Όλα τα μάτια δάκρυσαν στην Μητρόπολη Αθηνών, όταν μετά τους πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες τα τρία παιδιά της Φώφης Γεννηματά, ο Γιώργος, η Αιμιλία και η Κατερίνα, αποχαιρέτησαν την αγαπημένη μητέρα τους με τρεις συγκινητικούς, πολύ προσωπικούς επικήδειους.
Πρώτος πήρε τον λόγο ο 17χρονος γιος της Γιώργος.
«Οι άνθρωποι που σ' αγαπάμε και που λάτρευες με όλη σου την καρδιά. Η αγάπη και η στοργή σου δεν είχαν όρια. Κάτι που παρόλο την απαιτητική σου καριέρα νιώθαμε πάντα έντονα. Όλες σου τις μάχες της έδωσες παλικαρίσια, ήσουν αγωνίστρια της ζωής για τη ζωή. Αντίκριζες πάντοτε τον κίνδυνο με το φανταχτερό χαμόγελό σου δείχνοντας την δυναμικότητά του και την θέληση που είχες για τη ζωή.
Έγινες έτσι υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους, κάτι που επιβεβαιώνει και η πρόσφατη απόφαση της πολιτείας για την δημιουργία προγράμματος δωρεάν προληπτικών εξετάσεων για τον καρκίνο του μαστού με την ονομασία «Φώφη Γεννηματά».
Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα, επικεντρώνοντας στις χαρές της ζωής. Η σχέση που είχες με τον πατέρα μας δίδαξε πραγματικά τι σημαίνει αγάπη και συντροφικότητα. Ήσασταν μαζί μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο δεσμός που είχες με τη θεία μας τη Μαίρη είναι παράδειγμα προς μίμηση αδελφικής αγάπης. Τα διδάγματα σου είναι στήριγμα αυτές τις δύσκολες ώρες για εμάς, και θα είναι σε όλη μας τη ζωή.
Όπως ήταν για σένα φάρος η ζωή του παππού μας, Γιώργου Γεννηματά και της γιαγιάς μας Κάκιας. Με την αποχώρησή σου νόμιζα πως θα φύγουν μαζί σου οι ελπίδες μου. Η αγκαλιά όλου του κόσμου, μαρτυρεί ότι οι αξίες και τα ιδανικά σου επιβιώνουν.
Τώρα πιστεύω ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο. Όπως έλεγες, η οικογένεια για σένα ήταν όλη σου η ζωή. Κι έτσι μα έδειξες, κρατήθηκες με όση δύναμη σου είχε απομείνει για να κάτσουμε μαζί σου, να σου κρατήσουμε το χέρι και να σε φιλήσουμε μια τελευταία φορά. Είμαι σίγουρος πώς θα μας φυλάς με το χαμόγελο που μας σημάδεψε, από εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα.
Στη συνέχεια τον λόγο πήραν οι δύο κόρες της εκλιπούσας προέδρου του ΚΙΝΑΛ, Αιμιλία και η Κατερίνα.
«Δεν το έβαλες ποτέ κάτω, πάνω από τον πόνο και την ταλαιπωρία ήσουν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, να μας καθησυχάζεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ήσουν και θα είσαι πάντα η ηρωίδα μας, η μαμά μας. Μας χάρισες στιγμές με πολλή αγάπη και πολλή τρυφερότητα που θα μείνουν πάντα στις μνήμες μας. Ήσουν δίπλα μας στις ευχάριστες στιγμές, στις επιτυχίες αλλά και στις δυσκολίες. Πάντα όταν ήμουν στεναχωρημένη το καταλάβαινες και προσπαθούσες να μου φτιάξεις τη διάθεση. Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολύ. Είμαστε πολύ περήφανοι για σένα, μας έμαθες να αγωνιζόμαστε, να μην τα παρατάμε ποτέ και να ζούμε την κάθε στιγμή. Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα πιο ξέρω και δεν σε φόβιζε τίποτα. Θα μας λείψεις πολύ. Θα λείψει το χάδι σου, η ζεστή σου αγκαλιά, η φωνή σου, το χαμόγελό σου και αυτή η ενέργεια που γέμιζε όλο το σπίτι χαρά. Θα μου λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε τα βράδια, τα ταξίδια και οι ετοιμασίες που κάναμε όταν είχαμε κάποια γιορτή στο σπίτι. Πάντα όταν ήσουν κοντά μου ένιωθα ασφάλεια.
Με ένα βλέμμα ξέραμε τι θέλει να πει η μία στην άλλη. Τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο μου είχες πει πόσο πολύ μας αγαπάς. Μου κρατούσες το χέρι και εγώ με ένα κόμπο στο λαιμό έλεγα από μέσα μου «μη φοβάσαι, θα τα καταφέρει». Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, θα είσαι πάντα ζωντανή στις καρδιές μας. Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια σε αγαπάμε πολύ και πάντα.»
«Στις τελευταίες μας κουβέντες, έλεγες «1,2,3 πάμε». Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μία μαχήτρια. Γιατί έτσι ήσουνα, δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες. Γιατί μία μάχη με καθαρή ψυχή που δεν παραδίδεις τα όπλα, είναι πάντα μία μάχη κερδισμένη. Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι, και γινόταν πάντα αυτό που έπρεπε να γίνει. Αυτό το χέρι το χτύπησες πολλές φορές στη ζωή σου, σαν κορίτσι, σαν γυναίκα, σαν μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν όμως ποτέ σκληρό, ήταν απαλό και γεμάτο τρυφερότητα και ανιδιοτέλεια. Ήξερες πάντα όσα ξέρει μόνο μία μάνα. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή, αλλά και ασπίδα δυνατή σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου, το family που έλεγες όταν έμπαινες στο σπίτι, και κυρίως, το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα από όλους, είναι αυτά που θα μας λείψουν πιο πολύ.
Αλλά είναι και οδηγός για μια ζωή γεμάτη αγάπη, αλήθεια, χαμόγελο, αξιοπρέπεια και ελπίδα. Αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη πως θα τα ακολουθήσουμε.»
