ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναρωτιέμαι πολλές φορές για την λεπτότητα των αλληλεπιδράσεών μας στον ψηφιακό κόσμο, όπου οι λέξεις μπορούν να είναι ταυτόχρονα συνδετικές και διχαστικές, ή να εξελιχθούν σε γέφυρα ή αγκάθι. Δημοσιεύουμε τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας, εμπιστευόμενοι την ασφάλεια και την αμεροληψία των διαδικτυακών χώρων. Υπάρχει κατανόηση σε αυτές ή έστω μια σιωπηλή αναγνώριση ή ξεχύνουμε τις σκέψεις μας κάτω από αναρτήσεις και σε μηνύματα κατά τη διάρκεια νυχτερινών συζητήσεων, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι παραδίδουμε πυρομαχικά; Είναι δύσκολο να το καταπιούμε, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα προσωπικά πράγματα που μοιραζόμαστε τις συμπάθειες μας, τις σκέψεις μας, ακόμη και τις στενοχώριες μας μπορούν να μετατραπούν σε κάτι αγνώριστο και να χρησιμοποιηθούν για να ανάψουν φωτιές που δεν θέλαμε ποτέ να ξεκινήσουμε. Είναι σαν να περιμένουμε όλοι να παίξουμε ένα παιχνίδι του οποίου οι κανόνες δεν μας εξηγήθηκαν ποτέ. Το να προσπαθείς να δείξεις σε κάποιον ότι ενδιαφέρεσαι χωρίς να περάσεις κόκκινες γραμμές είναι μια λεπτή υπόθεση. Πότε είναι υπερβολικό; Πότε δεν είναι αρκετό; Πότε ο σεβασμός μοιάζει με αδιαφορία; Είναι σαν κάθε αλληλεπίδραση να είναι μια ζαριά στα ζάρια. Θά έπρεπε να είναι έτσι; Κάθε χειρονομία, λοιπόν, δεν είναι ένα στοίχημα αλλά μια συναινετική χορογραφία. Σε αυτό το δούναι και λαβείν, η απόσταση διατηρείται με σεβασμό και υποστήριξη, όχι καταπίεση. Είμαι ακριβώς εκεί μαζί σου, να ψαχουλεύω, προσπαθώντας να βρω τις σωστές κινήσεις. Πίστεψέ με, είναι μια καμπύλη μάθησης που είναι απότομη και αμείλικτη. Ας μιλήσουμε γι' αυτό πώς να μοιραζόμαστε χωρίς να το παρακάνουμε, πώς να είμαστε ανοιχτοί χωρίς να είμαστε ευάλωτοι σε σημείο που να βλάπτουμε. Είναι ένα δύσκολο μονοπάτι για να περπατήσεις, μακάρι να μπορούσαμε όλοι να είμαστε μαζί σε αυτό, καταλαβαίνοντας ένα βήμα τη φορά.