ΠΡΟΧΘΕΣ, ένας οργανισμός με κάλεσε στην επίσημη ετήσια δεξίωσή του για το νέο έτος που θα γίνει σε λίγες μέρες και η πρόσκληση που έλαβα ήταν πλούσια και εντυπωσιακή. Ήδη ονειρεύομαι τη στιγμή που θα βρεθώ στη μεγάλη σάλα, τα βιολιά θα παίζουν ένα ωραίο βιεννέζικο βαλσάκι, θα κρατώ στο χέρι ένα ποτήρι ακριβή γαλλική σαμπάνια, θα φορώ (από πάνω μόνο) μια μεταξωτή καινούργια μπλούζα που πρόλαβα και αγόρασα για τέτοιες περιστάσεις και με... τις παντόφλες, αραχτή μπροστά στον υπολογιστή μου, θα μιλώ για τη διεθνή επικαιρότητα και θα κάνω καινούργιες γνωριμίες.
Ειλικρινά, μένω ενεή με τον τρόπο που ακόμη και σοβαροί, αναγνωρισμένοι φορείς προσπαθούν να πάρουν μερίδιο του τηλεχρόνου μας, που ουσιαστικά είναι πια σχεδόν όλος ο χρόνος μας. Τηλερεσεψιόν, τηλεσυναντήσεις, τηλεσεμινάρια εδάφους αέρος και αέρος αέρος, τηλεπαρουσιάσεις των πάντων, ορατών τε και αοράτων, τηλεοτινάναι. Είναι σαν να έχουν κολλήσει όλοι τον φόβο μην ξεχαστούν και καταφεύγουν σε ενέργειες πανικού και δημιουργίας άστοχου και ανούσιου περιεχομένου.
Δυστυχώς, δεν μπορεί να γίνονται όλα ψηφιακά. Ή μάλλον γίνεται, αλλά τι νόημα έχει να γίνονται απλώς για να γίνονται, όταν οι περισσότεροι και οι περισσότερες από εμάς κινδυνεύουμε να κάψουμε τον εγκέφαλό μας;
Τι θα γίνει αν συνηθίσουμε να αδιαφορούμε και να μη δίνουμε δεκάρα για το τι συμβαίνει γύρω μας; Τι θα γίνει αν ξεχάσουμε να μοιραζόμαστε και πόση μοναξιά θα νιώθουμε τότε; Μόνο αγριότητα και βία.
Μια έρευνα της Foster Grant στην Αμερική έδειξε ότι ο/η μέσος/-η Αμερικανός/-ή πολίτης περνά έξι ώρες παραπάνω στον υπολογιστή του κατά τη διάρκεια της πανδημίας σε σχέση με πριν, δηλαδή περνάει περίπου δέκα με δώδεκα ώρες την ημέρα κάνοντας διάφορα πράγματα στην οθόνη, εργάζεται, επιτηρεί την εκπαίδευση των παιδιών, συμμετέχει στις συναντήσεις των οργανώσεων στις οποίες είναι μέλος, ψυχαγωγείται, μιλά με τους αγαπημένους του ανθρώπους, αναζητά και αγοράζει πράγματα που είναι απαραίτητα, ενημερώνεται.
Πόσο χρόνο μπορείς να περνάς κάθε μέρα μπροστά στον υπολογιστή σου, κάνοντας τα πάντα εκεί; Θεωρητικά, απεριόριστο. Πρακτικά, άπειρα άρθρα αναφέρουν τα πολλά προβλήματα υγεία που σχετίζονται με την υπερβολική χρήση του υπολογιστή, από πονοκεφάλους και πρησμένα μάτια μέχρι μυωπίες, προβλήματα στη σπονδυλική στήλη, υπερβολικό άγχος και άλλα πολλά.
Εμένα, όμως, εδώ με ενδιαφέρουν κυρίως τα ιδεολογικά θέματα και οι κοινωνικές μεταβολές που μπορεί να φέρει αυτή η νέα «κανονικότητα» και κυρίως ο κίνδυνος να βολευτούμε στην ατομικότητά μας και να γίνουμε κοινωνικά μαλθακοί και αδιάφοροι.
Ένα από τα πλεονεκτήματα που μας προσφέρει ο ελεύθερος χρόνος και ο ελεύθερος τηλεχρόνος μας, πέρα από το προφανές της ξεκούρασης και της ανασύνταξης των δυνάμεών μας, είναι η δυνατότητα της συμμετοχής μας σε συλλογικές δράσεις, αθλητικές, πολιτικές, ακτιβιστικές, δράσεις αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας που δίνουν ένα νόημα σε αυτό που είμαστε. Τι θα γίνει αν συνηθίσουμε να αδιαφορούμε και να μη δίνουμε δεκάρα για το τι συμβαίνει γύρω μας; Τι θα γίνει αν ξεχάσουμε να μοιραζόμαστε και πόση μοναξιά θα νιώθουμε τότε; Μόνο αγριότητα και βία.
Γράφοντας αυτά, θυμήθηκα πόσο ζήλεψα ένα ζευγαράκι που είδα έξω από το Free Thinking Zone να χορεύει σουίνγκ. Η κοπέλα σιγοτραγουδούσε τον ρυθμό και ο άνδρας τής μάθαινε φιγούρες και κόλπα. Κι έτσι απλά και όμορφα, η πανδημία έρχεται να μας θυμίσει τι ωραία που ήταν η ζωή τότε που είχαμε χρόνο να ξοδέψουμε και τον περνούσαμε μαζί.
Η επανάσταση ενάντια στη μαλθακότητα πρέπει ν' αρχίσει με τη διεκδίκηση του δικαιώματός μας στην τεμπελιά*!
*Πολ Λαφάργκ, Το δικαίωμα στην τεμπελιά
σχόλια