Ένας βάτραχος που μεταμορφώνεται και γίνεται σχεδόν διάφανος, ενώ κοιμάται, μπορεί να κρατά τα «μυστικά» για την κατανόηση της πήξης του αίματος στον άνθρωπο.
Οι επιστήμονες γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό για τον «γυάλινο» βάτραχο, αλλά δεν καταλάβαιναν το πώς κατάφερνε να αλλάζει τη μορφή του.
Νέα έρευνα ανακάλυψε ότι είναι σε θέση να «μεταφέρουν» το αίμα στο σώμα τους, χωρίς να εμφανίζουν θρόμβους, όπως θα συνέβαινε υπό κανονικές συνθήκες.
Τα ευρήματα θα μπορούσαν να ενισχύσουν την ιατρική κατανόηση της επικίνδυνης πήξης του αίματος - μια κοινή, αλλά σοβαρή κατάσταση.
Ο γυάλινος βάτραχος -που έχει περίπου το μέγεθος ενός ζαχαρωτού- περνάει τις μέρες του κοιμώμενος πάνω σε καταπράσινα φύλλα στους τροπικούς. Για να αποφεύγει την προσοχή των αρπακτικών, κάνει το 61% του σώματός του διάφανο και κρύβεται.
«Αν γυρίσετε αυτούς τους βατράχους, θα μπορούσατε να παρακολουθήσετε την καρδιά τους να χτυπάει μόνη της. Μπορείς να δεις μέσα από το δέρμα και να δεις τους μυς, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της κοιλότητας του σώματος είναι πραγματικά διαφανές» δήλωσε στο BBC News ο Jesse Delia, ερευνητής στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης στις ΗΠΑ.
Τα ευρήματα του ιδίου και του συνεργάτη του, Carlos Taboada, του Πανεπιστημίου Duke των ΗΠΑ δείχνουν πώς οι γυάλινοι βάτραχοι επιτελούν αυτή την πολύ ασυνήθιστη λειτουργία.
Για να φτάσουν στα συμπεράσματά τους, οι επιστήμονες φώτισαν τα βατραχάκια με διαφορετικά κύματα φωτός, ενώ κοιμούνταν και ενώ ήταν ξύπνια. Ανακάλυψαν ότι τραβούσαν το αίμα τους στο ήπαρ.
«Συσσωρεύουν, με κάποιο τρόπο, τα περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια στο ήπαρ, έτσι ώστε να απομακρύνονται από το πλάσμα του αίματος. Εξακολουθούν να κυκλοφορούν στο πλάσμα... αλλά το κάνουν με κάποιο τρόπο χωρίς να προκαλούν μαζικό θρόμβο» εξήγησε ο Delia.
Έως και το 89% των κυττάρων του αίματος του συσσωρεύεται, διπλασιάζοντας σχεδόν το μέγεθος του ήπατος και επιτρέποντας στον βάτραχο να γίνει διαφανής. Έχει τη δυνατότητα να συντελέσει την ίδια διαδικασία, ακόμα και όταν είναι τραυματισμένος.
Τη νύχτα, όταν θέλει να δραστηριοποιηθεί ξανά για να κυνηγήσει ή να ζευγαρώσει, απελευθερώνει τα ερυθρά αιμοσφαίρια πίσω στην κυκλοφορία και το συκώτι συρρικνώνεται ξανά.
Αυτή η ικανότητα επιλεκτικής συγκέντρωσης και πήξης του αίματος είναι η «υπερδύναμη» του πλάσματος, επεσήμανε ο Taboada, και θα μπορούσε να ανοίξει πόρτες για την καλύτερη κατανόηση της πήξης του αίματος γενικότερα. Αυτό ωστόσο, μπορεί να απέχει δεκαετίες.
Με πληροφορίες από BBC
