«Η φράση 'θυμάσαι τότε που...' είναι η πιο ευτελής μορφή συνομιλίας», είχε πει εκνευρισμένος προς τους μαφιόζους συντρόφους του ο Τόνι Σοπράνο σ' ένα από τα επεισόδια της κορυφαίας δραματικής σειράς όλων των εποχών που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στην «τηλεόραση υψηλού επίπεδου» με τα στοιχεία που την διέκριναν από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε τότε (και τώρα ακόμα ίσως) στην πιάτσα: το εξαιρετικό σενάριο, την άψογη παραγωγή, τις υπερβατικές ερμηνείες, τη φιλόδοξη αφήγηση, το σαρδόνιο πνεύμα, την αισθητική αρτιότητα, την έγκυρη αναπαράσταση της ανθρώπινης κατάστασης και την σουρεαλιστική λογική ονείρου σε κάποιες από τις πιο εμπνευσμένες σκηνές όχι μόνο της σύγχρονης τηλεόρασης αλλά και του κινηματογράφου.
Αυτές τις μέρες όμως είναι αναπόφευκτο να στραφεί η μνήμη προς την ένδοξη σειρά που την Πέμπτη συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πρεμιέρα της στο HBO, αλλά και προς τον αείμνηστο πρωταγωνιστή της, τον Τζέιμς Γκαντολφίνι που έφυγε άδοξα και πρόωρα από τη ζωή το 2013 στα 51 του.
Αυτές τις μέρες όμως είναι αναπόφευκτο να στραφεί η μνήμη προς την ένδοξη σειρά που την Πέμπτη συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πρεμιέρα της στο HBO, αλλά και προς τον αείμνηστο πρωταγωνιστή της, τον Τζέιμς Γκαντολφίνι που έφυγε άδοξα και πρόωρα από τη ζωή το 2013 στα 51 του.
Συγχρόνως με την επέτειο, κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα και η έκδοση "The Sopranos Sessions" υπό την επιμέλεια των εγκυρότατων κριτικών Matt Zoller Seitz και Alan Sepinwall. Μεταξύ άλλων, το βιβλίο περιλαμβάνει εξονυχιστική ανατομική ανάλυση κάθε επεισοδίου καθώς και συνεντεύξεις με τον δημιουργό της σειράς, Ντέιβιντ Τσέις.
Όσο εξαιρετική και ενδελεχής κι αν είναι η έκδοση, παραμένουν πολλοί εκείνοι που θέλουν να πάνε κατευθείαν στο «ψητό», που δεν είναι άλλο από την απάντηση στο ερώτημα που σιγοκαίει εδώ και χρόνια τους θεατές της σειράς και είναι βεβαίως το έξης: Όταν σβήνει η οθόνη στο αινιγματικά δομημένο και εσκεμμένα ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες φινάλε, μπορούμε να υποθέσουμε ότι πεθαίνει (εκτελείται δηλαδή από κάποιον από τους θαμώνες του εστιατορίου στους οποίους κοντοστέκεται η κάμερα) ο Τόνι Σοπράνο ή όχι;
Δεν περίμενε κανείς φυσικά να δοθεί οριστική απάντηση από τον δημιουργό της σειράς, υπάρχει όμως ένα σημείο του βιβλίου – όπως παρουσιάζεται στο Atlantic – όπου ο Τσέις χρησιμοποιεί «γλώσσα λανθάνουσα» που ενδεχομένως προδίδει την αρχική πρόθεσή του.
Συγκεκριμένα, καθώς τον ρωτάνε για την επίμαχη σκηνή, οι επιμελητές του βιβλίου, εκείνος κάνει λόγου για «τη σκηνή θανάτου που είχε σχεδιάσει στο μυαλό του δύο χρόνια πριν το γύρισμα του τελευταίου επεισοδίου. «Συνειδητοποιείς», του επισημαίνουν, «ότι μόλις αναφέρθηκες στη σκηνή ως 'σκηνή θανάτου', έτσι;». Ακολουθεί μεγάλη παύση πριν αποκριθεί τελικά ο Ντέιβιντ Τσέις: «Άντε γαμηθείτε ρε παιδιά».
Αυτή την εβδομάδα επίσης, ο 73χρονος δημιουργός που ετοιμάζει και την ταινία – prequel της μνημειώδους σειράς, παραχώρησε και μια μεγάλη και εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη στους New York Times, όπου μεταξύ άλλων είπε και τα εξής σχετικά με τη σειρά που συγκλονίζει και στοιχειώνει ακόμα, είκοσι χρόνια μετά την πρεμιέρα της.
Για τη δημιουργική διαδικασία
Πάντα ήμουν της αρχής «τις πρώτες δέκα ιδέες τις πετάμε». Και αυτό ακριβώς κάναμε. Συνεχίζαμε μέχρι να προκύψει κάτι που πιστεύαμε ότι δεν είχαμε ξαναδεί ή έστω δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο. Η βασική ιδέα ήταν «μια ωριαία ταινία την εβδομάδα». Ποτέ δε μου άρεσε η τηλεοπτική λογική του «συνεχίζεται στο επόμενο».
Για τις σουρεαλιστικές σκηνές ονείρου
Πολλοί θεατές τις αντιπαθούσαν. Ήταν εκείνοι που ήθελαν μια μαφιόζικη σειρά με μπόλικη δράση και λιγότερο μπλα-μπλα. Αυτές οι αντιδράσεις με προκαλούσαν να κάνω το αντίστροφο. Κοιτάξτε, η σειρά είχε να κάνει με την ψυχιατρική και τα όνειρα είναι σημαντικό μέρος της.
Για τον Τόνι Σοπράνο / Τζέιμς Γκαντολφίνι
Καλά τα πηγαίναμε γενικά, αλλά προς το τέλος είχε μπουχτίσει και με τον χαρακτήρα του ρόλου του και με μένα. Κι εγώ είχα κουραστεί από τα κουσούρια του. Αυτό είναι όλο. Θυμάμαι με αποκαλούσε βαμπίρ. Και μετά αποκαλούσε όλους τους συγγραφείς της σειράς βαμπίρ, επειδή παίρναμε στοιχεία από την πραγματική ζωή του καστ και τα βάζαμε στους χαρακτήρες τους. Τον βλέπω στα όνειρά μου συχνά. Δεν θυμάμαι αν εμφανίζεται ως Τόνι Σοπράνο. Σίγουρα πάντως στα περισσότερα είναι πολύ θυμωμένος (γέλια).
Για την πρωτοπορία και την κληρονομιά της σειράς
Νομίζω εν τέλει οτι η σειρά έδειξε τους ανθρώπους πιο πολύ ως ανθρώπους από οποιαδήποτε άλλη είχε προηγηθεί
Για το «αμφιλεγόμενο» φινάλε – Πέθανε τελικά ο Τόνι ή όχι;
Έλεος πια μ' αυτό. 86 επεισόδια υπήρξαν και έχετε κολλήσει μ΄ αυτό; Τέλος πάντων, δε νομίζω ότι το θέμα είναι αν σκοτώθηκε ή όχι ο Τόνι. Το θέμα είναι η αβεβαιότητα και ο τρόπος που η τρελή ένταση αυτής της σκηνής μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε το πέρασμα του χρόνου και πώς οι επιλογές μας διαμορφώνουν αυτό το σύντομο κομμάτι ζωής που μας αναλογεί...
σχόλια