Ιούλιος 1981
«Εκτός από τον καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά!» τσίριξε η Μαρίνα στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου, όπου η κολλητή της η Άννα μυξόκλαιγε. Μόλις τις είχαν διαγράψει από την Οργάνωση Νεολαίας. Από κάποιο κομματόσκυλο είχε διαρρεύσει ότι τα είχαν με κάτι τύπους που σύχναζαν Εξάρχεια. Αναρχικούς δηλαδή. Δηλαδή μιάσματα. Κάτι από δω που τους τα είχαν μαζεμένα για τα τρία σκουλαρίκια, κάτι από κει για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, πάρτε τη διαγραφή για να σέβεστε τις κομματικές γραμμές, κουκλίτσες μου! Και στο μεταξύ τις παράτησαν και οι γκόμενοι. Τι γκαντεμιά! Και ήταν μόνο δεκαοκτώ χρόνων, μόλις είχαν τελειώσει το λύκειο. Που υποτίθεται η ζωή τους θα ήταν πλέον στρωμένη ροδοπέταλα. Γαμώτο.
«Λοιπόν, κόψε τώρα τα δράματα κι αύριο το πρωί να είσαι νωρίς στο λιμάνι. Μη με στήσεις πάλι, όπως το συνηθίζεις!». Της έκλεισε το τηλέφωνο. Την άλλη μέρα θα έφευγαν για Ίο. Οι πρώτες διακοπές που θα έκαναν μόνες τους. Κι ας πήγαινε στο διάβολο κι ο ιμπεριαλισμός κι ο κομμουνισμός και ο κυρίαρχος λαός. Μόνες τους. Στο πιο ροκ νησί των Κυκλάδων. Με τα σλίπινγκ μπαγκ και τους σάκους τους: τρία μακό, δύο σορτς , ένα παρεό, μισό μαγιό (μόνο βρακί), σανδάλια. Και λεφτά για σουβλάκια, μπίρες και τσιγάρα. Και ό,τι ήθελε προκύψει.
Ίος. Το αναρχικό κρατίδιο του Αιγαίου. Το νησί των ονείρων τους. Να φιλήσουν το χώμα του. Να κυλιστούν στις αμμουδιές του. Να ξεπλυθούν στα νερά του. Να μεθύσουν με ουρανό, φεγγάρια και slammer: τα πιο διάσημα στον κόσμο σφηνάκια-μπόμπες! Να τις κεράσουν κανένα τσιγάρο, μαύρο, να ζαλιστούν. Κι έπειτα μεθυσμένες να χορεύουν ξυπόλυτες στα καλντερίμια ως την αυγή, όταν θα σκάει μύτη ο ήλιος στη Φολέγανδρο. Παρέα με όλες τις φυλές του κόσμου. Όλη η γη μια αμμουδιά. Μια αγκαλιά. Ένα σφηνάκι. Μια ροκιά.
Τι καλύτερο για δυο δεκαοκτάχρονα κορίτσια, διαγραμμένα από το κόμμα που τις τραβούσε απ' το μανίκι και απαγόρευε το τρίτο σκουλαρίκι;
Ιούλιος 2002
«Εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει και ο καπιταλισμός» τσίριξε η Μαρίνα από το κινητό της στο αυτί της κολλητής της, της Άννας, που μυξόκλαιγε. Σιγά το δράμα! Είχε μάθει ότι ο άντρας της είχε γκόμενα τη γραμματέα του. Τέτοια πρωτότυπη ανακάλυψη είχαμε να ακούσουμε από την εποχή του Μαγγελάνου! Η Μαρίνα είχε χωρίσει πριν από δυο χρόνια με τον δικό της σύζυγο: τότε που ανακάλυψε ότι είχε σχέση με τη γραμματέα του. Αλλά η Μαρίνα δεν μάσαγε. Είχε σκυλοβαρεθεί να είναι η σύζυγος πολύ πριν εκείνος ανακαλύψει τα θέλγητρα της γραμματέως του. Και του ζήτησε διαζύγιο. Και μια καλή διατροφή, εννοείται. Και το σπίτι στην Ίο με την πισίνα –που ήταν δική της ιδέα να χτίσουν– εξ ημισείας, από τον νόμο, αγάπη μου. Κι ας είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του να το ξεχρεώσει. Και λοιπόν; Έτσι κι αλλιώς οι γραμματείς γοητεύονταν από τους γκρίζους κροτάφους.
«Λοιπόν, κόψε τώρα τα δράματα και αύριο πρωί να είσαι νωρίς στο λιμάνι. Μη με στήσεις πάλι, όπως το συνηθίζεις». Της έκλεισε το τηλέφωνο. Την άλλη μέρα θα έφευγαν για Ίο. Κι ας πήγαιναν στον διάβολο κι η παντρειά κι οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες. Μόνες τους. Αυτές και οι πιστωτικές τους κάρτες. Στο κυκλαδίτικο εξοχικό με θέα τη Φολέγανδρο. Με το καινούργιο τζιπ. Με τα βιβλία αυτογνωσίας, τα καλλυντικά από φύκια, τα παρεό και τις Πράντα σαγιονάρες τους. Και ό,τι ήθελε προκύψει.
Ίος. Το Άμστερνταμ των Κυκλάδων. Να φιλήσουν το χώμα. Να ξαναβρούν τους φίλους τους απ' όλα τα σημεία του κόσμου. Να ακούσουν ροκιές. Να καπνίσουν μπάφους. Να κάνουν γιόγκα στον Μυλοπότα, χοροθεραπεία στη Χώρα, ειδικές διαδρομές με το τζιπ στον δρόμο για το Μαγγανάρι, ολόγυμνες βουτιές στον Κάλαμο. Να περπατήσουν ξυπόλυτες στα καλντερίμια. Να ισορροπήσουν τα τσάκρας τους.
Τι καλύτερο για δυο γυναίκες που κόντευαν σαράντα και στους γάμους τους είχαν φάει κόκκινη κάρτα;
Ιούλιος 2013
«Λοιπόν, κόψε τώρα τα δράματα και αύριο θα σε περιμένω στο λιμάνι. Μη με στήσεις πάλι, όπως το συνηθίζεις» τσίριξε η Μαρίνα στην οθόνη του skype, βλέποντας την κολλητή της να μυξοκλαίει με το δράμα της. Εντάξει, είχαν κλείσει την ΕΡΤ. Όμως η Άννα είχε θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα –λόγω ανήλικου παιδιού από τον δεύτερο γάμο της– και ήλπιζε σε μια αξιοπρεπή αποζημίωση. Και η Μαρίνα είχε σκοπό να της προτείνει να μείνει στο νησί όσο καιρό ήθελε. Η ίδια ζούσε πλέον μόνιμα στην Ίο. Όταν η κρίση τσάκισε τις μπίζνες του πρώην συζύγου της, αγόρασε αντί πινακίου φακής το μερίδιό του στο σπίτι. Το οποίο μετέτρεψε σε μικρό ξενώνα. Παράλληλα, διατηρούσε βιολογικό λαχανόκηπο, μελίσσια και μια μικρή μονάδα συσκευασίας κάππαρης. Πάντα χρειάζονταν έξτρα χέρια.
Τι καλύτερο για δύο κολλητές που είχαν κλείσει μισό αιώνα ζωής, μα ήταν ακόμα ωραίες και υγιείς;
Ε, ναι. Εκτός από τον καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά. Και η ελεύθερη αγορά, τα μνημόνια, τα δαιμόνια, οι γάμοι, οι αγάμητοι, τα διαζύγια, οι γραμματείς, οι φαρισαίοι, οι απιστίες, τα δράματα.
Όμως, υπάρχουν και οι Κυκλάδες. Κι εκείνο το ανελέητο φως που πυρπολεί το λευκό. Και το σκοτάδι της ψυχής.
Και ισορροπεί τα τσάκρας.
σχόλια