Μια κατάσταση αναπότρεπτη για τον καθένα μας. Γι΄αυτούς που φεύγουν συνήθως λύτρωση μα για όσους απομένουν στο παιχνίδι της ζωής ένα ψυχοφθόρο γεγονός που θυμίζει πως όλοι είμαστε αναλώσιμοι.
Αλήθεια, ποιος γνώρισε το θάνατο; Εκείνος που άρρωστος ''πάλεψε'' ή πάλεψαν γιατροί γι' αυτόν και γλίτωσε το στερνό του ταξίδι - για την ώρα; Ή εκείνος που κλήθηκε να πάρει στα χέρια του τη ζωή του γιατί ο θάνατος σε χρόνο ανύποπτο φρόντισε να απομείνει μόνος; Ή εκείνος που η απειλή του θανάτου έγινε συνήθεια καθημερινή και φλέρταρε θέλοντας και μη με αυτόν; Εκείνος που χανόταν σιγά-σιγά μέσα σε ένα βούρκο θλίψης που μόνος του επέλεξε. Ώσπου μια μέρα είχε βουλιάξει τόσο βαθιά που το στόμα του το ένιωθε φιμωμένο κι ανήμπορο να κάνει τις κραυγές βοηθείας του να ακουστούν. Έτσι κι αλλιώς κανένα χέρι δεν έφτανε πια για να τον τραβήξει στη ζωή.
Υπάρχει άραγε, μεγαλύτερο μαρτύριο από το να χάνονται δικοί σου μπρος στα μάτια σου κι εσύ να στέκεσαι εκεί στην άκρη σου με βλέμμα άλλοτε τρόμου κι άλλοτε απάθειας γιατί γνωρίζεις δυστυχώς, πως όσες ελπίδες για ζωή κι αν διατηρείς δεν είναι παρά φρούδες ελπίδες και μπρος στου θανάτου το σκοτεινό ερχομό είμαστε όλοι εξίσου αδύναμοι.
Μακάβρια μα αληθινά τα λόγια μου, ευελπιστώ να ακουστούν.
σχόλια