Η Μαρία Σιδέρη, μια από τις τελευταίες εν ζωή Επονίτισσες, μια από τις τελευταίες επιζήσασες των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ, πέθανε σε ηλικία 99 ετών.
Η υπεύθυνη της γυναικείας χορωδίας των κρατούμενων γυναικών Αβέρωφ, υπήρξε σε όλη της η ζωή ιδεολογικά στρατευμένη στα ζητήματα της ταξικής πάλης, αλύγιστη αγωνίστρια που από τα 20 της χρόνια, το 1943, όταν εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ μέχρι το τέλος υπήρξε δραστήρια στα ζητήματα της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η Μαρία Σιδέρη (Δεμσερή) γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1923. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια εργατών και από νεαρή ηλικία συμμετείχε στον αντιναζιστικό αγώνα, οργανωμένη στην ΕΠΟΝ.
Στο τέλος του πολέμου εντάχθηκε στις τάξεις του ΚΚΕ όπου έδωσε ανυποχώρητους αγώνες. Στην καρδιά του Εμφύλιου το 1946 και το 1947 συνελήφθη για τη δράση της και καταδικάστηκε πέντε φορές σε θάνατο. Έμεινε στη φυλακή 14 χρόνια, ως μελλοθάνατη, περιμένοντας κάθε μέρα την εκτέλεσή της.
Μέσα στις φυλακές, με αδάμαστο πνεύμα οργάνωσε τη χορωδία γυναικών εμψυχώνοντας με μοναδικό τρόπο τις κρατούμενες και δίνοντας κουράγιο και ελπίδα σε εκατοντάδες φυλακισμένες.
Στις 23 Νοεμβρίου 1959 αποφυλακίστηκε με τα μέτρα ειρήνευσης.
Παντρεύτηκε τον ποιητή Γιώργο Σιδέρη, με τον οποίο γνωρίστηκε ενώ εκείνος ήταν κρατούμενος στις φυλακές της Αίγινας.
Η ζωή της σφραγίστηκε από τη φυλακή και τις διώξεις. Ενώ ήταν φυλακισμένη κρατούσε ημερολόγιο και ζωγράφιζε ενώ το 1981, εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «Ερμής» το πρώτο της βιβλίο «Δεκατέσσερα Χρόνια», έργο βιογραφικό που παρουσιάζει τη ζωή της από τη σύλληψη μέχρι και την απελευθέρωσή της, με εικονογράφηση από έργα δικά της τα οποία φιλοτεχνήθηκαν κατά τη διάρκεια της πολύχρονης φυλάκισής της. Το 1992 παρουσίασε το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Χρόνια Οδύνης». Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1984.
Η Μαρία Σιδέρη υπήρξε μια αγωνίστρια από μια πάστα ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια, με αδούλωτο πνεύμα και προσδοκία για μια καλύτερη ανθρωπότητα για την οποία αγωνίστηκε σε όλη της τη ζωή.
