Υπάρχει ΕΝΑ μέρος του σώματος που ΚΑΝΕΝΑΣ δεν χρησιμοποιεί**

Bρίσκομαι σε μια αίθουσα κατάμεστη. Ακούω μουσική με ακουστικά. Το μόνο που ακούω πέρα από αυτή, είναι η πραγματική, αλλά φαινομενική για μένα, φασαρία που προκαλεί η επικοινωνία εκατό ανθρώπων σε έναν κλειστό χώρο. Φαινομενική γιατί δεν ακούω, ούτε μπορώ να καταλάβω τι λένε, σαν παράσιτα σε ταινία. Και βλέπω. Ξέρεις, βλέπω γενικά. Όχι επειδή τα μάτια μου είναι ανοιχτά και χτενίζουν τον χώρο, διότι το ίδιο και τα ίδια και ίσως ακόμα πιο ζωντανά μπορώ να δω κι αν κλείσω τα μάτια μου. Βλέπω επειδή είμαι μέσα μα ταυτόχρονα τελείως εκτός της αίθουσας. Θεατής ενός στιγμιότυπου από την ζωή εκατό ατόμων.

Βλέπω λοιπόν χείλη. Χείλη σφιγμένα, χείλη ορθάνοιχτα που γελούν, χείλη χαμογελαστά ή στεναχωρημένα, χείλη να πάλλονται και να βγάζουν λέξεις που δεν μπορώ να ακούσω. Και χέρια. Να χορεύουν στο ρυθμό των χειλιών προσπαθώντας και τα δύο μαζί σε συνεργασία κάτι να εξηγήσουν. Χέρια απασχολημένα, χέρια ελεύθερα και σταθερά. Πόδια. Το μεταφορικό μέσo του σώματος. Να ανεβοκατεβαίνουν νευρικά κάτω από τα τραπέζια, να μπλέκονται σε ένα σταυροπόδι, να προχωράνε στο χώρο, λυγισμένα και τεντωμένα. Και δέρματα. Nέα, φθαρμένα, γερασμένα, σκούρα, ανοιχτά.

Γιατί δεν χρειάζεται να δω μια καρδιά να χτυπάει για να ξέρω ότι είναι εκεί, μέσα από το στέρνο και χτυπάει. Εκατό καρδιές χτυπάνε γύρω μου αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ να τις δω, μα υπάρχουν. Είναι υπέροχο το ότι σιωπηλά και μυστικά, σαν θεατής μπορώ να τις νιώσω να χτυπάνε.

Μα αυτά που για άλλη μια φορά με εντυπωσιάζουν είναι τα μάτια. Βλέπω, λοιπόν, μάτια να κοιτούν, μάτια να ψάχνουν και να βρίσκουν, μάτια προβληματισμένα, μάτια χαμένα, μάτια λαμπερά ή σκοτεινά μα και μάτια χαρούμενα, μάτια πίσω από τζάμια και μάτια κουρασμένα.

Κι έτσι τα σώματα σαν ολότητες κι οντότητες φτιάχνουν μελωδίες. Έτσι τα μέρη του σώματος συνεργάζονται, ορατά κι αόρατα. Γιατί δεν χρειάζεται να δω μια καρδιά να χτυπάει για να ξέρω ότι είναι εκεί, μέσα από το στέρνο και χτυπάει. Εκατό καρδιές χτυπάνε γύρω μου αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ να τις δω, μα υπάρχουν. Είναι υπέροχο το ότι σιωπηλά και μυστικά, σαν θεατής μπορώ να τις νιώσω να χτυπάνε.

Έτσι λοιπόν προβληματίζομαι. Γιατί υπάρχει ΕΝΑ μέρος του σώματος που ΚΑΝΕΝΑΣ μέσα στα εκατό άτομα δεν χρησιμοποιεί. Ένα μέρος του σώματος που, ναι μεν δεν μπορώ επίσης να δω, αλλά ξέρω οτί υπάρχει. Αυτά είναι τα φτερά. Φτερά μικρά, ατροφικά από την αχρησία, πελώρια μα παράλυτα. Γιατί, βλέπεις, για άλλη μια φορά εκατό άτομα είναι κλεισμένα σε μια αίθουσα και δεν πετάνε, εκεί που θα ήθελαν με όλη τους τη δυνάμη και το είναι να βρίσκονται.

Κι έτσι οι αίθουσες γίνονται χώροι, οι χώροι κτήρια και τα κτήρια πόλεις. Γιατί ποιος ο λόγος να είσαι κλεισμένος σε κλουβί όταν έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα φτερά σου;