Η Ένωση Μουσικοκριτικών της Βόρειας Αμερικής ανακοίνωσε την Τετάρτη πως η συνθέτης Jeanine Tesori και ο λιμπρετίστας Tazewell Thompson είναι οι αποδέκτες του περίοπτου βραβείου για την καλύτερη καινούργια όπερα του 2020. Μια όπερα για την αστυνομική βία, που αυτή την περίοδο δεν μπορεί να δει κανείς.
Το Blue είναι μια τραγωδία δύο πράξεων με θέμα την ρατσιστική βία στις ΗΠΑ, που συγκλόνισε το κοινό στο φεστιβάλ Glimmerglass πριν τα θέατρα και οι σκηνές κλείσουν «επ' αόριστον» λόγω κορωνοϊού. Στα μέσα Μαΐου η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό έβγαλε στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς στις πολιτείες των ΗΠΑ και προκάλεσε κοινωνικοπολιτικούς κλυδωνισμούς που συνεχίζονται ως σήμερα.
«Τα άσχημα νέα για κάθε όπερα αλλά κυρίως για το Blue, και ειδικά τώρα, είναι ότι το έργο δεν μπορεί να ανέβει πουθενά», σχολιάζει η Washington Post. Το 2015 ήταν η ίδια η γενική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Francesca Zambello, που ενέκρινε την χρηματοδότηση για την δημιουργία του έργου και πέρυσι τον Ιούλιο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία του Thompson με τεράστια επιτυχία.
Στο μεσοδιάστημα, η παραγωγή ανέβηκε μόλις 8 φορές και η φετινή υγειονομική κρίση ματαίωσε τις προγραμματισμένες παραστάσεις του Μαρτίου στο Κέντρο Κένεντι της Εθνικής Όπερας στην Ουάσιγκτον, όπως και εκείνες του Ιουνίου στην Λυρική Όπερα του Σικάγο και του Ιουλίου στο Φεστιβάλ Mostly Mozart του Κέντρου Λίνκολν.
Το Blue σκιαγραφεί τα πορτρέτα μιας οικογένειας μαύρων που ζει στο Χάρλεμ, και διαλύεται όταν το μοναχοπαίδι τους, ένα αγόρι, οραματιστής και ακτιβιστής, σκοτώνεται από κάποιον συνάδελφο του πατέρα, που είναι αστυνομικός.
Η όπερα δεν κρύβει τις επιρροές της από την αρχαία τραγωδία. Μινιμαλιστική και γεμάτη ευρήματα, παρουσιάζει παράλληλες χορωδίες - όπως αυτή των φιλενάδων που «κουτσομπολεύουν» και των αστυνομικών που παρακολουθούν κάποιον αγώνα.
Τα γεγονότα εκτυλίσσονται με ταχύ ρυθμό, η κατάσταση εκτροχιάζεται σχεδόν αμέσως και η αδικία της αστυνομίας προς τους μαύρους αναδεικνύεται με την ένταση που της αναλογεί και στην αληθινή ζωή. «Η πραγματική τραγωδία, είναι ότι γνωρίζετε πως τελειώνει», σχολιάζει η WP, χαρακτηρίζοντας το Blue ένα περισσότερο διαχρονικό παρά επίκαιρο έργο, γεγονός που το κάνει ακόμα πιο τραγικό.
«Το Blue ήταν μία συγκλονιστική διέξοδος για θρήνο», δήλωσε η mezzo-soprano Briana Hunter, που έδωσε μία αποκαλυπτική ερμηνεία ως η «Μητέρα» στην πρεμιέρα του Glimmerglass. «Το να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με τόσους πολλούς υπέροχους, μαύρους καλλιτέχνες και να μπορώ να διαχειριστώ το συλλογικό δράμα που κληρονομήσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε, ήταν μία «ανακοπή». Και το να τραγουδώ τον ρόλο της Μητέρας, εννοώ το να θρηνώ...κάθε νύχτα ήταν αληθινό και για έναν καινούργιο λόγο».
Το λιμπρέτο του Thompson αφήνει σκόπιμα τους ήρωες ανώνυμους: ο Πατέρας, η Μητέρα και ο Γιος θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε οικογένεια μαύρων στην Αμερική.
Με διεισδυτικό τρόπο, το Blue εξερευνά και το πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν οι προσωπικοί ρόλοι - τόσο οι ταυτότητες που κληρονομούμε όσο και αυτές που βιώνουμε. Όταν ο Πατέρας φορά το σήμα και το καπέλο του μετατρέπεται σε όργανο της τάξης. Όταν η Μητέρα γεννά τον γιο της, εξελίσσεται σε μία διαφορετική εκδοχή του εαυτού της. «Ξέρω ποια είμαι τώρα. Είμαι η μητέρα κάποιου», τραγουδά. Μέσα σε λίγα λεπτά περνούν χρόνια και όταν ο γιος τους φορά την κουκούλα του γίνεται, όπως τον προειδοποιεί ο πατέρας του, «ένας κινούμενος στόχος».
Με πληροφορίες από Washington Post
σχόλια