Όταν τα λόγια περισσέψουν
Όταν τα όπλα τους σωπάσουν
Θα 'μαι ο ίδιος που ανατρέπω το εγώ μου
Διαιρώ τα κεκτημένα κι αρχίζω απ' την αρχή
Τώρα που το τέλος πλησιάζει
Τώρα που οι μάσκες έπεσαν και φάνηκαν τα πάντα
Είμαι ο ίδιος
Έτσι συστήθηκα
Χωρίς να κρύψω τίποτα
Έτσι, με τη ματιά του αλαζόνα
Με τη μορφή του φίλου που έχει ανάγκη ν' ακουστεί
Τώρα που οι γύρω του κωφεύουν
Τώρα που πρέπει το πρόσωπό μου να γυρίσω στο χτύπημα το δεύτερο
Με μάτια κόκκινα
Αναρωτιέμαι πού και πότε λάθεψα
Πού και πότε κρίθηκα και βγήκα λίγος...
Χωρίς δικαίωμα να προχωρήσω... λίγος
Και αντιμετωπίζω τα πράγματα μ' απλότητα
Χωρίς να αφήνω περιθώρια αλλαγής
Μετράω αντίστροφα με μια εν γνώση μου συμπάθεια στο τότε
Με ένα ατέλειωτο "γιατί" στο τώρα... μα δεν πειράζει
Ό,τι έγινε, έγινε
Ό,τι γράφτηκε, γράφτηκε
Τα λάθη διορθώθηκαν με τη γνωστή πρωτοβουλία της μοίρας
Και όλα ξαφνικά φαντάζουν τόσο γνώριμα όσο λογικά
Δεν φταίει κανείς
Ίσως εγώ... μα στο τέλος της ημέρας μας κανείς
Κάνε ό,τι μπορείς τώρα που τα περιθώρια στενεύουν
Κι αν δεν σ' αφήνουν οι άλλοι, βρες το θάρρος να το φτιάξεις
Η σφαίρα γυρίζει μέσα στην κάννη της καθημερινότητας
Και ό,τι γίνει
Όπου τύχει... όποιος είναι ο τυχερός
Αγανακτώντας, κοιτάω το αύριο με τα μάτια μου κλειστά
Φαντάζομαι τόσα κι άλλα τόσα που εδώ δεν τα μπορώ
Και απλουστεύω όσα στο πριν με κάναν να λυγίσω
Γι' αυτούς που με μίσησαν (αλλά κυρίως)
Γι' αυτούς που με αγάπησαν
Είμαι ο ίδιος... ο εαυτός μου
Αυτός που γνώρισαν... κι είμαι δικός μου
σχόλια