Επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι νύμφες των μυρμηγκιών που συχνά παραβλέπονται στις έρευνες, παρέχουν μια κρίσιμη υπηρεσία στην αποικία: τα αναπτυσσόμενα σώματά τους δημιουργούν μια ουσία που μοιάζει με γάλα.
Αυτό παρέχει σημαντικά θρεπτικά συστατικά στην υπόλοιπη αποικία.
Ο Daniel Kronauer από το Πανεπιστήμιο Rockefeller στη Νέα Υόρκη, ο οποίος είναι μυρμηκολόγος, παρουσίασε τα ευρήματα της ομάδας του σε μία νέα εργασία που δημοσιεύτηκε αυτή την εβδομάδα στο Nature.
Σύμφωνα με την έρευνά τους, οι νύμφες προσφέρουν αυτή την ουσία όχι μόνο σε ένα είδος, αλλά σε τουλάχιστον ένα είδος σε κάθε μία από τις πέντε μεγάλες υποοικογένειες μυρμηγκιών στις αποικίες τους.
Μια τέτοια ευρεία ανακάλυψη υποδηλώνει ότι οι γαλακτώδεις εκκρίσεις μπορεί να είναι κοινές σε πολλά περισσότερα είδη μυρμηγκιών και ότι μπορεί να προήλθαν από νωρίς στην εξέλιξη όλων των μυρμηγκιών.
Το συναρπαστικό υγρό ανακαλύφθηκε από την Orli Snir, μια μεταδιδακτορική συνεργάτιδα που δεν είχε δουλέψει με μυρμήγκια πριν ενταχθεί στο εργαστήριο του Kronauer. Με φρέσκα μάτια, παρατήρησε γρήγορα συμπεριφορές που δεν φαινόταν να εξηγούνται από την υπάρχουσα επιστημονική βιβλιογραφία.
Σύμφωνα με τον Kronauer η Snir πρότεινε ένα ασυνήθιστο πείραμα. Αντί να προσπαθήσει να κατανοήσει τη συνδυασμένη δραστηριότητα μέσα στην αποικία, όπου συνεχώς περιποιούνται τις νύμφες και τις προνύμφες, οι οποίες μετακινούνται ή ακόμα και στοιβάζονται μαζί, αποφάσισε να παρακολουθήσει τις νύμφες, όταν είναι σε απομόνωση.
Χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβει πώς να τις κρατήσει στη ζωή, αλλά τελικά βρήκε το σωστό επίπεδο θερμοκρασίας και υγρασίας. Τότε, συνέβη κάτι πολύ περίεργο: οι νύμφες παρήγαγαν ένα υγρό σε μεγάλες δε ποσότητες.
Σε τέτοιες ποσότητες δε, που πολλές πνίγονταν σε αυτό, λέει η Snir. Τουλάχιστον κάποιες που δεν πέθαιναν πρώτα από μυκητιασική λοίμωξη.
Στη συνέχεια η ομάδα έκανε έγχυση μπλε τροφικής βαφής στο άνοιγμα από το οποίο προερχόταν το υγρό και έβαλε τις γαλαζωπές νύμφες ξανά πίσω στην αποικία τους.
Αρκετά σύντομα, παρατήρησε τα ενήλικα μυρμήγκια να αφαιρούν το υγρό από τις νύμφες και να το καταπίνουν, όπως αποκαλύπτεται από το μπλε χρώμα που εξαπλώθηκε στο έντερό τους. Επίσης συχνά εναπόθεταν νεαρές προνύμφες στις νύμφες, οι οποίες τρέφονταν επίσης με το υγρό και έγιναν και αυτές μπλε.
Το εύρημα εξέπληξε και χαροποίησε την παγκόσμια κοινότητα των μυρμηκολόγων.
«Πρόκειται για μια πολύ σταθερή και καλά σχεδιασμένη μελέτη», λέει ο μυρμηκολόγος Laurent Keller από το Πανεπιστήμιο της Λωζάνης στην Ελβετία, ο οποίος συμφωνεί ότι το φαινόμενο μπορεί να είναι αρκετά κοινό.
Ο Bert Hölldobler του κρατικού πανεπιστημίου της Αριζόνα, ο οποίος μελετά τα μυρμήγκια από τη δεκαετία του 1960, είπε ότι κάποτε υποψιάστηκε ότι μπορεί να υπήρχε κάτι σχετικά με τις νύμφες που προσελκύει τα ενήλικα μυρμήγκια.
Η χημική ανάλυση του υγρού αποκάλυψε ότι, εκτός από άλλα απόβλητα από τη μεταμόρφωση, περιέχει όλα τα απαραίτητα αμινοξέα, καθώς και πολλούς υδατάνθρακες και ορισμένες βιταμίνες.
Οι νύμφες σε άλλα είδη εντόμων τείνουν να επαναρροφούν και να ανακυκλώνουν αυτά τα θρεπτικά υγρά, είπε ο Kronauer.
Η κοινή χρήση θρεπτικών συστατικών μεταξύ διαφορετικών σταδίων ζωής στα μυρμήγκια μπορεί να είναι η ρίζα του έντονα κοινωνικού τρόπου ζωής, μέσα από τον οποίο έχουν εξελιχθεί αυτά τα έντομα κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, σύμφωνα με τους Kronauer και Snir.
«Αυτό κάνει τα μυρμήγκια σε διαφορετικά στάδια της ζωής τους, να εξαρτώνται το ένα από το άλλο», είπε ο Kronauer. «Είναι ένα είδος κοινωνικής κόλλας που τα κρατά ενωμένα».
Η Adria Le Boeuf, μυρμηκολόγος στο Πανεπιστήμιο του Fribourg στην Ελβετία που μελετά την ανταλλαγή θρεπτικών ουσιών μεταξύ των προνυμφών των μυρμηγκιών και των ενηλίκων, συμφώνησε και πρόσθεσε ότι η έρευνα αυτή μπορεί να ανοίγει τον δρόμο για τις πιο σύνθετες συμπεριφορές που ερευνά.
«Αυτό το υγρό μπορεί να βοήθησε στην εξέλιξη της συνεργατικής φροντίδας του γόνου (των μυρμηγκιών), καθώς παρότρυνε τα ενήλικα μυρμήγκια να φροντίσουν τα μικρά. Και από τη στιγμή που τα μυρμήγκια άρχισαν να το πίνουν, αυτό μπορεί να δημιούργησε τη βάση για άλλες δραστηριότητες».
Η βαθύτερη έρευνα σε μελλοντική αναζήτηση είναι πιθανό να αποφέρει ολοένα και περισσότερες ανακαλύψεις μιας από τις πιο ευρέως μελετημένες και ωστόσο πολύ μυστηριώδεις ομάδες εντόμων του πλανήτη.
Με πληροφορίες του National Geographic
