Τον φόβο που επικράτησε σε αεροπλάνο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, από τις αναταράξεις που προκάλεσε η κακοκαιρία, περιέγραψε μία επιβάτιδα στο τοπικό GRTimes.
Η θεατρική παραγωγός και επιβάτιδα της πτήσης, Μαρία Στεφάνου, μίλησε για την αγωνία που επικράτησε λόγω των καιρικών συνθηκών, χωρίς να παραλείψει να εξάρει τις ικανότητες και τους χειρισμούς του πιλότου αλλά και την ψυχραιμία του πληρώματος, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες.
«Είχαμε ακούσει ότι οι καιρικές συνθήκες στη Θεσσαλονίκη ήταν σήμερα δύσκολες, ωστόσο δεν γνωρίζαμε πόσο άστατος ήταν ο καιρός την ώρα που φτάσαμε. Λίγο πριν την προσγείωση δε, οι αναταράξεις του αεροσκάφους ήταν τέτοιες που δεν πιστεύαμε αυτό που ζούσαμε. Εγώ άρχισα να προσεύχομαι, ενώ κάποιοι από τους συνεπιβάτες μου είπαν ότι δεν έχουν συναντήσει κάτι ανάλογο ούτε σε υπερατλαντικό ταξίδι» σημείωσε η κα. Στεφάνου.
«Η πρώτη προσπάθεια του πιλότου να προσγειώσει το αεροσκάφος δεν στέφθηκε με επιτυχία, με αποτέλεσμα να το ξανανεβάσει αμέσως και να επιχειρήσει ξανά μετά από λίγα λεπτά. Ευτυχώς τη δεύτερη φορά η προσπάθεια στέφθηκε με επιτυχία, όμως εγώ είχα χάσει ήδη το αίμα μου. Όταν πια σταματήσαμε διαπίστωσα ότι πολλοί συνεπιβάτες είχαν κάνει εμετό, ενώ άλλοι ήταν εμφανώς ταραγμένοι από την εμπειρία» ανέφερε στο GRTimes.
«Όλα αυτά τα λέω για να σημειώσω περισσότερο τι μπορεί να σου συμβεί εκεί που δεν το περιμένεις. Ειλικρινά ωστόσο, αν δεν ήταν τόσο άψογος ο πιλότος και τόσο ψύχραιμο το πλήρωμα, τα πράγματα ενδεχομένως να ήταν εντελώς διαφορετικά» κατέληξε η κα. Στεφάνου.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός από την προσευχή μου
Νωρίτερα, σε ανάρτησή της, η θεατρική παραγωγός σημείωνε, μεταξύ άλλων:
«Επιστρέψαμε μόλις Θεσσαλονίκη. Έβγαλε απαγορευτικό μόλις προσγειωθήκαμε. Το αεροπλάνο μας έκανε δύο προσπάθειες να προσγειωθεί. Αυτό που ζήσαμε είναι από τα άγραφα. Δεν περιγράφω τι έγινε μέσα στο αεροπλάνο από τις αναταράξεις και τον φόβο. Είχαν την αίσθηση ότι δεν θα προσγειωθούμε, ότι θα πέσουμε. Πήγα να ζητήσω βοήθεια, να πάρω θάρρος αλλά όταν είδα ότι δίπλα μου υπήρχε τρόμος, πήρα δύναμη από εμένα και έδωσα δύναμη εκεί που το είχαν ανάγκη. Δεν μου το είχα ούτε για αστεία. Πολλοί από εμάς κοιταχτήκαμε με έκπληξη ότι ζούμε. Πρώτη φορά έκανα την προσευχή μου κι ένιωσα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να μείνω ψύχραιμη και να χρησιμοποιήσω τη δύναμη που έχω».
