Μιας μούντζας μύρια έπονται...

ΕΝΑ από τα χαρακτηριστικά της κρίσης είναι ότι έχει «απελευθερώσει» πολλές φωνές… Έχει αποενοχοποιήσει τα άκρα (η «Χρυσή Αυγή» ας πούμε, ετοιμάζεται να λανσάρει τη «σβάστικα» στη Βουλή, ενώ ουκ ολίγοι, επικροτούν τον ακτιβισμό των αντιεξουσιαστών που σπάζουν βιτρίνες και καίνε κτίρια) και έκανε περισσότερο σκληρές τις αντιπαραθέσεις στο πλαίσιο του δημοσίου λόγου… Δεν υπάρχουν αναστολές πλέον και «φκιασιδώματα»: η Αριστερά αποκαλείται ευθέως «σταλινική» από θεσμικούς παράγοντες κι οι υποστηρικτές του μνημονίου «μειοδότες» και «πουλημένοι» κατάμουτρα!

ΜΕΣΑ σ’ αυτό το σκηνικό, είναι πολύ λογικό κάποιοι να χειροκροτούν τους μαθητές που παρελαύνοντες «μουντζώνουν» αυτούς που οι πατεράδες τους θεοποίησαν… Αν και θα ‘πρεπε να μουντζώνουν τους πατεράδες τους που περιφέρονταν με τα πούλμαν από πλατεία σε πλατεία για να χειροκροτούν αυτούς που τους «δούλευαν» (και το γνώριζαν!), η ένδειξη ασέβειας προς τους επισήμους εκ μέρους τους συνιστά «αντιστασιακή πράξη» …Μάλιστα, συχνά γίνεται τη υποδείξει των δασκάλων…

Σ’ ΕΝΑ άρθρο του στην «Καθημερινή» τον περασμένο Οκτώβριο, ο συγγραφέας της «Αδιαχώρητης Κοινωνίας» Βασίλης Καραποστόλης καλούσε τους δασκάλους να κρατήσουν τους μαθητές τους μακριά από την κρίση… Ν’ αποφύγουν να μεταφέρουν την δυσαρέσκεια τους για όσα περνούν οι ίδιοι στις ευαίσθητες ψυχές των νέων και να πάρουν οι ίδιοι δύναμη από την αισιοδοξία των παιδιών, αντί να φωλιάσουν στις ψυχές τους το μίσος που αύριο – μεθαύριο (όταν ενηλικιωθούν) κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ποιον τρόπο θα εκφρασθεί… Ψιλά γράμματα αυτά για πολλούς από τους σύγχρονους δασκάλους: «ελιτίστικά», «κουλτουριάρικα», «συντηρητικά»… Ας σκεφθούν όμως: ο πιτσιρικάς που επιβραβεύεται γιατί μουντζώνει, που γίνεται ήρωας για την ασέβεια του κι η μούντζα του γίνεται λάβαρο του αγώνα, πως θα σταθεί αύριο απέναντι σ’ έναν στριφνό ή και άδικο πανεπιστημιακό δάσκαλο; Ποια θα είναι η συμπεριφορά του απέναντι σ’ έναν κακό προϊστάμενο όταν μπει στην αγορά εργασίας; Πως θ’ αντιμετωπίσει τους μεγάλους (και εν πολλοίς αναγκαίους) συμβιβασμούς της ζωής; Στο γάμο, στη συμβίωση, στη συγκατοίκηση;

Η «ΑΝΥΠΑΚΟΗ» κι η «απειθαρχία» από σύνθημα της Αριστεράς (η οποία πάντως τιμωρεί αυστηρά όσα από τα στελέχη της, τις εφαρμόζουν κατά της επίσημης κομματικής «γραμμής») εξελίσσονται σε «αξίες» της ελληνικής κοινωνίας… Της ίδιας κοινωνίας που, κάποτε επιβράβευε τους νέους όταν σέβονταν τους κώδικες της αστικής ευγένειας και σηκωνόντουσαν στο λεωφορείο για να καθίσει ο ηλικιωμένος ή αντιμετώπιζαν τον μεγαλύτερο με τον δέοντα σεβασμό και του μιλούσαν μόνο στον πληθυντικό…

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ ολ’ αυτά, θα πει η, κατά Τζούμα, «κουρελαρία της αγαρμποσύνης»… Αλλά, θυμάμαι πάντα τον αφορισμό του Ιονέσκο όταν στην Γαλλία είχε γίνει μια απόπειρα να καταργηθούν τα «δύσκολα» (για τους νεαρούς γάλλους) της ορθογραφίας τους, τα διάφορα αξάν σιρκονφλεξ και αξάν γκραβ, κάτι σαν τους δικούς μας τόνους και τα πνεύματα… «Μη τα καταργείτε» είπε… «Η ορθογραφία είναι η πρώτη απόπειρα στη ζωή του νέου ανθρώπου να μάθει να λειτουργεί με κανόνες»!…

ΤΗΝ ΩΡΑ που γράφονται αυτές οι γραμμές αγνοώ πόσοι μαθητές γύρισαν το κεφάλι στους επισήμους (αν υπήρξαν επίσημοι) και πόσοι τους «μούντζωσαν»… Μπορεί να ήταν πενήντα, εκατό, διακόσιοι… Μπορεί και να ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που τους χειροκρότησαν την στιγμή της μούντζας… Θα ευχόμουν να μην ήταν κανένας… Αν και είμαι φαν της άποψης του Λάσκαρη ότι το «μαξιλάρωμα» (παλιά οι θεατές πετούσαν μαξιλάρια στους κακούς ηθοποιούς) των ηθοποιών συνέβαλε στην βελτίωσή του ελληνικού θεάτρου, πιστεύω ότι η πολιτική ζωή της χώρας δεν βελτιώνεται με μούντζες… Από της εποχή της ταινίας «υπάρχει και φιλότιμο» των Σακελλάριου – Κωνσταντάρα (1965) χρονολογείται η δια της μούντζας αποδοκιμασία… Και δεν απέδωσε αποδοκιμασία στην κάλπη, μετράει…