Είναι μερικά βράδια που απλά κάθεσαι στον καναπέ σου και σκέφτεσαι τα ''μεγάλα'' ζητήματα αυτού του κόσμου, όπως τι είναι η ζωή; Μας φτάνει μία για να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε; Πως θα έπρεπε να συμπεριφερόμαστε με το δεδομένο πως έχουμε μόνο μια ζωή στη διάθεσή μας; Βλέποντας όλα αυτά που γίνονται έξω στον κόσμο πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαστε αχάριστοι για το τρόπο ζωής μας. Όλοι θέλουμε περισσότερα λεφτά, περισσότερους φίλους, μια καλύτερη σχέση, μια καλύτερη οικογένεια. Κανείς δε σκέφτεται πως άλλοι εκεί έξω δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά;
Δε θέλω να κάτσω να γράψω ένα μελοδραματικό κείμενο που θα μας κατηγορώ για την άπειρη αχαριστία μας... Απλά είναι στιγμές που σκέφτομαι πως είναι η ζωή μου και αναρωτιέμαι αν την εκτιμάω αρκετά. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από μένα, περισσότερη δύναμη, περισσότερα χρήματα. Αλλά ποιος μου εγγυάται πως αυτοί είναι πιο ευτυχισμένοι από μένα; Στον αντίποδα των παραπάνω ανθρώπων είναι κάποιοι άλλοι... Κάποιοι που έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, κάποιοι που είναι μόνοι τους, κάποιοι που είναι τόσο βαθιά πληγωμένοι που δεν έχουν καν την πολυτέλεια να σκέφτονται τι θέλουν από τη ζωή τους και τι όχι σαν εμένα .
Η αλήθεια είναι πως και εμείς λόγω αυτής της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα έχουμε ξεχάσει τα θέλω μας, τα όνειρα μας ή δεν έχουμε μπει καν στον κόπο να βρούμε ποια είναι αυτά. Πλέον καθόμαστε και αναλύουμε με ποιόν τρόπο θα επιβιώσουμε, ποιος είναι ο ευκολότερος ή μάλλον, ο πιο πιθανός τρόπος να βγάλουμε τα προς το ζην, ποιος επαγγελματικός τομέας έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη ζήτηση. Εκατοντάδες παιδιά εγκαταλείπουν τα όνειρα τους γιατί αν τα ακολουθήσουν θα καταλήξουν άνεργοι. Και αν κάτσεις να το σκεφτείς και συ, πιθανότατα κάνεις κάτι που θα ήταν σε δευτερεύουσα μοίρα αν είχες πραγματικά την ευκαιρία να κάνεις αυτό που θέλεις. Προσωπικά τουλάχιστον, αν δεν είχα το άγχος για το αν θα έχω δουλειά στο μέλλον -που και πάλι κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί πως θα έχω- δε θα ήμουν στον πανεπιστήμιο που είμαι τώρα και κατά πάσα πιθανότητα θα σπούδαζα κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι που θα γέμιζε τη ζωή μου και θα το αντιμετώπιζα με χαρά και όρεξη, όχι σαν αγγαρεία . Κάτι που θα είχε σχέση με την τέχνη...
Από την άλλη, αν είχα χρήματα δε θα τα ήθελα για να αγοράζω ακριβές τσάντες και άλλα υλικά αγαθά. Να μπορώ να ταξιδεύω θα ήθελα. Να βλέπω ένα μέρος που μου αρέσει και να μη χρειάζεται να σκέφτομαι πόσο μακριά είναι, πόσο θα κοστίσουν τα εισιτήρια και πόσο τα ξενοδοχεία. Απλά να μπαίνω σε ένα αεροπλάνο και να πηγαίνω... Με έναν άνθρωπο που αγαπώ.
Και σ' αυτό το σημείο θα γράψω για το πραγματικό νόημα της ζωής κατά τη δική μου, πολύ προσωπική άποψη: να έχεις ανθρώπους δίπλα σου. Να έχεις μάτια που σε κοιτάζουν με αγάπη, που σε θέλουν μέσα στη ζωή τους και που θα τους λείψεις αν φύγεις. Ανθρώπους να σου μαθαίνουν πράγματα και να σου λένε ιστορίες για τη ζωή τους και να κάνουν τη δική σου καλύτερη κάθε μέρα. Ανθρώπους που πονάς όταν μαλώνετε και όταν σου λείπουν. Είτε αυτή είναι η οικογένεια σου, είτε οι φίλοι που διάλεξες να είναι πλάι σου, είτε ο σύντροφος που θα έχεις στο πλευρό σου για την υπόλοιπη ζωή σου. Λυπάμαι όλους αυτούς που ζουν με τα λεφτά τους και δεν έχουν κανέναν δίπλα τους, γιατί οι πραγματική ευτυχία γεννιέται μέσω των ανθρώπων. Όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσουμε αυτό, τόσο το γρηγορότερο θα γίνει η ζωή μας καλύτερη.
