Aπό τον Σπύρο Ριζόπουλο
Σήμερα θα κάνω διάλειμμα και θα αφήσω τους πολιτικούς στην «ησυχία» τους. Όχι γιατί φοβάμαι ότι κάποια στιγμή δεν θα μου μιλάει κανένας από αυτούς (καθώς έχουν αρχίσει ήδη να συσσωρεύονται παράπονα, γεγονός που προσωπικά το αξιολογώ ως θετικό) αλλά γιατί τελικά, το μέλλον δεν θα έχει απολύτως καμία σχέση μαζί τους. Έπαιξαν κι έχασαν.
Η ζωή μου στην Αμερική, μ’ έμαθε ένα σημαντικό πράγμα: Follow the Future.
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως μαζεύονται κάποιοι άνθρωποι και αποφασίζουν να φτιάξουν ένα κλαμπ ή μια λέσχη «για το μέλλον». Αρέσουν σε πολλούς οι λέσχες και τα κλαμπ αγγλοσαξονικού τύπου , διότι είναι πολύ όμορφο να βρίσκονται μαζί άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα. Για αυτό άλλωστε είναι και τόσο διαδεδομένα. Από το κυνήγι ή την μαγειρική μέχρι τη …διαπλοκή. Σε ένα κλαμπ για το μέλλον, θα έβαζε κανείς οποιονδήποτε σημερινό πολιτικό αρχηγό; Ασφαλώς, όχι.Η στοιχειώδης ευφυΐα συνηγορεί υπέρ του να ανοίξει τις πόρτες του ένα τέτοιο κλαμπ μόνον σε «ανοιχτά μυαλά».
Ποια είναι τα «ανοιχτά μυαλά» στην Ελλάδα σήμερα;
Η προφανής απάντηση είναι: «οι νέοι μέχρι 30 -35 ετών, με καλές σπουδές, σε καλά Πανεπιστήμια.». Η προφανής απάντηση είναι λάθος.
Από το 2003 που υπάρχει η εταιρεία μου Spin Communications (link) έχουν περάσει την πόρτα της δεκάδες τέτοια νέα παιδιά. Άλλα για μια συνέντευξη πρόσληψης και άλλα ως εργαζόμενοι. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία πίστευαν πως είναι ο Ιησούς Χριστός αυτοπροσώπως και απλά δεν έχει εκδοθεί ακόμη το Δελτίο Τύπου που θα γνωστοποιεί τη νέα έλευσή του στον κόσμο. Οι υπόλοιποι, απλά δεν ήξεραν τι ήθελαν.
Η φιλοδοξία είναι υγιής δύναμη. Η αλαζονεία είναι καταστροφική. Η διαφορά τους έγκειται σε μια βασική αρχή που τη μαθαίνει κανείς όχι στο Πανεπιστήμιο αλλά στο Δημοτικό: Να περιμένεις στη σειρά σου και να μοιράζεσαι. Ο «ξερολισμός» και η ανυπομονησία, σκοτώνουν τη δημιουργικότητα.Χωρίς δημιουργικότητα μόνο στον ελληνικό δημόσιο τομέα μπορείς να επιβιώσεις και για αυτό αποτέλεσε το μεγάλο όνειρο ζωής χιλιάδων νέων ανθρώπων.
Το κακό είναι ότι ακόμη και σήμερα που τα αδιέξοδα είναι τόσο ορατά, χιλιάδες νέοι ετοιμάζονται να πάνε να ψηφίσουν στις εκλογές, με το ίδιο μεγάλο όνειρο ζωής. Είναι πραγματικά απογοητευτικό και είναι η πραγματική αιτία που θα καταλήξουν, αργά ή γρήγορα, με μισθούς 200 και 300 ευρώ. Η διαφορά ανάμεσα στα 300 ευρώ και τις 3000 ευρώ είναι η δημιουργικότητα. Που όμως; Σε περιβάλλοντα που δεν ακολουθούν συμβατικές τυπικότητες ομοιομορφοποίησης (και μετατρέπουν την ουσία σε διαδικασία) αλλά καθαρούς και σταθερούς κανόνες αξιοκρατίας.
Όταν λοιπόν το πτυχίο το έχεις για «συνδικαλιστικούς» λόγους και το μεταπτυχιακό το έκανες χωρίς άγχος και «με τα λεφτά του μπαμπά», τότε η δημιουργικότητά σου έχει πεθάνει πριν ακόμα γεννηθεί. Η νέα γενιά έχει μπροστά της μια και μόνη επιλογή. Να ανοίξει το μυαλό της και να γίνει δημιουργική. Μπορεί να το κάνει με δύο τρόπους. Να στρωθεί στη δουλειά χωρίς ωράριο και να δει τα αποτελέσματα, μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Ο άλλος και πιο σύντομος τρόπος, είναι να βρει έναν καλό Life Coach, δηλαδή έναν αυθεντικά δημιουργικό άνθρωπο. Σπάνιο, αλλά συμβαίνει. Συνήθως, είναι αυτός που δεν έχει βάλει όλα τα βαγόνια της ζωής του στο συρμό του παρελθόντος, αλλά στις ράγες του μέλλοντος.
