Δεν θυμόταν το όνομα της παραλίας, ήταν βέβαιη όμως ότι βρισκόταν στους Φούρνους. Ναι, ήταν σίγουρα εκεί. Σ' ένα απομακρυσμένο νησάκι του νότιου Αιγαίου, για το οποίο, μέχρι πριν από λίγες μέρες, δεν ήξερε απολύτως τίποτα. Ούτε καν κατά πού έπεφτε. Η λαχτάρα της, όμως, να ξεφύγει από την Αθήνα, από τη δουλειά της και από τον πρόσφατο χωρισμό είχε υπερνικήσει κατά κράτος τις απειλητικές φιλτραρισμένες σκέψεις που, υπό άλλες συνθήκες, θα την είχαν μαντρώσει στο τσιμεντένιο καβούκι της. Ήθελε απεγνωσμένα να αφεθεί στην πλήρη απώλεια της αίσθησης του χρόνου, του τόπου και του άγνωστου πλήθους.
Άφησε ένα αχνό χαμόγελο να της ξεφύγει στην ανάμνησή του. Της φαινόταν έτη φωτός μακριά εκείνη η μεγαλειώδης στιγμή που της πέταξε στα μούτρα τη φράση «Κατερίνα, δεν πάει άλλο». Και άλλο γλυκόπικρο χαμόγελο, που αυτήν τη φορά συνοδευόταν μ' ένα ανεπαίσθητο σήκωμα των φρυδιών. Αν δεν είχε φύγει τότε για το νησί, τόσο ξαφνικά, ποια κατάληξη θα είχε αυτή η ιστορία, άραγε;
Χμ, τώρα πια δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Γιατί είχε φύγει. Για καλή της τύχη.
Έκλεισε τα μάτια και είδε την πανέμορφη παραλία που απλωνόταν μπροστά της. Χαλίκι, σμιλεμένα βράχια και γαλάζια νερά. Της μύρισε η καρύδα που αναδυόταν από το κορμί της κι ένιωσε τα χείλη της να καίνε από την αρμύρα του αέρα και της θάλασσας. Το ζεστό χαλίκι τής έκαιγε τα πόδια, αλλά δεν την ένοιαζε. Τα αυτιά της γέμισαν από τον εκκωφαντικό ήχο των τζιτζικιών που ζούσαν τις τελευταίες τους στιγμές τραγουδώντας. Τι όμορφη σκέψη ήταν αυτή! Ένας αξιοπρεπής θάνατος με τραγούδι, δίπλα στη θάλασσα, κάτω από τον ήλιο. Ανατρίχιασε. Έστρεψε νοερά το βλέμμα της χαμηλά, όπου ένα μικρό μαύρο έντομο, απροσδιόριστης τάξης και ονόματος, ζούσε τον δικό του Γολγοθά προσπαθώντας να περπατήσει πάνω στα χαλίκια. Δεν το έβαζε κάτω το άτιμο! Έπεφτε ανάσκελα, ζύμωνε τα μικροσκοπικά του πόδια στον αέρα, σηκωνόταν και προσπαθούσε ξανά. Το πείσμα του περίσσευε, όπως και της ίδιας άλλωστε σ' εκείνη την ανέμελη, ξέφρενη εποχή. Αν μπορούσε αυτό το τόσο δα πλάσμα να επιδείξει τέτοιο κουράγιο σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες, θα μπορούσε κι εκείνη. Το ένστικτο της επιβίωσης ήταν ακόμα δυνατό μέσα της.
Ένιωθε ζαλισμένη κι ευτυχισμένη συνάμα. Τώρα που το σκεφτόταν πάλι, όλα της τα νεανικά χρόνια, μια δεκαετία τουλάχιστον, πέρασαν κάπως έτσι. Ζαλισμένη από ξενύχτια, άγχη, ξεφαντώματα, έρωτες, αναποδιές κι ευτυχισμένη συγχρόνως που ήταν ικανή να τα ζει όλα αυτά. Ευτυχισμένη που στο μέλλον θα είχε αυτές τις αναμνήσεις καλά φυλαγμένες σ' ένα πολύτιμο σημείο του μυαλού της.
Ο απόηχος της προηγούμενης βραδιάς την είχε μεθύσει. Καθόταν στο μπαρ, μόνη, πίνοντας ένα δροσερό τζιν με τόνικ. Λίγος κόσμος περνούσε από μπροστά της, κυρίως ζευγάρια μέσης ηλικίας, που έκαναν βόλτα αγκαλιασμένα στο γαλήνιο λιμάνι του νησιού. Μία αγέλη νηπίων, λίγο πιο κάτω, χοροπηδούσε ασκόπως, εκεί ακριβώς όπου το κυματάκι ξεψυχούσε πάνω στην άμμο. Το βραδινό αεράκι σκόρπιζε απλόχερα υπέροχες μυρωδιές από θαλασσινούς μεζέδες που γαργαλούσαν με αυθάδεια κάθε χορτάτη μύτη.
Δεν κατάλαβε πραγματικά πώς βρέθηκε να γελάει με την ψυχή της ακούγοντας το αστείο που μόλις περιέγραψε ο παχουλός τύπος με τα ξανθά μαλλιά και το αστείρευτο χιούμορ. Όλη η παρέα είχε ξελιγωθεί από τα γέλια κι εκείνη βρισκόταν ανάμεσά τους να ακούει, να σχολιάζει, να παρατηρεί, να συμμετέχει σε μια γιορτή ανθρώπων που βρέθηκαν τυχαία στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή. Τυχαία; Μπορεί, αν και το ενδεχόμενο της σύμπτωσης αποτελούσε για εκείνη απεγνωσμένη λύση. Αυτό το νησί είχε μία μαγική δύναμη να ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων. Δύο ζευγαράκια, μία τριάδα εργένηδων με ρίζες από το νησί, ένα ζευγάρι κοριτσιών μη καθοριζόμενης σχέσης κι εκείνη. Μία παρέα που αποφάσισε την ίδια ακριβώς στιγμή να αποτινάξει από πάνω της τα άγχη που κουβαλούσε και να γελάσει μέχρι δακρύων. Βρέθηκαν όλοι μαζί στην παραλία όπου έμενε μόνη της τα τελευταία τρία βράδια. Ξάπλωσαν πάνω στα χαλίκια και κάρφωσαν τα βλέμματα στον έναστρο ουρανό. Είχε την αίσθηση πως το κύμα, οι γρύλοι και οι ανάσες τους είχαν συγχρονιστεί στον ίδιο ρυθμό, χωρίς μαέστρο. Όλα γίνονταν από μόνα τους. Χαλαρά και απροσδόκητα.
Άναψαν φωτιά κι έπεσαν στη θάλασσα. Η γλυκιά μέθη της ανεμελιάς δεν ξεκολλούσε από πάνω τους. Θα τους ακολουθούσε μέχρι την Αθήνα, προσωρινά τουλάχιστον, μαζί με την αλμύρα του νησιού.
«Κατερίνα, πού είσαι;»
Δεν απάντησε. Έστρεψε ξανά το βλέμμα της στη φωτογραφία που κρατούσε.
Κοιμόταν χαμογελαστά μέσα στον πράσινο υπνόσακο πάνω στα ασημένια χαλίκια. Από πάνω της ορθώνονταν τα χαμηλά βράχια της παραλίας που είχαν πάρει το υπέροχο πορτοκαλί χρώμα της αυγής. Το αριστερό της χέρι ακουμπούσε απαλά τον μαύρο ταξιδιωτικό της σάκο. Στον βράχο, πάνω από το κεφάλι της, ριγμένο το παρεό κι ένα καπέλο.
Ένα στιγμιότυπο.
Ποιος απ' όλους την είχε τραβήξει αυτήν τη φωτογραφία; Δεν είχε απολύτως καμία σημασία μετά από τόσα χρόνια.
Έκλεισε το άλμπουμ και σκούπισε τα υγρά της μάτια. Έσβησε το φως και άνοιξε την αγκαλιά της για τον άνθρωπο που ήδη κοιμόταν δίπλα της.
σχόλια