Όταν μιλάμε για τα (βρετανικά) 90s, το μυαλό των περισσότερων τρέχει στις τελευταίες ημέρες της Μάργκαρετ Θάτσερ, στους Σατανικούς Στίχους του Σαλμάν Ρούσντι, στις επιθέσεις του ΙRA, τέτοια πράγματα. Όμως, ποιος θα μπορούσε να θυμάται την υπόθεση του άνδρα που συνελήφθη στη βορειοανατολική Αγγλία, επειδή βοηθούσε ένα δελφίνι να αυνανιστεί;!
Ο άνδρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον Alan Cooper, ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ζώων. Ο μάρτυρας του περιστατικού με το δελφίνι ήταν ο Peter Bloom, ιδιοκτήτης του δελφιναρίου με την επωνυμία Flamingo Land και η τοποθεσία όλης αυτής της παράνοιας, η Βόρεια Θάλασσα. Σημειωτέον, ότι όλη η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία έχει πλέον μετατραπεί σε σειρά podcast από τη δημοσιογράφο Becky Milligan, η οποία, όπως αποδεικνύεται, κολύμπησε πράγματι με το ίδιο άγριο ρινοδέλφινο, με το όνομα Freddie, το 1990.
«Ήμουν φοιτήτρια στο City στο Λονδίνο, σπουδάζοντας ηχοληψία. Έπρεπε να κάνουμε το πρώτο μας ντοκιμαντέρ και υπήρχε μια ιστορία για ανθρώπους με πολύ σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας που θεραπεύονταν, κολυμπώντας με άγρια δελφίνια". Όχι στην Καλιφόρνια ή τη Φλόριντα, όπως θα μπορούσατε να υποθέσετε, αλλά στο Amble, ένα μικρό λιμάνι 15 μίλια (24 χιλιόμετρα) βόρεια του Morpeth στο Northumberland. Μπήκα λοιπόν στο τρένο με το μαγνητόφωνό μου, μέχρι το Amble», λέει. Εκεί γνωρίζει τον Gordon, έναν φιλικό μηχανικό της ναυαγοσωστικής λέμβου, ο οποίος την έβγαλε με βάρκα στη θάλασσα με έναν από τους φίλους του.
«Με κάλυψαν με ταλκ και με έβαλαν σε μια τεράστια στεγνή στολή. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα πραγματικά να μπω στο νερό. Ήμουν μόλις 22 ετών και δεν υπήρχε καμία υγιεινή και ασφάλεια - ήταν κυριολεκτικά απλώς μια βάρκα με μια σκάλα στη μέση της Βόρειας Θάλασσας. Αλλά με πήραν και με έριξαν μέσα. Και τότε ξαφνικά υπήρχε αυτό το μαύρο πτερύγιο που ερχόταν προς το μέρος μου. Άρχισα να ουρλιάζω, φυσικά. Νόμιζα ότι θα πέθαινα. Ή ότι θα εκραγώ μέσα σε αυτή τη στολή», λέει η Milligan. «Είχα βάλει ένα προφυλακτικό πάνω από το μικρόφωνο για να ηχογραφήσω κάτω από το νερό, γιατί έτσι το κάναμε εκείνη την εποχή. Δεν λειτούργησε πραγματικά, αλλά μπορείτε να ακούσετε τη φωνή μου καθώς αυτό το τεράστιο ζώο με τραβάει μέσα στο νερό πολύ γρήγορα. Έπρεπε απλώς να το εμπιστευτώ ότι δεν θα με τραυμάτιζε», λέει η Milligan.
Ο Φρέντι το δελφίνι ήταν εντελώς άγριο και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η άφιξή του στο Άμπλ μεταμόρφωσε προσωρινά την πόλη. Ξαφνικά, μαζί με τους άνεργους ανθρακωρύχους και τους ψαράδες που αγωνίζονταν να βγάλουν τα προς το ζην, το λιμάνι πλημμύρισε από γυναίκες με μπικίνι, χίπις της νέας εποχής με τατουάζ δελφινιών και κρυστάλλους, νότιους που δεν καταλάβαιναν την προφορά κανενός και, κάποια στιγμή, έναν άνδρα με καφτάνι που καθόταν στον τοίχο του λιμανιού και έπαιζε επί ώρες ένα ντιντζερίντου (σ.σ: πνευστό μουσικό όργανο που η προέλευσή του αποδίδεται στους Αβορίγινες).
«Καθώς ο Freddie κολυμπούσε στο λιμάνι, ήταν σαν να έφερνε μαζί τους το ουράνιο τόξο και ταυτόχρονα να προκαλούσε μία τεράστια προσέλευση ανθρώπων με πολύ διαφορετικές κουλτούρες», εξηγεί.
Ίσως το άτομο που κολυμπούσε πιο τακτικά με τον Φρέντι ήταν ο Κούπερ, ένας ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων, με καταγωγή από το Μάντσεστερ. Ο Cooper - ο οποίος είχε γίνει vegan το 1982 και ήταν αφοσιωμένο μέλος της Northern Animal Liberation League - φαινόταν να έχει έναν ιδιαίτερο δεσμό με το ρινοδέλφινο και οι δυο τους περνούσαν ώρες μαζί στο νερό.
Όταν βρισκόταν στη στεριά, ο Κούπερ αφιέρωνε πολλή από την ενέργειά του στη διαμαρτυρία για τα δελφινάρια, παρομοιάζοντας τα σόου που γίνονταν σε μέρη όπως το Flamingo Land με δουλεμπόριο.(Προσπάθησε επίσης, προφανώς, να προσηλυτίσει τους άνεργους ανθρακωρύχους του Άμπλ στον βιγκανισμό και να τους στρατολογήσει στο κίνημα για τα δικαιώματα των ζώων, με μικρή επιτυχία, ωστόσο).
Σε μια εποχή πριν από το Διαδίκτυο, ο Cooper και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν φυλλάδια και τηλεφωνικούς θαλάμους, συναντήσεις και πορείες για να προσπαθήσουν να κινητοποιήσουν τον κόσμο κόντρα σε αυτή την αξιοθρήνητη διασκέδαση, γεγονός που προκάλεσε την απογοήτευση και την οργή ιδιοκτήτων δελφιναρίων, μεταξύ των οποίων και ο Bloom.
Το podcast, Hooked on Freddie, περιστρέφεται γύρω από ένα συγκεκριμένο περιστατικό, κατά τη διάρκεια του οποίου ένα πλήθος ανθρώπων παρακολούθησε τον Cooper να κολυμπά με τον Freddie στο λιμάνι και η όλη φάση κατέληξε σε επίσημη καταγγελία στην αστυνομία. Αργότερα, η νομική ομάδα του Cooper θα ισχυριζόταν στο δικαστήριο ότι ο Bloom ενθάρρυνε τον κόσμο να προχωρήσει σε αυτή την καταγγελία.
Ο Cooper περιγράφει το γεγονός στην ιστοσελίδα του ως εξής: «Ο Φρέντι συμπεριφερόταν ως συνήθως. Μερικές φορές με άρπαζε με το πέος του από το χέρι ή από το πόδι – και όλα αυτά, για εμένα τουλάχιστον, ήταν απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά δελφινιού. Μόνο αργότερα, όταν μου δόθηκαν οι καταθέσεις που είχαν γίνει στην αστυνομία, συνειδητοποίησα το αντίθετο. Ο Μπλουμ, ο "ειδικός", είχε μιλήσει με ανθρώπους στο [σκάφος]. Μέρος της αστυνομικής κατάθεσης του Μπλουμ έλεγε: "Δεν θα πλησιάσετε, τραβάει μ@λ@κία στο δελφίνι"».
Υπάρχει μια στιγμή στο podcast όπου ακούγεται ο Cooper να αφηγείται πώς οι αστυνομικοί που τον ανέκριναν αργότερα δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν γέλια και γκριμάτσεςόταν επαναλάμβαναν την κατηγορία ότι «αυνάνιζε το δελφίνι». Η Milligan μιλώντας για την ηχογράφηση του podcast εξηγούσε ότι ήταν ανήσυχη γι’ αυτό που τελικά θα έφτανε στους ακροατές. «Αυτές οι λέξεις υπάρχουν στη δικαστική υπόθεση- δεν είμαστε πρόστυχοι», σημειώνει.
Ίσως αναπόφευκτα, η ιστορία πήρε το δρόμο των tabloids και συγκεκριμένα της Sun και ξαφνικά οι φήμες για έναν... λάτρη των κητωδών του Βορρά εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα σε ένα όργιο σκανδαλοθηρίας εναντίον του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ήταν μια γαργαλιστική ιστορία υποτιθέμενης διαστροφής σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης και πολιτικής αβεβαιότητας.
Και μπορεί ο Κούπερ να κρίθηκε αθώος από το δικαστήριο, όμως, οι συνέπειες αυτού του φρικτού κουτσομπολιού εναντίον του, ήταν φρικτές για τη μετέπειτα ζωή του.
Όπως το θέτει ο Milligan: «Όλος ο λόγος ύπαρξής του είναι να βοηθάει τους ανθρώπους και να φροντίζει τα ζώα. Κατάγεται από φτωχή περιοχή, εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 - δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες. Ωστόσο, ήταν και ένας άνθρωπος με φήμη στο κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων του Βορρά και το να κατηγορηθεί γι' αυτό ήταν το πιο επιζήμιο πράγμα για εκείνον. Είναι δύσκολο να εξηγήσω τι ζημιά έκανε όλο αυτό στη ζωή του, το να κατηγορείται ότι κακοποιούσε πλάσματα, τα οποία προσπαθούσε να προστατεύσει».
«Όταν πρόκειται για την υπονόμευση της φήμης κάποιου, το να τον κατηγορείς ότι έχει ένα ανώμαλο ή έστω σκοτεινό φετίχ, ιδίως με τη συμμετοχή ενός ζώου, είναι η πιο κλασική κίνηση που υπάρχει - ρωτήστε τη Μεγάλη Αικατερίνη. Ως ακροατής, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθεί κανείς για τα κίνητρα πίσω από την υποτιθέμενη εμπλοκή του Bloom και τις κατηγορίες των συντρόφων του στο σκάφος. Ήταν εκδίκηση ή γνήσια ανησυχία; Ήταν ο Μπλουμ θεατής ή γνήσιος δράστης;», λέει η δημοσιογράφος.
Και ήταν δύσκολο για την ίδια να πείσει τον Bloom να μιλήσει στο πλαίσιο του ρεπορτάζ για το τι έγινε εκείνη τη μέρα. «Του είπε ότι ήθελα να μιλήσω για τον Freddie και για τη δικαστική υπόθεση. Δεν ήθελε να μιλήσει πολύ γι’ αυτό, αλλά μου είπε: "Εντάξει, έλα αύριο". Και έτσι πήγα. Και μιλήσαμε για τα σκυλιά και του έκανα μερικές ερωτήσεις. Ήξερα ότι έπρεπε να βγει κάτι ισορροπημένο. Δεν πρόκειται για πολεμική εναντίον του. Απλώς αφηγούμαι την ιστορία και υπάρχουν χαρακτήρες που πρέπει να υπάρχουν στο ρεπορτάζ. Και όσα μου είπε ήταν τουλάχιστον εκπληκτικά», εξηγεί.
Η Milligan κουβαλούσε αυτές τις κασέτες - σε μια τσάντα με εκατοντάδες άλλες- για 30 χρόνια προτού πλησιάσει την παραγωγό Rosie Pye με την ιδέα αποκατάστασης της φήμης του Κούπερ.
Γιατί, όμως, το έκανε αυτό τώρα, δεκαετίες μετά το κλείσιμο και του τελευταίου δελφινάριου του Ηνωμένου Βασιλείου, τώρα που τα δελφίνια στη χώρα δεν απασχολούν κανέναν, ούτε καν τους λάτρεις των περίτεχνων τατουάζ με πρωταγωνιστές δελφίνια;
«Ήταν το τέλος της περιόδου της Μάργκαρετ Θάτσερ. Ήταν πολύ καταθλιπτική περίοδος και υπήρχε πολύς κόσμος που διαδήλωνε και διαμαρτυρόταν. Το να κάνω αυτό το podcast με έβαλε κατευθείαν πίσω στο κλίμα εκείνης της εποχής, που μοιάζει πολύ με τη σημερινή. Περνάμε τόσο δύσκολα. Το κόστος ζωής, οι άνθρωποι που δεν πληρώνονται καλά, οι απώλειες θέσεων εργασίας. Νομίζω ότι όλοι νιώθουμε λίγο αγκυλωμένοι αυτή τη στιγμή και το ίδιο συνέβαινε και τότε. Οι ακροατές μου θα πρέπει να αποφασίσουν μόνοι τους για το τι συνέβη στη θάλασσα εκείνη την ημέρα. Είναι μια άγρια ιστορία για ένα άγριο ζώο σε μια άγρια εποχή. Αλλά είναι μια ιστορία που εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και σήμερα. Εξάλλου, ενώ οι βόλτες με δελφίνια και τα didgeridoo μπορεί πλέον να έχουν εξαφανιστεί από το Amble, το ενδιαφέρον μας για το σεξ, τα σκάνδαλα και ένα τόσο άγριο και μεγάλο gossip πολύ σίγουρα δεν έχει εξαφανιστεί», καταλήγει.
ΠΗΓΗ: Guardian
