Μ΄ ένα μειδίαμα στα χείλη παρατηρώ γύρω μου μια υποβόσκουσα νοσταλγία για τη δεκαετία του ΄80. Θεματικά πάρτι με μουσική '80s-'90s, ομάδες στο ΦατσοΒιβλίο θέτουν ως σκοπό της διαδικτυακής τους ζωής την συγκέντρωση "ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80 ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ", ανακαλύπτουμε με ένα κλικ". Το τραγούδι που έπαιζε όταν γεννηθήκαμε το '80", με αποκορύφωμα τις τελευταίες ώρες να κατακλύζει την αρχική μου σελίδα μια φωτογραφία με μια κασέτα παλαιολιθική θα έλεγα και ένα μολύβι με την μυστικιστική-καταδικαστική επιγραφή "Κάποια παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ πως λειτουργούν αυτά τα δυο".
Πριν λίγο καιρό σε ένα φιλικό σπίτι και εν μέσω μιας συζήτησης κορυφής κάποιος από τον κύκλο της συντροφιάς αναφώνησε προς το μέρος μου "Ε.Μ., ξεχειλίζεις εϊτίλα, σε πάω με τα χίλια". Σάστισα με την απροσδόκητη περιγραφικότητα του όρου όσο και με το θετικό αντίκτυπο που είχε πάνω στους υπολοίπους. Σαν ομαδική επιφοίτηση ακούστηκε ένα μαζικό "ναιιιι" ειπωμένο σαν το "αμήν" στο τέλος προσευχής. Και έπειτα μια παύση περισυλλογής.
Ανακαλύπτοντας λοιπόν μια καινούρια όψη του εαυτού μου, προχώρησα σε έρευνα ενδελεχή, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τον όρο εϊτίλα. Μ’ άρεσε τελικά αυτό που δείχνω προς τα έξω ή μήπως ήμουν μια ακόμα γραφική φιγούρα, ξεχασμένη κάπου στο χωροχρόνο;
Δεν γράφω ένα ακόμα άρθρο-ύμνο στη δεκαετία που " όλοι αγαπήσαμε" ,ούτε θα παραθέσω τη γνωστή σωρεία πραγμάτων που " δεν κάνουν οι νέοι σήμερα" και τα πράγματα που "δεν είχαμε εμείς μεγαλώνοντας". Κάθε γενιά ζει με το ρυθμό και τις ανάγκες που τους έχουν δημιουργήσει οι γονείς τους. Δεν ήταν επιλογή μας, απλά έτυχε να γεννηθούμε τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Δεν θα μιλήσω για τις στιλιστικές μου επιλογές (ναι, μ’ αρέσουν οι γκέτες, ένα φετίχ δεν έχω δικαίωμα κι εγώ ως άνθρωπος?) ούτε για τα ακούσματα (τι εννοείς το ροκ πέθανε, γι’ αυτό οι Metallica έχουν 58.000.000 views?) ούτε για την αργκό γλώσσα μου , επηρεασμένη από την Generation X. Γιατί η "ξαφνική" νοσταλγία στα '80s δεν έγκειται στο αστείο θέαμα των πουά ρούχων και των φουντωτών μαλλιών, ούτε στη μελαγχολία βλέποντας μια ντισκόμπαλα ξεχασμένη σε κάποιο ταβανι.
Αποφάσισα λοιπόν ότι φέρω περήφανα τον όρο "βγαλμένη απ’ τα '80s". Είμαστε η γενιά που έζησε το greek dream και που τώρα περιμένει να της ανακοινώσουνε τους τόκους που οφείλει γι’ αυτό. Ξεχείλιζαν ελπίδα εκείνα τα χρόνια, και τώρα, όπου κι αν ψάξω, δεν τη βρίσκω πουθενά.
σχόλια