; Εξάλλου και να τον ξεχάσεις για λίγο τι έγινε; Όταν επιστρέψεις, θα είναι εκεί να σε περιμένει όπως τον άφησες, το ίδιο αφοσιωμένος και αποδοτικός. Γιατί μαζί του η «ουσιαστική» και καθημερινή επικοινωνία χάνεται κι εσύ θες να την ξαναποκτήσεις, σωστά; Δοκίμασέ το λοιπόν. Γέλασε, μίλα, συζήτα χωρίς να βασίζεσαι σε αυτό το μαραφέτι που κουβαλάς μαζί σου, μη βγάλεις μια φορά φωτογραφία, μην κοινοποιήσεις το μέρος που είσαι, μην μπεις στο internet για να διαβάσεις κάτι. Άστο για αργότερα που θα είσαι μόνος στο σπίτι και δε θα έχεις τι άλλο να κάνεις. Δώσε προσοχή στα άτομα που είσαι μαζί, ξέχνα λίγο το φανταστικό σου φίλο και επικεντρώσου στους πραγματικούς. Δεν υπάρχει περίπτωση να το μετανιώσεις.
Γιατί, αυτή η συντροφιά και η επικοινωνία είναι στην πραγματικότητα ανεκτίμητη.
σχόλια