Ακούω φανκ τώρα και νιώθω πολύ funky!
Για την ακρίβεια, ακούω το ίδιο κομμάτι εδώ και μία ώρα, δεν το βαριέμαι, τουλάχιστον όχι μέχρι την χιλιοστή φορά, μετά δεν θα θέλω να το ξανακούσω, like ever!
Τώρα που το σκέφτομαι αυτή την υπερβολή την πληρώνω ακριβά, π.χ. κάνω delete σε όλη τη συλλογή κομματιών στο κινητό - αγαπημένος φίλος και συνεργάτης μου - και μετά από ένα διάστημα δεν έχω τι να ακούσω. Το ίδιο και με τα καινούρια ρούχα που αγόρασα στις αρχές του μήνα, και το μήνα πριν απ' αυτόν και πάει λέγοντας. Πάλι δεν έχω τίποτα να φορέσω κι ας αναστενάζει η μπουκωμένη μου ντουλάπα.
Υπερβολή και στις αντιδράσεις μου. Π.χ., χάνω την ψυχραιμία μου - θα πιω απόψε το φεγγάρι - drama queen - κλάμα με το παραμικρό..
Όταν γνωρίζω κάποιον, που μου αρέσει, για πρώτη φορά ένας υπερβολικός ενθουσιασμός με ξεσηκώνει, σαν ανεμοστρόβιλος, ξυπνά τα ένστικτά μου...
... Στα νιάτα μου είχα ένα πολύ έντονο φλερτ, με έναν ψαγμένο παρθένο. Σπάνια ράτσα.
Η ανάγκη να αγαπηθούμε. Ναι ναι, όπως το διαβάζεις. Αυτό το ύπουλο συναίσθημα είναι από μόνο του μια υπερβολή, καθώς αυτή η ανάγκη μας ωθεί σε μια συνεχή προσπάθεια εύρεσης συντρόφου ή σε μια συνεχή απομύζηση του συντρόφου μας, για να ικανοποιηθεί το πεινασμένο μας εγώ και να καλυφθεί ως εκ τούτου η συγκεκριμένη ανάγκη.
Με τούτον λοιπόν ενθουσιάστηκα σφοδρά. Είχαμε μια συμβατότητα ενδιαφερόντων. Βγαίναμε ρομαντικές βόλτες στο κέντρο, σε συναυλίες, μου κράταγε το χέρι όποτε έβρισκε ευκαιρία και μου έδινε το κασκόλ του να ζεσταθώ. Τον ήξερα μόλις 2 εβδομάδες. Μιλούσαμε στο προϊστορικό msn, σε Γραμμική Β' κάθε μέρα και ένιωθα ευτυχισμένη χωρίς να γίνεται τίποτα παραπάνω. Ήμουν τόσο υπερβολικά ενθουσιασμένη μαζί του και δεν άργησα να τον ερωτευτώ. Όμως αυτή η υπερβολή μου στο να τον σκέφτομαι όλη μέρα και να κουνάω ευτυχισμένη την ουρά μου σε κάθε του μήνυμα, δε με άφησε να παρατηρήσω την συμπεριφορά του πιο ρεαλιστικά. Ο τύπος εξαφανίστηκε και δεν μου ξαναμίλησε ποτέ κι εγώ ήρθα αντιμέτωπη με μια μεγάλη απογοήτευση κι έναν πεθαμένο ενθουσιασμό, που μετατράπηκε σε θυμό και ήπια μορφή κατάθλιψης και μου κατέστρεψε όλο μου το καλοκαίρι...
Μέτρον άριστον δεν υπάρχει πουθενά, δεν πα να λένε όλοι. Αλλά όταν πέφτεις κάπου με τα μούτρα, βάσει μαθηματικής ακρίβειας και νόμου Μέρφι, θα προσγειωθείς με τα μούτρα κι όχι με τον παχουλένιο σου ποπό.
Δηλαδή ισχύει αυτή η καρμική εξίσωση ότι υπερβολή = νέμεσις.
Γιατί όμως τόση υπερβολή ;
Το προσωπικό μου background βρίθει από απαντήσεις γι'αυτή την ερώτηση.
Όχι, δεν θα συνεχίσω λέγοντας : "Όταν ήμουν μικρή οι παππούδες μου με γέμιζαν ενοχές και τιμωρίες - σε φάση ή θα πεθάνω την γιαγιά ή θα πεθάνω τον παππού - , επειδή δεν ήθελα να πάω εκκλησία ..."
Στο τέλος απογοητεύεσαι, γιατί δεν ανταποκρίνεται το άτομο αυτό στις προσδοκίες σου ή εξαπατάσαι και νιώθεις προδομένος, γιατί ο υπερβολικός ενθουσιασμός και η ανάγκη σου για αγάπη/σχέση δε σε άφησαν να αναγνωρίσεις απ' την αρχή ότι δεν ταιριάζεις με τον άλλον ή χειρότερα ότι δεν ξέρεις τον άλλον.
Η εξερεύνηση της τάσης μας για υπερβολή βρίσκεται σε άμεση σχέση με την προσπάθεια εξερεύνησης συναισθηματικών κατάλοιπων του παρελθόντος μας. (Έλεος πια)
Οι υπερβολές μας δείχνουν ότι υπάρχουν κάπου μέσα μας ένα και δύο και τρία και τέσσερα κενά, που προσπαθούμε απεγνωσμένα ή να γεμίσουμε ή να καλύψουμε ή τελοσπάντων να δημιουργήσουμε μια ωραία ψευδαίσθηση που να μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα και παραβλέπουμε τις τρανταχτές ενδείξεις της πραγματικότητας.
Θα ήθελα να προσθέσω άλλη μία υπερβολή που ομολογουμένως μας καταστρέφει.
Η ανάγκη να αγαπηθούμε. Ναι ναι, όπως το διαβάζεις. Αυτό το ύπουλο συναίσθημα είναι από μόνο του μια υπερβολή, καθώς αυτή η ανάγκη μας ωθεί σε μια συνεχή προσπάθεια εύρεσης συντρόφου ή σε μια συνεχή απομύζηση του συντρόφου μας, για να ικανοποιηθεί το πεινασμένο μας εγώ και να καλυφθεί ως εκ τούτου η συγκεκριμένη ανάγκη.
Οι συνέπειες είναι τόσο προφανείς, όσο είναι στο σκυλί μου η λέξη "μπάνιο".
Γατζώνεσαι υπερβολικά πάνω σε κάποιον, συναισθηματικά εννοώ, ξεχνάς τον εαυτό σου και περιμένεις να αγαπηθείς όπως νομίζεις εσύ ότι σου αξίζει από έναν άλλο άνθρωπο τελείως διαφορετικό από εσένα. Στο τέλος απογοητεύεσαι, γιατί δεν ανταποκρίνεται το άτομο αυτό στις προσδοκίες σου ή εξαπατάσαι και νιώθεις προδομένος, γιατί ο υπερβολικός ενθουσιασμός και η ανάγκη σου για αγάπη/σχέση δε σε άφησαν να αναγνωρίσεις απ' την αρχή ότι δεν ταιριάζεις με τον άλλον ή χειρότερα ότι δεν ξέρεις τον άλλον. Ξέρεις μόνο τι θες (μπορεί και όχι και τότε δοκιμάζεις τα όριά σου, όπως στην προσπάθεια να χωρέσεις στο καλσόν) και τι ανάγκες έχεις και το τραγικό είναι ότι ψάχνεις για να βρεις τις απαντήσεις σου σε άλλα άτομα και όχι στον εαυτό σου.
Τι θέλω να πω; Love yourself first!
Αλλά όχι υπερβολικά..
σχόλια