ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η άποψή μου είναι ότι η σχέση γονιών και παιδιών είναι "ετεροβαρης σύμβαση", προκύπτουν δηλαδή υποχρεώσεις από αυτή τη σχέση μόνο για τη μια πλευρά, τους γονείς. Τα παιδιά δεν έχουν υποχρέωση να τους γιατροπορευουν όταν μεγαλώσουν. Δεν υπάρχει κάτι να τους ανταποδώσουν. Αν δεν ήθελαν να προσφέρουν στα παιδιά τους υλικά αγαθά, φροντίδα κλπ να μην τα έκαναν. Είχαν και την επιλογή να μείνουν ατεκνοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απαιτούν ανταπόδοση για όσα προσέφεραν.

Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι περισσότερο από αυτό που αντέχεις. Όταν φτάνεις στο σημείο να νιώθεις δυσαρέσκεια για αυτά που απαιτούν από εσένα, πολύ απλά μην τα κάνεις. Βάλε όρια.

Σε καταλαβαίνω φίλε. Απλώς από κάποια ηλικία κι έπειτα έχει περισσότερο ενδιαφέρον να ασχολούμαστε και με άλλα θέματα...με γυναίκες,με δώρα για γυναίκες,με δουλειές,με βιβλία,με τέχνη,με ψώνια,με γκατζετάκια,με μόδα,με μπότοξ,με υαλουρανικά φιλεράκιακλπ κλπ...Θα διαπιστώσεις ότι μετά δε μένεις καθόλου χρόνος για γονείς. Κι ούτε που ανακατεύονται...Το 'πιασες έτσι;

Τα δικά σου δικά μου,και τα δικά μου πάλι δικά μου με λίγα λόγια.Καλό είναι να σκεφτείς λίγο περισσότερο πρίν προχωρήσεις σε συμπεράσματα.

Τι τραβάς άνθρωπέ μου; Τι τραβάς δηλαδή; Υπάρχουν παιδιά που πραγματικά κουβαλούν σταυρό βοηθώντας τους γονείς τους και μη γκρινιάζοντας όπως εσύ. Και μάλιστα έχουν γονείς κατάκοιτους, παραπληγικούς και καθηλωμένους σε αναπηρικό καροτσάκι. Όταν έπαθε ο μπαμπάς μου εγκεφαλικό και ήταν σε κωματώδη κατάσταση, ο γιατρός μου είπε πως αν ζήσει από θαύμα θα είναι απλά ένα φυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν όρθιος ξανά, να περπατά, να μου μιλά και γενικά να ήταν όπως πριν. Ευχόμουν να ζήσει και ας τον φρόντιζα. Καλύτερα έτσι παρά σε ένα μνήμα να κλαίω. Δεν ήθελα εννοείται να υποφέρει, αλλά ο Θεός τον πήρε μετά από λίγες μέρες. Μακάρι να ζούσε και ας μου γκρίνιαζε καμιά φορά. Θέλω να πω, πως δεν θα τους έχεις για πάντα, όλα είναι πρόσκαιρα και ρευστά. Μετά θα αναπολείς και θα τους ζητάς πίσω και δεν θα γυρίζουν. Και πόσο βάρος πια, μας είναι οι γονείς; Θεωρώ πως είναι και λίγο ντροπή να φερόμαστε έτσι. Εκείνοι όταν μας άλλαζαν τις πάνες και μας ξεσκ@τωναν, τι τους είμασταν δηλαδή βάρος και φορτίο; Τα παιχνίδια, τα δώρα, τη μόρφωση, το φαγητό, το ζεστό σπίτι και τη θαλπωρή τα έχουμε ξεχάσει; Και τώρα τι νομίζεις ότι χρειάζονται; Μια καλή κουβέντα, ένα δικό μας χαμόγελο, μια μικρή βοήθεια και ας είναι να τους βοηθήσουμε στα ψώνια, να προσφέρουμε εκ καρδίας ένα ποτήρι νερό. Δεν αναφέρομαι στο να τους γηροκομήσεις αλλά να νιώθουν πως το παιδί τους, τους υπολογίζει.

Ξέκοψε πλήρως αν θεωρείς ότι δεν τους αντέχεις.

Απο την στιγμή που η παρουσία των γονιών σου προκαλεί βάρος στο κεφάλι σου ότι και αν πουν ή αν κάνουν θα σου προκαλεί δυσφορία.Θα περάσουν τα χρόνια και κάποια στιγμή θα απαλλαχθείς από αυτό το "βάρος" , έλα τότε να διαβάσεις τι έγραφες 7/1/2021 και ξαναμιλάμε